Κύριε Βαγγέλη Κακατσάκη,
Eίχα την ευκαιρία ν’ απολαύσω με προσοχή την ποιητική σας συλλογή “Oταν γίνεις ποίημα”, μέσα από την οποία ένιωσα ιδιαίτερα μεγάλη συγκίνηση.
Τούτη εδώ την επιστολή την απευθύνω σε σας, στεκούμενη στο ποίημά σας με τίτλο “Ο Δάσκαλος”.
Κύριε Βαγγέλη, το 2009, με δάκρυα ευγνωμοσύνης, έγραψα ένα ποίημα, θέλοντας, ως μητέρα, να ευχαριστήσω μια ξεχωριστή δασκάλα -την Μαρία Κονδύλη- που υπηρέτησε πριν από δέκα περίπου χρόνια στο 4ο Δημοτικό Σχολείου Κιάτου Κορινθίας.
Πρόσφατα, το ίδιο ποίημα διαβάστηκε -με συνοδεία πιάνου- στο δημοτικό Θέατρο του Μοσχάτου, σε μία συγκινητική εκδήλωση προς τιμή μιας επίσης μοναδικής δασκάλας (καθηγήτρια Αγγλικών), της κ. Ηρώς Κονταδά.
Το ποίημά μου που έχει τίτλο «Παιδί π’ αγαπιέται, ελπίδας καρπός», έχω την χαρά να το μοιράζομαι σήμερα μαζί με εσάς, τον εμπνευσμένο άνθρωπος… φίλο και συνάδελφο του πατέρα μου Δημήτρη Δασκαλάκη.
Αισθάνομαι βαθιά μέσα μου, πως η η ποίηση είναι ζωντανό πράγμα! Ψάχνει στην ερημιά του κόσμου, για να φέρει κοντά τις ανήσυχες ψυχές. Εκείνη, όταν όλα μοιάζουν ακίνητα, κρυφοκοιτά ανάμεσα στις σελίδες και κρυφογελά! Ήσυχη και ναζιάρα! Γνωρίζοντας, με βεβαιότητα, τον ανατρεπτικό προορισμό της…
Προς απάντηση, λοιπόν, στο τόσο συγκινητικό ποίημά σας διαβάστε και το δικό μου:
“Παιδί π’ αγαπιέται, ελπίδας καρπός”
Μία δασκάλα ένα φως!
Ένα παιδί ο οδηγός.
Πιάσαν τα χέρια να μη χαθούνε·
μαζί όπου πάνε και όπου βρεθούνε!
Γύρω συνθήματα και πλήθος σημαίες,
φωνές, σιωπές, δάση οι κεραίες.
Σφίγγουν τα χέρια να μη χωριστούνε!
Μαζί όπου πάνε και όπου βρεθούνε…
Παιδί φοβισμένο γεμάτο απορίες,
δασκάλα με όνειρα… με αγωνίες,
σφίγγουν τα χέρια να μην ξεχαστούνε…
δώσαν υπόσχεση αλήθεια να πούνε.
Παιδί που μοιράζεται αγνά την καρδιά του
σε μένα και σένα και στα όνειρά του
να μην χαθείτε, κάπου θα φτάσετε
κάτι θα βρείτε!!!
Δασκάλας φως, παιδί οδηγός!
Αστέρι ανάψανε! Λαμπρός ουρανός!
Ελπίδα με γέμισαν όταν τους είδα,
σφιχτά να κρατιούνται στην καταιγίδα!..
Πώς θέλεις Θεέ!! με ποιά προσευχή,
να μείνει το φως της στα πόδια του εκεί!
Παιδί οδηγός, δασκάλα το φως…
παιδί π’ αγαπιέται ελπίδας καρπός!
Με εκτίμηση
Μαρία Δασκαλάκη,
Κιάτο Κορινθίας
