Πατρίδα… δολοφονείται…

Μια πατρίδα γεμάτη δολοφόνους η πατρίδα μου. Μια πατρίδα γεμάτη δολοφόνους η πατρίδα μου; Οχι μόνο! Δυστυχώς! Γιατί ο δολοφόνος πάντοτε σπέρνει γύρω του τον θάνατο.
Και ο θάνατος σφαλίζει τα μάτια των μικρών παιδιών, κλείνει τα βλέφαρα των νέων ως κι αυτοί που τούτες τις μέρες, σφαίρες τους γάζωσαν τα στήθη. Σφαίρες που τρύπησαν τα σώματα…! Μαχαίρι που βρήκε την καρδιά! Αίμα πότισε τα πεζοδρόμια…
Κι εμείς; Βουβοί και ζωντανοί; Μα ποια ζωντάνια αναζητούμε στη χώρα των εγκλημάτων· σε μια χώρα που συνηθίζουμε(!) να μετρούμε θύτες και θύματα;
Πώς ζούμε σε μια χώρα που μαθαίνουμε με λόγια ψεύτικα να ζυγίζουμε το βάρος της πολιτικής σκέψης του καθενός κι έτσι να κρίνουμε αν αυτός αξίζει(!) να ζήσει ή να πεθάνει;
Εδώ, στον 21ο αιώνα εμείς μετρούμε το ειδικό βάρος το δολοφονηθέντων· μπροστά από τους δέκτες των τηλεοράσεών μας αποχαυνωμένοι! Κι έπειτα, οργισμένοι πετροβολούμε το κενό και τους φταίχτες που ποτέ δεν θα δικάσουμε!
Ετσι κάνουμε, μα το βάρος της ευθύνης ποιος τ’ αναλαμβάνει;
…Δεν έπρεπε τούτο το κείμενο να υπάρχει εν έτει 2013! Δεν έπρεπε να γραφεί σε τούτη την πατρίδα για την πατρίδα μου!
Κι όμως! Αφού Ανθρώπου χέρι σκοτώνει σήμερα τον Ανθρωπο…
Τούτες οι γραμμές δεν θα ’πρεπε να βρουν τέτοιο πρόσφορο έδαφος σε τούτα εδώ τα χώματα ν’ ανθίσουν! Πόσο παράλογη ακούγεται η χρήση τούτου του ρήματος “ανθώ” για τέτοιες καταστάσεις, μα ισχύει!
Ισχύει και μέρα με τη μέρα, θωρώ – θαρρώ να ισχυροποιείται!
Καληνύχτα, πατρίδα!
Κλείνω κι εγώ τα μάτια μου, σφαλώ τα βλέφαρά μου, ναρκωτικό ο ύπνος να μ’ απαλλάξει απ’ τον εφιάλτη της πραγματικότητας!
Ετσι το ελπίζω κι ας ξέρω πως ο ύπνος των νεκρών δεν υφίσταται! Δεν δικαιούμαι, λοιπόν, εγώ ο νεκρός τον εαυτό μου να παραδώσω στον ύπνο του δικαίου! Μα ούτε να κλάψω το μπορώ! Δεν υπάρχει κάτι… Κενό!
Τίποτα τούτη τη στιγμή τριγύρω κι ως πότε θα τ’ αντέχω;
…Η πατρίδα μου δολοφονείται!
Μπερδεύομαι ξανά κι η νύχτα πώς θα περάσει;