Παιχνίδι με τον χρόνο

Πιάσαμε “δεκατεσσάρι”! Στο χρονολόγιο το 2014 μια φορά στα εκατό χρόνια γίνεται. Το 2114 πάλι. Στα χαρτοπαίγνια το “δεκατέσσερα” βγαίνει άπειρες φορές. Δεν σημαίνει, όμως, ότι αυτουνού που του πέφτει κερδίζει κιόλας. Αν είναι “μάννα”, μπορεί να κερδίσουν οι παίχτες που τραβάνε για τριανταμία.
Αν είναι παίχτης μπορεί να χάσει, αν η μάννα πάει για τριανταμία. Εμείς πάντως μέσα στο ευρωπαϊκό παιχνίδι παίχτες είμαστε και αισιοδοξούμε ότι μπορεί να κερδίσουμε μέχρι το τέλος της παρτίδας.
Είναι το 2014, έτσι λένε, ο χρόνος της ανάκαμψης, εφ’ όσον δεν υπάρξει κίνδυνος “ατυχήματος” απ’ το εκλογικό αποτέλεσμα της Ανοιξης, που μπορεί να σηματοδοτήσει πολιτικές εξελίξεις και αν δεν συνεχισθεί η επί 5 χρόνια ύφεση, παγκόσμιο ρεκόρ στην ιστορία των κρίσεων. Η πιθανότητα της ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας είναι συνυφασμένη με τη γενική κατάσταση στις χώρες της Ευρωζώνης και την εκ μέρους μας εδραίωση κράτους υπεύθυνων πολιτών, ώστε οι πιστωτές μας να εκδηλώσουν πρωτοβουλίες σταδιακής μείωσης του επονείδιστου χρέους. Οι διεκδικήσεις μας για παραγωγή πλούτου έχουν το γνώρισμα του τυχερού παιχνιδιού, που βρίσκεται στα χέρια των ισχυρών. Εξαρτάται και πάλι απ’ τις επιλογές και τον γενικό σχεδιασμό των κυβερνώντων να ξεπεράσουμε τη μιζέρια μας και να εξασφαλίσουμε μια βιώσιμη ανάπτυξη, το μόνο που θα μας σώσει απ’ τη σημερινή τραγωδία.
Εφυγε το “13”. Γρουσούζικο θεωρήθηκε απ’ την αρχή. Επέδρασε αρνητικά επιβεβαιώνοντας τη λαϊκή αντίληψη ότι το “13” φέρνει δυστυχία και κακομοιριά στους πολίτες. Μειώθηκαν τα εισοδήματα, αυξήθηκαν οι φόροι, αλλαγές έγιναν στον δημόσιο τομέα, αλλά ο ελληνικός λαός έδρεψε τα επίχειρα. Οι πολιτικοί στα λόγια και στη θεωρία είναι άριστοι να παραμυθιάζουν, αλλά στο να διαμορφώνουν στην πράξη συνθήκες επανάκτησης της χαμένης μας ζωής δεν χαμπαριάζουν τίποτα.
Εφυγε το “13” τραβώντας την άκρη του νήματος για ν’ αρχίσει το ξήλωμα της έννοιας του πελατειακού κράτους, της διαφθοράς που ήταν η ηθική προέκταση της κρίσης και αποτελούσε το πρόβλημα της κοινωνίας μας. Τα περιστατικά που ζήσαμε και ζούμε ακόμη με τις συλλήψεις προσώπων υπεράνω υποψίας δείχνουν ότι άρχισε κάτι να κινείται. Δειλά – δειλά πάει να αποθεσμοποιηθεί η διαφθορά και να γίνει αποκομματισμός του κράτους, να μπουν τα θεμέλια για να συλλάβουμε την ουσία του προβλήματος που είναι ο διαχωρισμός της νομοθετικής απ’ την εκτελεστική εξουσία και η ανεξαρτητοποίηση της δικαιοσύνης για να πούμε ότι συγκροτούμε ένα σύγχρονο κράτος.
Εφυγε το “13” με τεράστια ζημιά που πλήρωσε με οδύνες η ελληνική κοινωνία. Πανεπιστημιακά Ιδρύματα έμειναν κλειστά προς δόξαν της “συντεχνιακής κυριαρχίας”, δραστικές μειώσεις έγιναν σε μισθούς, συντάξεις και στην υγεία, περιορίσθηκε ο αριθμός των Δημ. Υπαλλήλων, η μηχανοργάνωση εντατικοποιήθηκε και βρήκε εφαρμογές σε μεγάλο φάσμα του δημόσιου τομέα. Που σημαίνει ότι το Δημόσιο περιόρισε τα έξοδά του σε ποσά της περιόδου 2004 – 2005.
Παρά ταύτα το δημοσιονομικό έλλειμμα μεγαλώνει, το Α.Ε.Π. μικραίνει, οι Ευρωπαίοι δεν φαίνεται να ’χουν διάθεση να μην κινδυνεύσει η κυβέρνηση Σαμαρά και βάζουν την τρόικα να επιβάλει μέσα στο “14” και περαιτέρω μείωση του συνταξιοδοτικού προγράμματος κατά 2 δισ. ευρώ. Πώς μπορεί έτσι να σταθεροποιηθεί η ανάκαμψη;
Η κυβέρνηση μάχεται με τον χρόνο. Το “δεκατεσσάρι” δεν τη σιγουρεύει σε τίποτα. Είμαστε στο στόχαστρο των Γερμανών, τώρα με την επίθεση στην κατοικία του Γερμανού πρέσβη βρισκόμαστε στην μπούκα του κανονιού της Μέρκελ. Οι Ευρωεκλογές θα τη δυσκολέψουν, με τον ΣΥΡΙΖΑ να περιμένει στη στροφή. Η πολιτική της απέναντι στην τρόικα είναι “ό,τι πεις καλέ μου”! Το χρέος ίσως αναδιαρθρωθεί την Ανοιξη, άγνωστο με ποιο τίμημα. Το Grexit επανέρχεται, οι προσδοκίες διαψεύδονται, η υπομονή εξαντλήθηκε και το “δεκατεσσάρι” που πιάσαμε δεν λέει και τίποτα!
Ας είναι λιγότερο οδυνηρό το 2014 από το 2013.