Πάσχα – “Πασάχ”

Η Μεγάλη Εβδομάδα φέρνει πάντα τον χριστιανικό κόσμο σε μια περισυλλογή, κατά την οποία εμφανίζονται υπαρξιακά ζητήματα που έχουν σχέση με τη ζωή, τον θάνατο και την Ανάσταση. Ημέρα πένθους τη Μ. Παρασκευή όπου αποτίεται φόρος τιμής στους νεκρούς και το Μέγα Σάββατο επιδρά η θρησκευτική πίστη και ξεκινάει η λειτουργία της αναγέννησης και η ανάκτηση της ζωής.
Το Πάσχα, η γιορτή των Χριστιανών Ορθοδόξων δείχνει με μεγάλη ευκρίνεια τη μετάβαση από μια φθαρτή κατάσταση στην αφθαρσία. Προέρχεται απ’ την εβραϊκή λέξη “Πασάχ” που σημαίνει πέρασμα. Πρόκειται για τη διάβασή τους της Ερυθράς θάλασσας για τη φυγή από τη γη της δουλείας προς τη γη της Επαγγελίας. Οι Ισραηλίτες θυμούνται το “Πασάχ” που εξελληνίστηκε ως Πάσχα και ο χριστιανισμός, εκτός απ’ την πορεία του Θεανθρώπου το Μεγαλοβδόμαδο, εννοεί τη βιβλική αλληγορία του περάσματος του Μωυσή προς την έρημο του Σινά. Η “έξοδος” της Π. Διαθήκης τοποθετείται κάπου στον κόλπο της Άκαμπα.
Το πάθος και εν συνεχεία η Ανάσταση καλεί τον πιστό ν’ ανέβει τον Γολγοθά της ζωής, να σηκώσει το φορτίο των αδυναμιών του, να γίνει μέτοχος του Θείου Πάθους, συμπάσχοντας κατά το «Δεῦτε οὖν καὶ ἡμεῖς συμπορευθῶμεν αὐτῷ καὶ συσταυρωθῶμεν», για να ‘ρθει κάποιου είδους λύτρωση μέσα από τη σύγκρουση δύο φύσεων που υπάρχουν στον άνθρωπο, της ηθικής αξίας και των μειονεκτημάτων. Συνεκδοχικά Ανάσταση δύναται να σημαίνει νίκη της αρετής εναντίον των ανθρωπίνων αδυναμιών.
Ο Θεάνθρωπος έγινε άνθρωπος, γνώρισε την προδοσία, τη μοναξιά, τη χλεύη και τον φόβο των θνητών μπροστά στον θάνατο και ικέτευε να μην τον υποστεί, με τη φράση «παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο» θα πεθάνει για να σώσει τον άνθρωπο, να θεμελιώσει τον Χριστιανισμό ως κοινωνικό κίνημα και μετά ως θρησκεία.
Με τον Θεάνθρωπο που έγινε ανθρώπινος, η Εκκλησία από τότε που απέκτησε κοσμική εξουσία δεν μπόρεσε να συμπορευθεί μ’ Αυτόν που γεννήθηκε σε στάβλο και πέθανε σταυρωθείς εν μέσω δύο ληστών, όταν οι άνθρωποι της κηρύσσουν την ταπεινότητα και ζουν σχεδόν σε χλιδή.
Με τον θάνατο και την Ανάσταση θέλησε ο Θεάνθρωπος να αποκαταστήσει την πραγματική συμπόρευση Θεού και ανθρώπου και να τον απελευθερώσει απ’ τον υπαρξιακό φόβο του θανάτου. Μόνο με την Ανάσταση μπορούσε να ξεπεραστεί οποιαδήποτε σχέση με τη μοναξιά του και την τραγικότητα του.