Πατημένα τα ογδόντα

Τα ογδόντα μου τα χρόνια, μόλις πάτησα προχθές
που το φως του ηλίου είδα κι ογδοντάρισ’ άμα θες.
Ήταν τέλη του Σαράντα, φθινοπώρου εποχή
που γεννήθηκα στο Βλάτος λίγο πριν την κατοχή.
Γραμματέας ήταν τότε Κονταξάκης Στυλιανός
που κρατούσε τα μητρώα κι έγραψε το γεγονός.
Δευτερότοκο κοπέλι αποκτά Μαλαξιανός
με ψευδώνυμο γροικάται τώρα Εννιαχωριανός.
Διάλεξε το παρανόμι από τα Εννιά Χωριά
που ‘χουν βγάλει ριμαδόρους με ονόματα βαριά.
Σαν τη σύνταξη θα πάρει απ’ του ΤΕΒΕ τη δουλειά,
γραφτό ήταν ν’ αποκτήσει μια καινούργια ομιλιά.
Με τσ’ ελάχιστές του γνώσεις, ρίμες γράφει σωρηδόν
αφού διάλεξε στα γέρα την ποιητικήν οδόν.
Κι αποδείχτηκε στο τέλος η επιλογή αυτή
ικανή για να του δώσει ώθηση ν’ αναδειχτεί.
Ίσως έκαιγε μια σπίθα στου μυαλού την οροφή
και περίμενε την ώρα που θα βάλ’ υπογραφή.
Ριμαδόρος θεωρείται σήμερα εμπειρικός
ο Νιαχωριανός που φίλος είναι τώρα γκαρδιακός.
Με το Γιώργο Καμβυσέλλη το γνωστό Μυτιληνιό
που συνάντησε μια μέρα σε κεντράκι τω Χανιώ.
Μαζί έκδοσαν βιβλίο που λεν’ Άδολη φιλιά
σε πενήντα και τρεις πράξεις και βαδίζουν αγκαλιά.
Πρώτα τον Ψαρό το Νίκο είχε φίλο μπιστικό
λαογράφο που ‘χει φύγει σε ταξίδ’ οριστικό.
Κι ο Δεικτάκης ο Θανάσης φίλος ήτανε κι αυτός
ποιητής και λαογράφος γενικά αποδεκτός.
Η φιλιά με τον Πλυμάκη πιο γλυκιά ‘ν’ από μερέντα
και δια του τηλεφώνου έχουνε συχνά κουβέντα.
Πόνημα δικό ντου πρώτο, Ρίμες Εννιαχωριανού
π’ εξαντλήθη στη πορεία και ας μη χωρά στο νου.
Αλλά και με την παρέα γράφε λογοτεχνική
δυο βιβλία έχουν βγάλει με δουλειά ομαδική.
Ο Νιαχωριανός του Βλάτους μένει τώρα στα Χανιά
όμως δεν ξεχνά τη πρώτη του χωριού τη γειτονιά.
Κι αν στο δρόμο θα του πείτε γεια σου Εννιαχωριανέ
νιώθ’ ικανοποιημένος δεν χρειάζετ’ αμανέ.