ΜΙΑ δημοκρατική Πολιτεία, για να είναι ευνομούμενη και να προοδεύει, έχει ανάγκη από την τήρηση τουλάχιστον των τριών παρακάτω προϋποθέσεων:
– να έχει διακριτές, ανεξάρτητες και ανεπηρέαστες τις τρεις εξουσίες (νομοθετική-δικαστική-εκτελεστική). Πάντα δε σύμφωνα με το Σύνταγμά της.
– να έχει μικρό και ευέλικτο αριθμό υπαλλήλων στο δημόσιο τομέα, οι οποίοι θα προσλαμβάνονται απολύτως αξιοκρατικά, η δε αξιολόγησή τους θα γίνεται από ανεξάρτητη αρχή, ώστε να μην αναπτύσσεται «πελατειακή»/κομματική σχέση και μανδαρινισμός, και
– να έχει μια «εθνική» Παιδεία προτεινόμενη και ελεγχόμενη μόνο από μια διακομματική εξωκοινοβουλευτική «Ομάδα Σοφών» αποτελούμενη από ό,τι καλύτερο διαθέτει η χώρα.
ΑΦΟΤΟΥ γίναμε κράτος, καμιά από τις παραπάνω προϋποθέσεις δεν πραγματοποιήθηκε όπως θα έπρεπε. Δυστυχώς, το κάθε κόμμα, μόλις κατακτήσει την εξουσία, επιδιώκει ευθύς εξαρχής την ποδηγέτηση τόσο της δικαστικής και της εκτελεστικής εξουσίας, όσο και την άλωση του δημόσιου τομέα και της Παιδείας. Κι όταν συμβεί να υπάρχουν σθεναρές αντιδράσεις κάπου, τότε η αντικατάσταση των «αντιφρονούντων» γίνεται δήθεν στο «όνομα του λαού», ή εν ανάγκη με την παράκαμψη του νόμου!
ΜΗΠΩΣ, δεν τα ζούμε αυτά και σήμερα, με το να θεωρούν, ας πούμε, ορισμένοι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τη δικαστική εξουσία ως «θεσμικό εμπόδιο» στα σχέδιά τους; Πού αλλού αποβλέπει, άραγε, η σύγκρουση Δικαστικών και Κυβέρνησης, αν όχι στην υποταγή του δικαστικού σώματος στα κελεύσματα της κυβέρνησης; Σύνηθες δεν είναι το «ελληνικό» φαινόμενο να εντέλλονται οι κυβερνώντες ή οι περί την κυβέρνηση και να «υπακούουν» οι των άλλων θεσμών; Ευτυχώς όμως υπάρχουν πάντα Τερτσέτηδες και Σαρτζετάκηδες, ώστε η δικαιοσύνη να λάμπει, να στέκεται στο ύψος της… Αναρωτηθήκατε ποτέ τι σημαίνει, κατά την κυβέρνηση, «θεσμικό εμπόδιο» και πού αποβλέπει η προσπάθεια αυτή;
ΕΛΠΙΖΑΜΕ πως το «ηθικό πλεονέκτημα» που από μόνη της «η αριστερά» κυβέρνηση απέδιδε στον εαυτό της, θα το αποδείκνυε και στην πράξη επιβάλλοντας την απόλυτη και διάφανη αξιοκρατία παντού τώρα που κυβερνά! Αντίθετα, και οι σημερινοί πολιτικοί ακολουθούν την πεπατημένη των προηγούμενων κυβερνήσεων, πιθανόν φοβούμενοι την απώλεια της εξουσίας: το «πελατειακό» κράτος ζει και «καλά κρατεί»!
ΕΤΣΙ και πάλι βιώνουμε μια αμφισβήτηση των θεσμών, αν όχι διάβρωσή τους. Και πάλι η Παιδεία υποφέρει από… αφόρητες «μεταρρυθμίσεις» που μας πισωγυρίζουν σε άλλες δεκαετίες. Και πάλι η χώρα βρίσκεται σε δυσπραγία, επειδή γλυκιά είναι η εξουσία και όσο μπορεί κανείς να την κρατήσει, θα την κρατήσει με κάθε τρόπο. Ομως είναι γνωστό πως, “κακοί πολιτικοί θεσμοί (ψευδοδημοκρατίες) ανέκαθεν συνοδεύονται από κακούς οικονομικούς θεσμούς (άγρια και αδιέξοδη φορολόγηση) και ανάλογες συμπεριφορές”. Οπότε…
