Πάντοτε, ειδικά τώρα είναι απαραίτητος ο Αγιοπατερικός λόγος. Τώρα που όλα εκμοντερνίστηκαν και αυτή ακόμα η Εκκλησία! Βλέπουμε δυστυχώς μεγάλη εγκοσμιότητα και “μεγαλοπρέπεια” απάδουσα στην πνευματοψυχική αποστολή της.
Πάντα με συγκινούσαν τα λόγια του Απολυτικίου του αγίου Νικολάου «δια τούτο εκτήσω τη ταπεινώσει τα υψηλά, τη πτωχεία τα πλούσια…» Αφήνω και το ότι πολλές ιερές Ακολουθίες τις βαπτίζομε σε “τελετές”! Και μάλιστα, ορίζουν κληρικό τελετάρχη, να κρατά μια ράβδο και να γυροφέρνεται στην εκκλησία, αλλά και να υποδέχεται τα “υψηλά” πρόσωπα!
Για το σημερινό γραφτό μου παίρνω δυο Αγιοπατερικά απανθίσματα, το ένα είναι του οσίου Θαλασσίου (εορτάζει στις 22 Φεβρουαρίου) και το άλλο είναι του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου (εορτάζει στις 13 Νοεμβρίου).
Του οσίου Θαλασσίου: «Όταν κινούνται τα πάθη, διώχνουν την κενοδοξία. Όταν πάλι εκτοπίζονται την ξαναφέρνουν… Αν θέλεις να ελευθερωθείς από όλα μαζί τα πάθη, οπλίσου με εγκράτεια, αγάπη και προσευχή. Ο νους που χρονίζει με την προσευχή κοντά στον Θεόν ελευθερώνει από τα πάθη το παθητικό μέρος της ψυχής. Όταν ο Θεός έδωσε την ύπαρξη στα όντα, έδωσε συγχρόνως τα πάντα με την παρουσία Του.
Με το να γίνει δούλος, ενώ είναι Κύριος φανέρωσε στην κτίση το άκρον της παρουσίας Του. Ο Θεός και Λόγος, αφού σαρκώθηκε χωρίς να υποστεί μετατροπή, ενώθηκε μέσω της σάρκας Του με όλη τη κτίση.
Παράδοξο θαύμα γίνεται στον ουρανό και στη γη φάνηκε Θεός πάνω στη γη και άνθρωπος στον ουρανό για να ενώσει τους ανθρώπους με τους αγγέλους και να χαρίσει σε όλη τη γη τη θέωση. Ο αγιασμός και η θέωσις αγγέλων και ανθρώπων είναι γνώσις της Αγίας και Ομοουσίου Τριάδος.
Η ελευθερία από τα πάθη είναι συγχώρηση των αμαρτιών.
Όποιος δεν ελευθερώθηκε με τη χάρη από τα πάθη, δεν έλαβε ακόμη την συγχώρηση».
Του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: «Σαν λιμάνια στο πέλαγος εγκατέστησε ο Θεός τις Εκκλησιές στις πόλεις, ώστε, καταφεύγοντας σ’ αυτές, όταν είμαστε ζαλισμένοι από τις βιοτικές μέριμνες, να απολαμβάνουμε μέγιστη γαλήνη.
Μέσα στην Εκκλησία ούτε ο θυμός μάς ενοχλεί, ούτε η κακή επιθυμία μάς φλογίζει, ούτε ο φθόνος μάς λειώνει, ούτε η αλαζονεία μας κάνει να υπερηφανευόμαστε, ούτε η δίψα για την δόξα μάς διαφθείρει, αλλά όλα αυτά τα θηρία έχουν ηρεμήσει.
Δεν είναι, λοιπόν δείγμα μεγάλης αθλιότητος το γεγονός ότι, ενώ πρόκειται να απολαύσομε τόσα πνευματικά αγαθά, εν τούτοις δεν ερχόμαστε συνεχώς, ούτε μαθητεύομε σην κοινή μητέρα όλων μας, και εννοώ την Εκκλησία.
Καν αμαρτωλός ης, είσελθε εις την Εκκλησία, ίνα λέγης ταις αμαρτίαις σου. Καν δίκαιος ης, είσελθε, ίνα μη εκπέσης της δικαιοσύνης, λιμήν γαρ αμφοτέροις εστίν η Εκκλησία.
Δηλαδή: Κι αν ακόμη είσαι αμαρτωλός, είσελθε στην Εκκλησία, για να πεις τις αμαρτίες σου, κι αν πάλι είσαι δίκαιος είσελθε για να μη χάσης την αρετή σου, γιατί η Εκκλησία είναι λιμάνι και για τους δύο».
