“Ο ανθρωπος είναι δυστυχισμένος, γιατί δεν ξέρει ότι είναι ευτυχισμένος”.
Ντοστογιέφσκι
Δρω και πάσχω, μαζί αποτελούν τη ζωή μας, είναι ένα όλον, είναι ένα. Το παιδί που γεννιέται πάσχει, πάσχει τον απογαλακτισμό του, πάσχει στην πορεία, μέχρι που τελικά πάσχει το θάνατο. Κάθε καλό όμως που έχει και για το οποίο το επαινούν και το αγαπούν, έγκειται μόνο στο ότι πάσχει σωστά, πάσχει τέλεια, ζωντανά. Να ξέρεις να πάσχεις καλά είναι πιο σπουδαίο από το να ζήσεις τη μισή ζωή. Να ξέρεις να πάσχεις καλά σημαίνει να ζήσεις όλη τη ζωή. Η γέννηση είναι πάθημα, η ανάπτυξη είναι πάθημα, ο σπόρος πάσχει να βγει από τη γη, το μπουμπούκι πάσχει το άνοιγμα.
Ετσι ακριβώς και ο άνθρωπος πάσχει το πεπρωμένο του. Το πεπρωμένο είναι η ανάπτυξη. Το πεπρωμένο προκαλεί πόνο. Εσείς όμως λέτε δραστηριότητα την αποφυγή του πόνου, τη βούληση της αγενεσίας, την εκούσια φυγή σας από το πάθημα. Ιδρύσατε εταιρείες, ομάδες, γίνατε μέλη συμβουλίων, γιατί σας ήταν δυσάρεστο να είσαστε μόνοι. Είναι δύσκολο και δυσάρεστο να ακούσετε από τον ενδόμυχο εαυτό σας τις φωνές που σας ζητούν να ζήσετε τη δική σας ζωή, να αναζητήσετε τη δική σας πορεία και να πεθάνετε το δικό σας θάνατο. Είναι τόσο δύσκολο που προτιμάτε να ακούτε το θόρυβο, να τρέχετε πολύ απασχολημένοι με οτιδήποτε σας κάνει να ξεχάσετε και να πάψετε να ακούτε τις φωνές που βγαίνουν από μέσα σας ζητώντας σας να ακολουθήσετε το δικό σας δρόμο. Έτσι έκαναν οι γονείς σας, έτσι έκαναν οι δάσκαλοι σας, έτσι κάνετε κι εσείς. Όταν σας ζητήθηκε να πάσχετε εξοργιστήκατε, δε θέλατε να πάσχετε, θέλατε μόνο τη δράση. Και τι κάνατε; Θυσιάσατε τον εαυτό σας στο θεό του θορύβου και της πολυκοσμίας της νάρκωσης με τις πολλές και απαιτητικές δουλείες σας , ήσασταν πνιγμένοι στη δουλειά, δεν είχατε χρόνο να πάσχετε να ακούτε , να αναπνέετε, να κοιτάξετε τον ουρανό. Όχι έπρεπε συνεχώς να κάνετε κάτι, συνεχώς να βρίσκεστε μέσα σε δράση. Κι όταν όλο αυτό δεν ωφέλησε σε τίποτα, όταν αντί για γλυκά και ώριμα μέσα σας όλα πια ήταν δηλητηριασμένα και σάπια, τότε αποφασίσατε να κάνετε ακόμα μεγαλύτερη τη δραστηριότητα σας, αυτοδημιουργήσατε εχθρούς κατακτήσατε και υποστήκατε το ανοητότατο, αποτολμήσατε το γιγαντιότατο.
Και τώρα; Είναι όλα τέλεια τώρα; Υπάρχει γαλήνη και χαρά στην καρδιά σας; Είναι γλυκιά η γεύση της μοίρας σας τώρα; Όχι η γεύση είναι πιο πικρή παρά ποτέ γι’ αυτο σπεύδετε σε νέες πράξεις φαντάζεστε νέες δραστηριότητες. Κι όλο αυτό γιατί αιώνια τρέχετε να αποφύγετε το πάθημα, να αποφύγετε τον εαυτό σας , την ψυχή σας. Και τώρα αναρωτιέστε εάν είναι παθήματα αυτά που υποστήκατε. Κακοτυχίες και αρρώστιες ναι είναι παθήματα αλλά εκούσια παθήματα , είναι βούληση για μεταβολή του πεπρωμένου σας αφού δεν πρόκειται να το αλλάξετε από μόνοι σας. Να μάθεις να πάσχεις από επιλογή είναι πολύ δύσκολο. Ας μάθουμε όμως να ακούμε όταν μιλά η φωνή της ζωής, ας διδαχθούμε το σεβασμό προς τη ζωή. Διδαχτείτε το σεβασμό προς τον εαυτό σας και προς τους άλλους ανθρώπους. Από το πάθημα προέρχεται η δύναμη, από το πάθημα προέρχεται η υγεία. Τα ο πάθημα σκληραίνει, το πάθημα ατσαλώνει. Τι καταφέρατε από τη μεγάλη σας δραστηριότητα; Τι μένει από όλα αυτά; Το χρήμα χάνετε μαζί με όλη τη λάμψη της δειλής φιλεργίας. Ποιο είναι το έργο; Ο άνθρωπος, η τέχνη, ο ήρωας, που είναι τα έργα που δικαιώνουν την εποχή μας; Πού είναι οι μεγάλοι στοχασμοί;
