» Στη Μονή Πρέβελη με τον Ορειβατικό Χανίων
Στο ιστορικό Μοναστήρι του Πρέβελη, στην επαρχία Αγίου Βασιλείου, ο Ορειβατικός Χανίων έχει περάσει το Πάσχα πέντε φορές. Η πρώτη ήταν το έτος 1932 οπότε στο πλησίον χωριό Λευκόγεια, οι ορειβάτες βάπτισαν ένα κοριτσάκι και έδωσαν το όνομα Κρυστάλλη προς τιμήν του ποιητή των βουνών Κρυστάλλη.
Την επόμενη φορά που είχα την ευτυχία να είμαι και εγώ εκεί, ήταν το Πάσχα του 1954 και από τις πολλές σελίδες του ημερολογίου μου αντιγράφω λίγα και τα πλέον ενδιαφέροντα.
Η πεζοπορία ξεκινούσε τότε από το Κουρταλιώτικο φαράγγι.
Κατηφορίσαμε προς τα κάτω και να, βρισκόμεθα τώρα στο Μοναστήρι. Είναι ένα μεγάλο Μοναστήρι με πολλά κελιά και κτίρια. Εις τον περίβολο, μας υποδέχθηκε ο ηγούμενος και άλλοι. Ανεβήκαμε επάνω εις το σαλόνι του ξενώνος και αποθέσαμε τα σακίδιά μας να ξεκουρασθούμε.
Ο κεντρικός ξενώνας είναι μια μεγάλη αίθουσα με τις φωτογραφίες όλων των Ελλήνων Βασιλέων, των Ηγουμένων της Μονής, με πάμπολλες εικόνες από τον αγώνα του 1821 και άλλες. Μας έδωσαν αυτή την αίθουσα και δύο συνεχόμενα δωμάτια. Τακτοποιηθήκαμε εις αυτά και πήγαμε κάτω εις την Τραπεζαρία της Μονής να πάρουμε κάτι. Μας προσέφεραν πετιμέζι ελιές, κλπ. Κατά τις δέκα σβήσαμε τη λάμπα.
2η μέρα, Κυριακή του Πάσχα 25-4-1954
Κατά τις 3 μετά τα μεσάνυχτα, οι καμπάνες του Μοναστηριού εσήμαναν για την λειτουργία της αναστάσεως και μας ξύπνησαν.
Αφού τακτοποιήσαμε τον ξενώνα, κατεβήκαμε εις την εκκλησία.
Κατά τις 4 νύχτα η πομπή με το λάβαρο της Αναστάσεως, κλπ., και τον ηγούμενο, δύο ιερείς, καλογέρους και εμάς βγήκε από την εκκλησία.
Έκανε τρεις κύκλους εις τον περίβολο της Μονής και γύρω από την εκκλησία. Βρισκόμαστε σαν σε όνειρο. Η μαγεία της θέας είναι απερίγραπτη. Μέσα στη νύχτα με τα αναμμένα κεράκια μας στέκαμε εις τον περίβολο της Μονής που κάτασπρη, όπως ήταν ξεχώριζε καλά. Η θάλασσα του Λιβυκού ήταν χρυσωμένη από το φεγγάρι που την έκανε να μοιάζει έτσι ακίνητη με χρυσό τάπητα. Πέρα ξεχώριζαν αμυδρά τα νησιά Παξιμάδια και το Λίθινον κάτω από το φεγγαρόφως. Τα βουνά κι οι βράχοι τριγύρω με τους σκοτεινούς όγκους τους έδιναν επιβλητικότητα στην όλη εικόνα.
Γεροντάκια βιβλικά, καλόγεροι νέοι, παιδιά κι εμείς οι ορειβάτες περιμέναμε ανυπόμονα την στιγμή της Αναστάσεως. Διαβάστηκε το Ευαγγέλιο και το Χριστός Ανέστη αντήχησε χαρμόσυνο. Όλοι μαζί ψάλαμε “Χριστός Ανέστη εκ νεκρών…” και το αεράκι πήρε το χαρμόσυνο αυτό μήνυμα και το σκόρπισε στο απέραντο Λιβυκό Πέλαγος και στα ψηλά Κρητικά βουνά. Άνθρωποι και φύση αδελφωμένοι εορτάζουν την Ανάσταση.
