Φαίνεται πως για ορισμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ανώτατο στάδιο του σοσιαλισμού είναι “ο καθένας για τον εαυτό του και ο θεός για όλους”.
Πώς να εξηγηθεί διαφορετικά το ότι δεν κατάφερε να πετύχει ο κ. Μητσοτάκης ενάντια στον κ. Ανδρουλάκη με την εργαλειοποίηση της ΕΥΠ και τη χρησιμοποίηση του παράνομου pretador για να αποτρέψει την εκλογή του κ. Νίκου Ανδρουλάκη στην προεδρία, έσπευσαν εδώ και αρκετό καιρό, πολύ πριν τις εκλογές, να πετύχουν ορισμένα δυσαρεστημένα στελέχη, για καθαρά προσωπικούς και όχι πολιτικούς λόγους.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης από τότε που εκλέχθηκε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απεδείχθη ο πλέον επικίνδυνος αντίπαλος της τωρινής κυβέρνησης. Γιατί εκτός από την ανανέωση προσώπων και την προώθηση νέων και ικανών στελεχών, υιοθέτησε και πρόβαλλε εναλλακτικές προτάσεις διακυβέρνησης, υλοποιήσιμες και αναγκαίες για την κοινωνική ειρήνη στη χώρα μας και την κοινωνική συνοχή του λαού μας. Αποδεικνύοντας ότι διαθέτει συγκρότηση, σχέδιο και στόχους.Για όσους έχουν κάποια χρόνια στη πλάτη τους αυτό δεν συμβαίνει για πρώτη φορά. Ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου γνώρισε παρόμοιες καταστάσεις, αλλά τότε οι προσωπικές πολιτικές είχαν άμεσες συνέπειες, διαγραφές, που ακόμη και ο τότε υπεύθυνος πειθαρχικού κ. Παγουρόπουλος τις μάθαινε από το ραδιόφωνο.
Θα περίμενε ένας πολίτης μετά τις ευρωβουλευτικές εκλογές μια συζήτηση για τις θέσεις που είχαν προβληθεί, τα αίτια των αποτελεσμάτων και το τι πρέπει να γίνει. Αντ’αυτού ακούσαμε πριν “αλέκτωρ λαλήσει” προσωποιημένες αμφισβητήσεις, χωρίς πολιτική ερμηνεία και εξήγηση, πικραμένων και δυσαρεστημενων γιατί δεν είχαν τις εύνοιες από την ηγεσία που επιθυμούσαν .
Είναι αλήθεια όπως έλεγε ο Γάλλος πρωθυπουργός Μισέλ Ροκάρ του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Μιτεράν «το να κυβερνάς σημαίνει ότι διαλέγεις μεταξύ όχι ευχάριστων πάντα πραγμάτων». Και ο κ. Ανδρουλάκης για την ανανέωση του ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει παλιά και φθαρμένα υλικά, ούτε να υποταγεί σε ανθρώπους και συμφέροντα που δεν είχαν αποδεχθεί την ήττα τους.
Και όπως είδαμε ο κ. Λοβέρδος δημιούγησε το κόμμα του με τα γνωστά αποτελέσματα, οι άλλοι έχοντας υπ’ όψη το «όποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος» όπως έλεγε ο Ευάγγελος Αβέρωφ, παρέμειναν με τις γνωστές κινήσεις και προσδοκίες.
Αλλά ταυτίζονται οι προσδοκίες αυτές με τις προσδοκίες της χώρας και του ελληνικού λαού; Το συμφέρον του ελληνικού λαού είναι ένα ΠΑΣΟΚ που δεν θα έχει επικεφαλής τον Νίκο Ανδρουλάκη γιατί δεν αρέσει στον πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη και τα συμφέροντα που με την καθημερινή πλύση εγκεφάλου μέσω των επικοινωνιακών τους εργαλείων μας υποδεκνύουν, αν και στην ουσία μας επιβάλλουν τι θα ψηφίσουμε και ποιον θα στηρίξουμε;
Για όσους πραγματικά θέλουν την επιστροφή της πολιτικής δύναμης που έχει τόσα προσφέρει στην ελληνική κοινωνία και στη χώρα μας, και που με τόσο ιδεολογικό και ταξικό φανατισμό κατεδαφίζει καθημερινά η τωρινή κυβέρνηση, τότε η προσταγή είναι ενότητα, θέσεις, οργάνωση και δουλειά, δουλειά, δουλειά.
Ο τωρινός πρόεδρος Νίκος Ανδρουλάκης, με τη σύνθεση της λίστας των υποψηφίων για το Ευρωκοινοβούλιο, όπως είχε πράξει και με τις δημοτικές εκλογές, απέδειξε ότι γνωρίζει να επιλέγει και να προωθεί ικανά στελέχη, όπως ο κ. Μανιάτης, καταξιωμένος επιστήμονας και διευθυντής εργασιών και μελετών επιστημονικών μεταπτυχιακών προγραμμάτων που έχουν ως αντικείμενο τα διακυβεύματα του μέλλοντος.
Οχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης. Ένας πολιτικός που έχει αποδείξει ότι διαθέτει ήθος, ικανότητες, βούληση και αποφασιστικότητα να υπηρετήσει και τον λαό, και τη χώρα και την Ευρώπη. Μια Ευρωπαϊκή Ένωση που επιβάλλεται να ξυπνήσει και γι’ αυτό έχει ανάγκη από στελέχη που διαθέτουν ικανότητες όπως ο κ. Μανιάτης.
Ναι το μέλλον του ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής δεν μπορεί αν είναι «ο καθένας για τον εαυτό του και ο θεός για όλους», η φθορά στελεχών και απώλεια ενέργειας, αλλά η ενότητα, ο αγώνας, η αποκατάσταση των ζημιών που προκαλεί στην κοινωνία και στην χώρα η ταξική και ιδεολογικά φανατισμένη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, τα συμπεράσματα και μαθήματα από τα λάθη του παρελθόντος του, η οργάνωση και δουλειά, δουλειά, δουλειά και παρουσία ΠΑΝΤΟΥ.
*Ο Ηρακλής Γαλανάκης είναι δημοσιογράφος, πρώην σύμβουλος Τύπου και διευθυντής του γραφείου Τύπου στη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία στο Συμβούλιο της Ευρώπης και στην Ελληνική Πρεσβεία στο Λουξεμβούργο
