Παιχνίδι σκοπιμότητος

Πολλά θ’ ακουστούν γι’ αυτό το διάβημα του κ. Σαμαρά να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από την ολομέλεια της Βουλής μετά την έναρξη των εργασιών της από τις θερινές διακοπές. Εξαρτάται, να βγάλει κανείς τα συμπεράσματά του, από ποια σκοπιά βλέπει τα πράγματα. Αν πρόκειται για έξυπνη κίνηση, για να ξεκαθαρίσει το τοπίο ή για αντίδραση μετά από τη διαπίστωση ότι στην κυβέρνηση επικρατεί μια κατάσταση εκτός ελέγχου. Για ν’ αποφασίσει ο κ. Σαμαράς να κάνει αυτό το διάβημα, αναγνωρίζει, φαίνεται, ότι οι δύο συγκυβερνώντες τα ’χουν κάνει άνω – κάτω, έχουν αποτύχει σε σοβαρά ζητήματα και βρίσκονται προ μη αντιμετωπίσιμων αδιεξόδων.
Μπορεί η ψήφος εμπιστοσύνης να ήταν προαποφασισμένη μυστικά απ’ τις αρχές Σεπτεμβρίου, λαμβανομένου υπ’ όψιν του κλίματος ανησυχίας που επικρατούσε στη συγκυβέρνηση. Ισως να ωθήθηκαν σ’ αυτό το διάβημα, λόγω των φυγόκεντρων τάσεων μεμονωμένων βουλευτών ή ομάδων βουλευτών με εξωκοινοβουλευτικούς που αδυνατίζουν την κυβερνητική πλειοψηφία. Εδώ θα υπερτονισθεί το επιχείρημα  ότι πρέπει, πάση θυσία, να συνενωθούν τα διεσπαρμένα κομμάτια της κεντροαριστεράς, τώρα που το κράτος βρίσκεται υπό καθεστώς “κατοχής”.
Είναι σίγουρο ότι η κυβέρνηση θα πάρει την ψήφο, αλλά αυτό δεν λέει τίποτα, γιατί ο ελ. λαός βρίσκεται σε ανεξέλεγκτη απογοήτευση. Μετά το άρωμα εκλογών που συντηρεί η αντιπολίτευση, η ψήφος εμπιστοσύνης ζητείται απ’ την κυβέρνηση για ν’ ανανεωθεί η κοινοβουλευτική αξιοπιστία της και να συνεχίσει απερίσπαστα το έργο της. Θα ’χουμε, λοιπόν, προσπάθεια συναισθηματικής φόρτισης των βουλευτών. Το ζήτημα είναι πώς θ’ αντιδράσει ο κ. Βενιζέλος, αν μετά την ψήφο και τις συζητήσεις με την τρόικα η κυβέρνηση φέρει νομοσχέδια, όπως το ασφαλιστικό και το εργασιακό που οι βουλευτές του έχουν διαφοροποιηθεί.
Μ’ αυτή την ψήφο επιθυμούν να οριοθετήσουν τον χρόνο διαδικασίας εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας περί τον Φεβρουάριο. Σκεπτόμαστε ότι τα ίδια έκανε και ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν βρέθηκε σε αδιέξοδο. Ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης, την πήρε και μας εγκατέλειψε για να ’ρθει ο Παπαδήμος. Η ιστορία βέβαια δεν επαναλαμβάνεται ακριβώς, αλλά αυτή η πράξη είναι λύση ανάγκης που καταφεύγει κανείς όταν βρίσκεται σε απόγνωση.
Η ψήφος εμπιστοσύνης έχει πάντοτε προβλέψιμο αποτέλεσμα. Συσπειρώνει το κόμμα σε επίπεδο στρατηγικής, καθ’ όσον η κυβέρνηση στέλνει το μήνημα ότι στο εξής δεν θα ανεχθεί αντιρρήσεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Θεωρεί ότι την επόμενη ημέρα τα πράγματα θα είναι διαφορετικά από την προηγούμενη με τις διαφοροποιήσεις των βουλευτών. Γίνεται και για λόγους επικοινωνιακούς, διότι χρειάζονται πολιτικό χρόνο  να μελετήσουν ανεπηρέαστα τις επόμενες κινήσεις τους.
Πρόκειται για φωτοβολίδα, όπου κατανοητός ο φαντασμαγορισμός της, γνωστή και η διάρκειά της. Τούτο αποστρέφει τον κόσμο απ’ την πολιτική, γιατί γίνεται απ’ την κυβέρνηση για λόγους αυτοπροστασίας της, διότι εξαπατείται, παραπλανείται και κοροϊδεύεται με τον χειρότερο τρόπο. Δεν είναι ηλίθιος να μην βλέπει ότι αυτή τη συνταγματική διαδικασία τη μεταχειρίστηκε ως εργαλείο για να εξυπηρετηθούν κομματικές σκοπιμότητες.
Η κυβέρνηση, αν δεν υπήρχε αποχρών λόγος και ενώ ήταν σχεδόν μόνη της στο γήπεδο, δίνει το δικαίωμα στους αντιπάλους της να βγουν στο τερέν και να αναμετρηθούν. Το αποτέλεσμα λίγους θα συγκινήσει και πολύ λιγότερους να “ενοποιήσει”. Σ’ αυτή τη συγκυρία ο κόσμος έχει άλλες σκοτούρες που τον απασχολούν.