Ο κίνδυνος από την τροχοπέδη που θα επιβαλλόταν στο ευρωπαϊκό εγχείρηµα, µε την άνοδο της ακροδεξιάς στο τιµόνι ης Γαλλίας , αποµακρύνθηκε µε απόφαση του ώριµου και δηµοκρατικού λαού της χώρας αυτής. Η Γαλλία δεν είναι µόνο µια από τις ιδρυτικές χώρες που θεµελίωσε τη σηµερινή ΕΕ, αλλά και µια από τις δυο βασικές χώρες που εισφέρουν µε σηµαντικά κεφάλαια, στον ετήσιο προϋπολογισµό, µαζί µε τη Γερµανία. Οι δυο αυτές χώρες συνεισφέρουν περίπου το 60% του προϋπολογισµού της ΕΕ και αυτό κάθε χρόνο.
Με τις γαλλικές εκλογές που προκάλεσε η απόφαση του Γάλλου προέδρου Μακρόν, µπαίνει ουσιαστικός φραγµός στην αποκλειστικότητα λήψης αποφάσεων που διέθετε µέχρι τώρα. Το τίµηµα που πλήρωσε ήταν να χάσει την πλειοψηφία των βουλευτών που κατείχε στη γαλλική εθνοσυνέλευση. Υπενθυµίζουµε ότι ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν είχε προτείνει και ουσιαστικά προαναγγείλει την αποστολή µονάδων να πολεµήσουν στο πλευρό των Ουκρανών, εναντίον της Ρωσίας, βάζοντας σε περίσκεψη το σύνολο των συνοµιλητών του. Και πρέπει να υπενθυµίσουµε ότι πλήρωσε αυτή την απερίσκεπτη πρότασή του και στις εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Για την ίδια τη Γαλλία που µαζί µε τη Γερµανία κινούν ως συνδεδεµένες ατµοµηχανές το τρένο της ΕΕ, τα εκλογικά αποτελέσµατα καταδεικνύουν µια σχετική αποδυνάµωση της χώρας στο διεθνές πεδίο. Τουλάχιστον µέχρι να ξεκαθαρίσουν τα πράγµατα και να ιδωθεί µε ιδιαίτερη προσοχή πως θα κυβερνηθεί η χώρα για τα αµέσως επόµενα τρία χρόνια, θα γίνει ορατή η αποµόνωση της, και όπως αναφέρει σε ανταπόκρισή του ο Ευρωπαίος Ανταποκριτής1, θα είναι «απασχοληµένη περισσότερο µε την ασταθή εσωτερική πολιτική της παρά µε τον ρόλο της στην παγκόσµια σκηνή. Αυτό θα έχει επιπτώσεις για την ΕΕ, δεδοµένου του σηµαντικού ρόλου της Γαλλίας στην πολιτική του µπλοκ. Ως ιδρυτικό µέλος, η δεύτερη µεγαλύτερη οικονοµία του µπλοκ, µια πυρηνική δύναµη του ΝΑΤΟ και µέλος του Συµβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, η Γαλλία έχει εξωτερική επιρροή στην Ευρώπη. Αυτό ήταν εµφανές κατά τη διάρκεια του Brexit, του τραµπισµού, του Covid-19 και του πολέµου στην Ουκρανία, όπου η Γαλλία πίεσε για µια ενωµένη ευρωπαϊκή απάντηση.» Και βέβαια, µε την επικίνδυνη πρόταση του Γάλλου Μακρόν να στείλει στρατεύµατα στην Ουκρανία το πράγµα έφτασε σε επικίνδυνο µονοπάτι!
Μπορεί να φαίνεται οξύµωρο αλλά υπενθυµίζουµε ότι ο απελθών πλέον Χένρυ Κίσσινγκερ επανεµφανίστηκε το 2022, σε ηλικία 99 χρονών και έκανε δήλωση σχετικά µε την ανησυχία του για την ρωσοουκρανική σύρραξη, αφήνοντας αιχµές γενικώς κατά της πολιτικής των ΗΠΑ στην Ανατολική Ευρώπη, αντί να στραφεί εναντίον των Ρώσων.
Στο µεταξύ η κίνηση του πρωθυπουργού της Ουγγαρίας να µεταβεί στην αρχή της προεδρίας της ΕΕ από τη χώρα αυτή, στο Κίεβο και τη Μόσχα, υποδηλώνει τη διάθεση της θέσης που υποστηρίζουν πολλοί σχετικά µε τις δυνατότητες της διπλωµατίας να µεταβάλει τα δεδοµένα των συγκρούσεων. Πράγµα που οι Ευρωπαίοι αρνήθηκαν επιµελώς και λανθασµένα εξ αρχής της ρωσο ουκρανικής σύρραξης. ∆εν είναι δυνατόν να παύσουν οι εχθροπραξίες ένθεν κακείθεν αν δεν αναλάβει κάποιος να οργανώσει τα της έναρξης ειρηνευτικών διαπραγµατεύσεων, και θεωρώ λάθος την εκφρασθείσα άποψη της ΥΠΕΞ Γερµανίας που εξέφρασε σκέψεις αν έπρεπε να µεταβεί στη Βουδαπέστη ∆ευτέρα 8/7/24, για να εισπράξει ακύρωση από τον Ούγγρο πρωθυπουργό. Πρέπει να καταλάβουν όλοι οι παίκτες της ΕΕ ότι πρόκειται για 27 ισότιµα µέλη και όχι, όπως θεωρούν µερικοί, ότι ορισµένα µέλη είναι πιο ισότιµα από τα άλλα… Και βέβαια, αξίζει να τονιστεί η ανάρτηση της προέδρου της Κοµισιόν, κας φον ντερ Λάιεν που επισηµαίνει µε ανάρτησή της στο «Χ», ότι «Ο κατευνασµός δεν θα σταµατήσει τον Πούτιν. Μόνο η ενότητα και η αποφασιστικότητα θα ανοίξουν το δρόµο για µια συνολική, δίκαιη και διαρκή ειρήνη στην Ουκρανία».
Τώρα όµως, µετά τις γαλλικές εκλογές το διακύβευµα κατευθύνεται προς τα 500 δις € που τίθενται υπό αµφισβήτηση, αλλά µένει να το δούµε από τη νέα γαλλική κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές.
Το µήνυµα είναι ξεκάθαρο: δεν πρέπει να συρθούν οι Ευρωπαίοι πίσω από τις ΗΠΑ σε έναν ακόµη πόλεµο µε θύµατα τα ίδια τα παιδιά µας. Καιρός είναι η διπλωµατία να αναλάβει το ρόλο που έπρεπε να έχει αναλάβει από την πρώτη στιγµή, που αντικατέστησε την ύπαρξη της µε µια σειρά κυρώσεων, χωρίς µελέτη των επιπτώσεων που θα επέφερε η απόφαση αυτή. Και τελικώς η µεγάλη χαµένη είναι η ίδια η Ευρώπη που βλέπει τη φτωχοποίηση των µαζών της να επιταχύνεται, έδαφος πάνω στο οποίο σύρεται µε µεγαλύτερη ευκολία ο µαύρος και καταραµένος όφις της ακροδεξιάς.
