ΕΣΥ! Παυλή του πνεύματος, είσαι μπετοκολόνα,
Κι ούλοι από σένα παίρνομε της σάτιρας σινιάλα!
Δεν έχω δει στη ζήση μου ψηλότερη πυλώνα
Που να φορτίζει τις ψυχές, στα ωραία! Στα μεγάλα!
ΕΣΥ σ’ αητός της ποίησης, δεν είσαι ό,τι κι ό,τι!
Πάντα πετάς διάπλατα, με ανοιχτές φτερούγες,
Και εξηγείς ευφάνταστα, το πώς και το διότι,
Και στα σαλόνια τα ψηλά και στις φτωχές τις ρούγες!
Εχεις καρδιά μωρού παιδιού και πλήθος αισθημάτων!
Ανωτερότητα ψυχής κι ευγένεια και τρόπους!
Ο λόγος σου ακούγεται ως άσμα των ασμάτων,
Κι ευωδιάζ’ ο στίχος σου, σαν άρωμα στς’ ανθρώπους.
