Παύλος Πολυχρονάκης: Σατιρικός και όχι μόνο!

Hταν μια πνιγηρή μέρα του Ιουλίου του 2004 που τέλειωσε όμορφα, όταν έκανα την πρώτη μου γνωριμία με τον ήδη φτασμένο λογοτέχνη μας, τον αγαπητό μου πλέον φίλο και συνοδοιπόρο Παύλο Πολυχρονάκη!
Eντυπωσιασμένη απ’ τη σπαθάτη, γοργή γραφή του και το ποικίλο περιεχόμενο καταθέτω δυο λόγια δημόσια στα «Χανιώτικα νέα» λίγες μέρες μετά: «Γύρισα σπίτι αργά. Κατακουρασμένη! Πόδια πρησμένα, κεφάλι βαρύ κι ένας αέρας ακόμα ζεστός να πλανιέται στους δρόμους. Κρατούσα ωστόσο στο χέρι ένα βιβλίο που μου είχαν μόλις χαρίσει! Είχα ήδη ξεφυλλίσει κι είχα διαβάσει καμιά δεκαριά σελίδες», γράφω κι συνεχίζω: «Στο εξώφυλλο ο συγγραφέας σ’ ένα επιτυχημένο σκίτσο του Ορνεράκη, καθισμένος αναπαυτικά σε ραϊσμένο κίονα, ντυμένος αρχαίος Έλληνας, κρατώντας στο ένα χέρι φτερό που στάζει νωπό μελάνι, στο άλλο Κρητική μαγκούρα, σε κοιτάζει κατάματα και σε προκαλεί πραγματικά. Έπεσα στο κρεβάτι αλλά «Η ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ ΣΑΤΙΡΑ» δεν με άφηνε να κοιμηθώ…»
Ακριβώς έτσι!
Πήγε μεσάνυχτα κι ακόμα διάβαζα…
Πώς να κοιμηθείς εξάλλου, όταν έχεις μπρος σου ένα έργο εμπνευσμένο, σπινθηροβόλο που δεν του διαφεύγει τίποτα!
Κάπως έτσι ξεκίνησε η γνωριμία, μεσολάβησαν κι άλλα, κι ερχόμαστε κάπου εκεί στο 2008, όταν μ’ ένα ακόμα βιβλίο του στο χέρι θα γράψω για το «ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ ΚΑΙ ΑΠAΡΑΔΕΚΤΑ»: «…ο κ. Παύλος Πολυχρονάκης  που με την ευστροφία, το οξύ πνεύμα και το αστείρευτο ταλέντο του μας χαρίζει το γέλιο -το πολύτιμο κι ακριβό γέλιο- που τόσο λείπει στην εποχή μας. Eνα γέλιο που ψυχαγωγεί ενώ παράλληλα διδάσκει! Ετούτη τη φορά ο αγαπητός μας συγγραφέας επέλεξε να σατιρίσει όλους τους… “απαράδεκτους”! Από τον αρχαίο Κροίσο που φιγουράρει στο εξώφυλλο, επάνω στην πυρά ν’ αναφωνεί μετανοιωμένος «Σόλων, Σόλων», τον γνωστό μας  Ιακώβ της Παλαιάς διαθήκης, ο οποίος αποσπά με δόλο τα πρωτοτόκια από την πεινασμένο, γέρο Ισαάκ, μέχρι τον σύγχρονό μας “άρπαγα” ιατρό, τον “άπληστο” δικηγόρο, ή τον “αργόσχολο” δάσκαλο. Θα μας πει δυο λόγια και για “φτωχούς”… εφοπλιστές, για “αθώους”… φυλακισμένους, για “σεμνές”… άσεμνες, για τους “άθεους”… θρήσκους, για τους “ειλικρινείς”… πολιτικούς μας, για “μυαλωμένους”… με αχυρένια μυαλά, για “λαδωμένους”… αδέκαστους δικαστές, και για ένα σωρό άλλους απαράδεκτους γύρω μας!»…
Με 18 βιβλία εκείνη την χρονική στιγμή, πάντα μες τα πράγματα, προχωρεί ακάθεκτος, ενώ παράλληλα δίνει το «παρών» στα πολιτιστικά πράγματα του τόπου με παρουσιάσεις βιβλίων του, με βιβλιοπαρουσιάσεις άλλων συγγραφέων, με οργάνωση ποικίλων εκδηλώσεων…
Ανασύρω απ’  το αρχείο μου άλλο  ένα κείμενο  του 2010 αυτή τη φορά, σχετικό με τον ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΣΑΤΙΡΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ «ΠΑΥΛΟΣ ΠΟΥΛΥΧΡΟΝΑΚΗΣ» όπου σημειώνω: «…Είναι λοιπόν απαραίτητη, διδακτική, θεραπευτική, τονωτική η σάτιρα! Ειδικά στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε! Εδώ βέβαια στα Χανιά δεν την στερηθήκαμε ποτέ! Έχουμε τον κ. Παύλο Πολυχρονάκη που χρόνια τώρα κρατά τα… σκήπτρα ή μάλλον… μονοπωλεί το είδος! Όμως ως  φαίνεται αποφάσισε  ότι η Τέχνη του έπρεπε να γίνει κτήμα των πολλών! Να διατηρηθεί, να εξαπλωθεί, να εδραιωθεί και μάλιστα να έχει σαν βάση τη πόλη μας. Αναζητώντας λοιπόν εναγωνίως τους διαδόχους του, αποφασισμένος μάλιστα να επιβραβεύσει με δικά του έξοδα τον πρώτο εξ αυτών, με συμπαράσταση και τη συνεργασία της «Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Χανιών» ξεκίνησε το δύσκολο έργο της οργάνωσης ενός Διεθνούς Διαγωνισμού Σάτιρας…»
Αυτά γράφονταν για τον πρώτο διαγωνισμό, ο οποίος συνεχίστηκε με επιτυχία και με αμέτρητες συμμετοχές, και πάμε έναν χρόνο μετά, με άλλο ένα βιβλίο «Ο ΠΙΟ ΚΑΚΟΣ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ» που περιέχει  πενήντα μοναδικές  ιστορίες!
