Πάσχα Ελλήνων Εορτή Λαμπρή

[Είναι το Πάσχα το τελευταίο προπύργιο της αυθεντικότητας του λαού μας;].
Τώρα που περνούν σιγά-σιγά εκείνες οι μέρες, που καταλαγιάζει ο κουρνιαχτός, στο φεύγα και των τελευταίων μουσαφίρηδων, των καλεσμένων που επιστρέφουν στους… πάγκους τους, πρόβαλε το παραπάνω ερώτημα και προσπαθώ να το σκεφτώ!
Δίχως ωστόσο να ψάχνω την απάντηση αφού για εμέ είναι ρητορικό!
Η όποια αυθεντικότητα – γνησιότητα ισχύει ακόμη και στις μέρες μας, σε ένα σύγχρονο κόσμο, μοιάζει αρκετή – υπεραρκετή για να επιβεβαιώσει ότι το Πάσχα είναι ίσως το τελευταίο προπύργιο αυθεντικότητας τούτου του λαού!
Η ενδόμυχη ανάγκη μας να επιστρέφουμε για τούτη τη γιορτή στην ύπαιθρο, να επιδιώκουμε να βρισκόμαστε εκεί, να ζήσουμε τα Πάθη και την Ανάσταση του θεανθρώπου, συνειδητά να δημιουργούμε ομόκεντρους κύκλους που κλείνουν συγγενείς, φίλους, γνωστούς μέσα τους, για να “κοινωνήσουμε” και να ευφρανθούμε, αποτελεί μία μοναδική ίσως την “μοναδικότερη” στιγμή που “λειτουργούμε” κοινά ως λαός και με συγκεκριμένη στόχευση· κι ας υπάρχουν διάφορες στοχεύσεις, δεν έχει μεγάλη σημασία!
Είναι η κατάνυξη, η θλίψη κι η χαρά της εποχής, το εκκλησίασμα και ο εκκλησιασμός, η θρησκευτικότητα και η συμμετοχή της ίδιας της φύσης της Μεγαλοβδομάδας. Η σταύρωση, τα 12 Ευαγγέλια, η οικογενειακή παρουσία μικροί και μεγάλοι ομάδι στις εκκλησίες, ο επιτάφιος, η Ανάσταση, η Λαμπρή, η γιορτή, τα γέλια, τα χαμόγελα, έχοντας παράλληλα αισθητή τη συνειδητοποίηση της απώλειας αγαπημένων προσώπων που δεν βρίσκονται στο τραπέζι… το Αναστάσιμο, της Λαμπρής!
Κι υπάρχει ακόμη, μια μεγάλη λίστα χαρακτηριστικών που εξακολουθητικά επιμένουν να ανθίστανται στην επέλαση της νεωτερικότητας, της τεχνολογικής υπερανάπτυξης που καταδυναστεύει τις ανθρώπινές μας “πτυχές”.
…Τα παιδιά που ξεχύνονται στα προαύλια των εκκλησιών, των σπιτιών που συμμετέχουν στην όλη διαδικασία ποικιλοτρόπως, έχοντας κλείσει τις οθόνες των υπολογιστών, των τάμπλετ κ.λπ.
Η σημειολογία και η σημασία της Ελληνικής Λαμπρής εξακολουθεί να λειτουργεί υπέρ της κατάδικής μας ψυχής και ωραιότητας, που οφείλουμε να διαφυλάττουμε για εμάς και τους επερχόμενους!