Πριν κάμποσο καιρό μας “έφυγε” ο Παβλής (με Β) έτσι το ήθελε. Κάποια εποχή του είπα μια παλιά ιστορία με την Χειμωνογιάναινα και αυτός αμέσως την έκανε ποίημα έμμετρο σατιρικό. Το ξαναβάζω λοιπόν στα αγαπημένα μας “Χανιώτικα Νέα” έτσι να το δει από εκεί ψηλά που βρίσκεται. Να δει πως δεν τον ξεχάσαμε και πάντα θα τον σκεπτόμαστε και θα τον αγαπάμε όλοι εμείς οι φίλοι του!
Σήφης Ιωαν. Πετράκης
Ασηγωνιώτης Λαογράφος
Οντεν η Χειμωνογιάννενα
στα εκατό τζη εμπήκε
επήγε μιαν εικοσάχρονη
ρεπόρτερ και τηνέ βρήκε
και τζη ‘παιρνε συνέντευξη
για το κατόρθωμά τζη
στο σπίτι τζη, στην Αση –
Γωνιά, απάνω
στον οντά τζη
κι αφού με δώρα και γλυκά
την είχεν’ ομπρός φιλέψει
(κι) ακούσετε είντα ‘πανε
οι δυο ντονε επί λέξει:
..
Γιαγιά μου αιωνόβια,
ο Θιός να μας αξιώσει
και στα εκατό ν’ είκοσι
να ‘μασε ξανανταμώσει.
Γιάντα μου καταράστηκες
κοπέλα μου; ντροπή σου!
Πες μου, το είντα σου ‘καμα;
σου τρώω το ψωμί σου;
και θέλεις μόνο είκοσι
χρόνια να ζήσω ακόμα
εγώ που βγαίνω καθ’ αργά
χωρίς σκαλί στο δώμα!
Μουδ’ ασπιρίνη ως εδά
δε ν’ έβαλα στο στόμα!
Λαλά μου δεν το πρόσεξα,
συγγνώμη θα ζητήσω
και σ’ ένα δεφτερόλεπτο
θα σ’ αποκαταστήσω:
Εύχομαί σου λοιπόν γιαγιά
στα εκατό σαράντα
να έρθω για συνέντευξη και
να μου πεις: Αγάντα!
είδες ευκή απού σούδωκα;
είσ’ ευχαριστημένη;
Κοπελιά μου σ’ ευχαριστώ,
είμ’ ενθουσιασμένη,
Μα δε γκατέω ανέ ζεις
ως τοτεσάς κι έρθ’ άλλη
κι αυτή μική παράταση
θελήσει να μου βάλει.
Δυο χρόνια από
τη συνέντευξη δεν
είχανε περάσει
κι η γρε επήγε το χωριό
ούλο να καραφλιάσει!
Τη βρήκανε ανάσκελα
μια μέρα ξαπλωμένη
κι είπασι από γεράματα
ήτονε ποθαμένη.
Τη βάλανε «στο Γκρέβατο»
και τηνε ξενυχτούσαν
και τη μοιρολογούσανε
κι ούλοι τηνε παινούσαν!
Κι ήρθενε κι η ρεπόρτερ
της και τση ‘πε: Κακομοίρα
σαράντα χρόνια σου ‘δωκα
δυο σου ‘δωκε ν’ η μοίρα.
Οντε ξημέρωσε ν’ ο Θιός,
θέλα να τηνε θάψουν
γυρεύαν τη σκαλίδα τζη,
το λάκκο τζη να σκάψουν.
Ομως δε τηνε βρίχνανε
και ούλοι ερωτούσαν:
Η παλιογρέ, την έφαε;
και τηνε βλαστημούσαν!
Στον πρίνο απού ‘ναι στη
ν’ αυλή την έχω στερεμένη
για να μη μου τηνε
κλέψουνε,
μωρέ φωθιοκαϊμένοι,
είπενε και στάθηκεν
ορθή η γρε «η ποθαμένη».
Μέσα σε δευτερόλεφτα
ούλοι ξαφανιστήκαν
γιατί πως ήταν φάντασμα
θαρρούσα και χεστήκαν!
Και κείνη τονε φώνιαζε:
Μωρέ τροζοί πού πάτε;
Δε μπόθανα, μα το ‘καμα
να δω ποιοι μ’ αγαπάτε!