Γράφω γι΄ αυτό στα «Χανιώτικα νέα» τον Ιούλιο του 2011: «…Η ζωή ως γνωστόν ξεπερνά κάθε φαντασία και μας το αποδεικνύει αυτό καθημερινά! «Αληθινές» λοιπόν οι ιστορίες του κ. Παύλου. Κι επειδή η απάθεια, η αδιαφορία, και η ατιμωρησία γιγαντώνονται, ο γνωστός μας σατιρικός με το θάρρος της γνώμης του, με την πείρα σ’ ένα δύσκολο επάγγελμα, με τη σοφία των χρόνων του, αλλά και των χρόνων που ασχολείται με τη δημιουργία, έρχεται με αυτό το βιβλίο του να στηλιτεύσει τα κακώς κείμενα και να μας νουθετήσει στο καλό…».
Και τα χρόνια περνούν, η δημιουργία συνεχίζεται, μεσολαβούν πολλά άλλα, μεταξύ κι εκείνο το ασυναγώνιστο, προφητικό «ΤΟΥ ΤΑ ‘ΨΑΛΑ ΤΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΗ» και να’ μαστε στο 2015  στο «ΤΟ ΑΛΑΤΙ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ» για το οποίο γράφω μεταξύ άλλων: «Και να’ μαστε εδώ με το 22ο  παρακαλώ, το καινούργιο βιβλίο του Παύλου Πολυχρονάκη! Να διαβάζουμε, να χαμογελάμε, να βουρκώνουμε, να οργιζόμαστε, να βγαίνουμε από τα ρούχα μας, να κουνάμε το κεφάλι συμφωνώντας…»
Πόσο δίκιο έχει σε ό,τι λέει τελικά!
Αλλά και πόσο σύγχρονος κι επίκαιρος είναι πάντα ο κορυφαίος αυτός δημιουργός της πόλης μας!
Όμως, αν και σατιρικός, η ευαισθησία βρίσκεται παντού στο έργο του!
Κρυμμένη ενίοτε «ανάμεσα τις γραμμές», όπως λεν οι αγγλοσάξονες!
Και ιδού που μας το απέδειξε για μια ακόμα φορά, αυτές τις μέρες εν έτει 2017, ξεκινώντας ίσως μια καινούργια σελίδα, μ’ ένα βιβλίο  διαφορετικό!
Την ποιητική συλλογή «ΑΝΟΙΞΗ ΨΥΧΗΣ» -στο είδος ποιητικό χρονογράφημα- με 105 κομμάτια όπου υμνεί την αγάπη κι όλα τα αγνά και δυνατά συναισθήματα που προκαλεί αυτή!
Αλλοτε με στοχασμό άλλοτε λυρικά, χωρίς βεβαίως ποτέ να ξεφεύγει απ’ τον κοινωνικό προβληματισμό, όπως αναφέρει η ιατρός – λογοτέχνιδα κα Πηνελόπη Ντουντουλάκη στο προλογικό της σημείωμα, η οποία συντόνισε και την επιτυχημένη παρουσίασή του. Είχαμε την τύχη να είμαστε εκεί, ν’ ακούσουμε σχεδόν όλα τα ποιήματα του βιβλίου να ερμηνεύονται κυριολεκτικά απ’ τους συντελεστές της εκδήλωσης. Φύγαμε απ’ την αίθουσα μ’ ένα σωρό σκέψεις να τριγυρίζουν στο μυαλό, αφού το βιβλίο τρυφερό κι ανθρώπινο, βρίσκει τον στόχο του, χτυπά κατάκαρδα, συγκινεί και προβληματίζει…
Στους μήνες που μεσολάβησαν πλήθος πνευματικών ανθρώπων κατέθεσαν δημόσια τη γνώμη τους, ανέλυσαν εκτενώς το περιεχόμενο, είπαν τα καλύτερα λόγια γι’ αυτή την εξαιρετική  πνευματική εργασία!
Δεν θα μπω λοιπόν σε λεπτομέρειες.
Καλύτερα διαβάστε το!
Αξίζει!!
Στον αγαπητό μας συγγραφέα θερμά συγχαρητήρια, και ως επίλογο ετούτου εδώ του σημειώματος να παραθέσω  την τελευταία παράγραφο του γραπτού της κας Ντουντουλάκη που εκφράζει και τις δικές μου ευχές και σκέψεις: «Στον αγαπητό Παύλο εύχομαι από καρδιάς να έχει πάντα την ίδια ακαταπόνητη διάθεση και ματιά, να συγκερνά, τόσο ισορροπημένα και εύστοχα, το μαύρο και το άσπρο της ζωής, κύρια όμως  να προσθέτει τα δικά του χρώματα ψυχής για μιαν Ανοιξη, που μπορεί κάποτε, να γίνει αδιάλειπτη και να ανθίζει ελπιδοφόρα για όλους τους ανθρώπους!»