Συμπληρώθηκαν φέτος 100 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή! Γιορτές μνήμης για τις αλησμόνητες πατρίδες με την… αρωγή σε πολλές περιπτώσεις και του επίσημου κράτους! Εκδηλώσεις από σωματεία, από απογόνους κυρίως όλων εκείνων που η μοίρα τους τους έστειλε σε μια πατρίδα που… δεν τους υποδέχθηκε όπως εκείνοι περίμεναν! Δύσκολες εποχές θα πει κανείς· χρόνια τραχειά! Οι πρόσφυγες που ρίζωσαν σε αυτήν τη γη την ελληνική, κατόρθωσαν να δημιουργήσουν σπίτια, να ξαναφτιάξουν τις ζωές, να ανορθώσουν καρδιές και ανάστημα, να βρουν επιτέλους λίγο χώρο και να βλαστήσουν, να ανθίσουν!
…Ελλάδα 2022…
Χανιά, μεσημέρι Κυριακής 4 Δεκεμβρίου, ένα ποτάμι, όμορφο, βουβό… η διαμαρτυρία των Ελληνοποντίων παλιννοστούντων στην οδό Κυδωνίας, έξω από το Δημαρχείο μας! Νοικοκυραίοι άνθρωποι που κρατούν την ελληνική σημαία και τη βυζαντινή, συγκεντρωμένοι στα πεζοδρόμια, για να μην εμποδίζουν την κυκλοφορία όσων περνούν με τ’ αυτοκίνητά τους που είτε πάνε στις δουλειές τους είτε κάνουν τη βόλτα τους!
Τούτη η διαμαρτυρία τους για την αδικία εις βάρος τους σχετικά με τα δάνεια που πήραν κάποτε για να στήσουν τα σπιτικά τους στην… πατρίδα που ακόμη την ψάχνουν! Άνθρωποι του μεροκάματου και της χειρωνακτικής εργασίας οι πιότεροι που ζητούν το δίκιο τους, δίχως τη στήριξη καμιάς… ΜΚΟ! Μόνη δύναμη η αλήθεια τους, ολοφάνερη στο καθάριο βλέμμα τους!
Μια Ελλάδα μίλησε στην εφημερίδα μας…, η κα Ελλάδα Καρακαλίδη: «Δεν ζητάμε να μας χαρίσουν τα δάνεια. Ζητάμε μια ευνοϊκή ρύθμιση. Ζητάμε προστασία πρώτης κατοικίας, κούρεμα του χρέους, παραγραφή των τόκων και ευνοϊκές ρυθμίσεις, δηλαδή μεγαλύτερες δόσεις με μικρότερα ποσά που ο κόσμος να μπορέσει να πληρώσει».
Ποιος ακούει την Ελλάδα; Ποιος θα σώσει το σπίτι της από τις τράπεζες και τα… funds;
*«Πατρίδα μου αραεύω σε». Στίχος από το τραγούδι
(σε ποντιακή διάλεκτο) που ερμήνευσε ο Στέλιος Καζαντζίδης. Παρατίθεται με την απόδοση
στα νέα ελληνικά:
Στην ποντιακή διάλεκτο
Πέντε οσπίτεα έχτισα,/ Κι ας ολεα ξεσπιτούμαι, Πρόσφυγας είμαι ασο κουνίμ,/ Θεέμ θα παλαλλούμαι.// Πατρίδα μ’ αραεύω σε,/ Άμον καταραμένος,/ Σα ξένα είμαι Έλληνας,/ Και σην Ελλάδαν ξένος.// Οσπίτεα εφέκα ανάμεσα,/ Σ ορμήν και ποταμάκρη,/ Πεγάδεα μαρμαρόχτιστα,/ Νερόν άμον το δάκρυν.// Κι ατώρα αδακές διψώ,/ Νερόν να πίνω κ έχω,/ Εντρέπουμαι να ψαλαφώ,/ Τα χειλόπαμ να βρέχω.
Απόδοση στα νέα ελληνικά
Πέντε σπίτια έχτισα,/ Και απ’ όλα ξεσπιτώνομαι,/ Πρόσφυγας είμαι από κούνια,/ Θεέ μου θα τρελαθώ.// Πατρίδα μου σε ψάχνω,/ Σαν καταραμένος,/ Στα ξένα είμαι Έλληνας,/ Και στην Ελλάδα ξένος.// Σπίτια άφησα ανάμεσα,/ Στα δάση και τις ποταμάκρες,/ Πηγάδια μαρμαρόχτιστα,/ Νερό σαν το δάκρυ.// Και τώρα εγώ εδώ διψώ,/ Νερό να πιω δεν έχω,/ Ντρέπομαι να ζητήσω,/ Τα χείλια μου να βρέξω.