Στα μεγάλα τραπέζια της Τραπεζαρίας της Μονής στρωθήκαμε και αφού ευλόγησε ο Ηγούμενος άρχισε το φαγοπότι. Από την εξαιρετική σούπα τους εφάγαμε όλοι δύο πιάτα. Μετά βραστό και ψητό κρέας, μαγειρεμένες αγκινάρες, ανθότυρο και άφθονο κρασί.
Στις 4 χτύπησε η καμπάνα για την διπλανάσταση. Ένας γέρος, ο Μανασής, παλιός οπλαρχηγός που είναι τώρα 94 ετών, βρίσκεται εις την Μονή 84 χρόνια. Διάβαζε από μακριά στο ψαλτήρι τους ψαλμούς και χωρίς γυαλιά.
Κατά τις 7.30 γυρίσαμε στο μοναστήρι. Εκεί μας περίμενε πάλι πλούσιο γεύμα. Εντόσθια, κοκορέτσι, συκωτάκια μαγειρεμένα, ανθότυρος, σαλάτες κλπ. Έγιναν πολλές προπόσεις.
Κατά τις 10 όλοι βρισκόμεθα στα κρεβάτια και τις κουβέρτες μας χάμω. Άρχισαν πάλι τα αστεία και οι διαπληκτισμοί για τα ροχαλητά, ο Τάκης Χουλιόπουλος με μια κόκκινη γυναικεία ρόμπα έκανε αυτούς που τους είχε πάρει ο ύπνος να ξυπνήσουν τρομαγμένοι κάπως.
3η μέρα, Δευτέρα 26-4-2011
Στις 7 π.μ. πήραμε το γάλα μας και χαιρετήσαμε τον Ηγούμενο και τους καλούς καλογέρους που τόσο μας περιποιήθηκαν.
Εις τις 9.15 αντικρίσαμε το χωριό Λευκόγεια. Εκεί μας υποδέχθηκαν οι κουμπάροι με απερίγραπτη χαρά. Το1932 ο Ορειβατικός Χανίων των βάπτισε ένα κορίτσι και το έβγαλε Κρυστάλλη, προς τιμή του ποιητή της Στάνης και του Βουνού. Η περιποίησή τους θα μας μείνει αξέχαστη. Μας έβγαλε ένα περίφημο πιλάφι κότας. Πουλάδας κρέας. Συκωτάκια τηγανητά. Εξαιρετικά καλιτσουνάκια και γιαούρτι, Αβγά κλπ. Ήπιαμε εις την υγεία της βαπτισιμιάς και των κουμπάρων. Εις τις 10 ακριβώς ξεκινήσαμε για την συνέχεια της πορείας μας. Οι καλοκάγαθοι κάτοικοι του χωριού απαντούσαν πρόθυμα Αληθώς Ανέστη εις το Χριστός Ανέστη που τους λέγαμε και ο παπάς με την κόρη, μας κέρασαν λικέρ, πιο πέρα. Η κουμπάρα μας συνόδευσε μέχρι μακριά από το χωριό.
Έστεκε εκεί και κουνούσε το μαντήλι της επί 1 ώρα. Ειλικρινά μας συγκίνησε όλους αυτή η γυναίκα.
Από τους 19 ορειβάτες που συμμετείχαμε, οι περισσότεροι πεζοπορήσαμε για οκτώ ώρες ως το χωριό Ρούστικα Ρεθύμνης, ενώ οι άλλοι όδευσαν προς το λεωφορείο.
(Σ.Σ.: Η βαπτισιμιά μας Κρυστάλλω, ζούσε μέχρι πριν λίγα χρόνια στα Χανιά, όπου είχε παντρευτεί).
