Η Παιδεία δεσμώτης της πολιτικής

Οι εκπαιδευτικές τάχα μεταρρυθμίσεις που εισηγείται το υπουργείο «παιδείας» κάθε λίγο και λιγάκι, μόνον βελτίωση του επιπέδου της «εκπαίδευσης» δεν επιφέρουν. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς γιατί. Η εκάστοτε εξουσία επιδιώκει μέσω της παιδείας και κυρίως μέσω της πιο επίσημης μορφής της, της εκπαίδευσης, να διαμορφώσει συνείδηση πολίτη, δηλαδή ανθρωπομάζες που θάναι πειθήνιοι και καλοί ψηφοφόροι κι όχι πρόσωπα, δηλαδή άνθρωποι με κρίση και σκέψη δική τους, ελεύθεροι και δύσπιστοι προς κάθε μορφή «σωτηρίας» που υπόσχονται τα κομματικά στρατόπεδα.
Έχει λοιπόν συμφέρον η πολιτική να παρουσιάζει την κάθε καινούργια εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση» ως δήθεν πανάκεια για τα λογής προβλήματα που ταλανίζουν την «παιδεία», ενώ στην πραγματικότητα προκαλεί μόνον σύγχυση και θόλωμα νερών. Δείτε για παράδειγμα τα «αναλυτικά προγράμματα» των σχολικών μαθημάτων πόσο γενικόλογα και πόσο ανεφάρμοστα είναι στην πλειοψηφία τους, με περιεχόμενο δάνειο απ’ την Εσπερία, χωρίς να φαίνεται σ’ αυτά ίχνος προσπάθειας προσαρμογής τους στην πραγματικότητα των σχολείων μας. Παρόμοια κατάσταση και με τα «σχολικά βιβλία» που είναι γεμάτα λάθη κι ανακρίβειες. Τα ίδια και με τα «επιμορφωτικά» προγράμματα και σεμινάρια για τους διδάσκοντες που στην ουσία δεν προετοιμάζουν τον νέο εκπαιδευτικό ν’ αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα δεκάδες προβλήματα που ανακύπτουν μέσ’ απ’ τη διδακτική διαδικασία.
Θεωρώ ότι η λύση είν’ η απαγκίστρωση της «εκπαίδευσης» απ’ την πολιτική κι όλους τους φορείς της κι η ανάληψη αποκλειστικής ευθύνης για όλα τα ζητήματα που την αφορούν απ’ τους άμεσα αρμόδιους να διαχειριστούν τις τύχες των σχολείων. Αναφέρομαι στους ίδιους τους διδάσκοντες, βέβαια! Και τούτο γιατί μόνον αυτοί γνωρίζουν τις ανάγκες, τις ιδιαιτερότητες και τις κλίσεις των μαθητών τους, μόνον αυτοί λόγω ειδικών σπουδών κι επίγνωσης της σχολικής πραγματικότητας (π.χ. υλικοτεχνική υποδομή) μπορούν να στήσουν ένα αναλυτικό πρόγραμμα προσαρμοσμένο στις ανάγκες του σχολείου τους. Κανένα υπουργείο «παιδείας», κανένας υπουργός «παιδείας» και κανένας «σύμβουλός» του δεν έχει όλη αυτή τη γνώση και πληροφόρηση (ελλείψει, βεβαίως, και της αξιολόγησης) για να ισχυρίζεται ότι μπορεί να συνεισφέρει στην «εκπαίδευση» αληθινά. Όσο η «παιδεία» θα βρίσκεται στα χέρια των πολιτικών, καμμιά ουσιαστική αλλαγή δεν πρόκειται να γίνει κι όλο περσότερο θα υποβιβάζεται η διδασκαλία, θα πέφτει το επίπεδο της παρεχόμενης «γνώσης» και θα καθίσταται ο «εκπαιδευτικός» εξαθλιωμένος κι ανήμπορος.