Παιδιά… Ενήλικoι!

Παρατηρεί κανείς τα τελευταία χρόνια, στα χρόνια της κρίσης και της ηθικής εξαθλίωσης της κοινωνίας, εκπομπές  στην τηλεόραση, όπου μικρά παιδιά λαμβάνουν μέρος σε ριάλιτι ή σε σόου ταλέντων και μαγειρικής.
Θεωρούμε, πως αυτό εκπορεύεται, κυρίως, από την οικογένεια που θέλει τα παιδιά της να ωριμάσουν γρήγορα, να γίνουν τα αγόρια, άνδρες και τα κορίτσια, γυναίκες! Μια τάση της κοινωνίας που «βιάζεται» να ξεπεράσει όσο γίνεται την παιδική ηλικία, να φορτώσει τους μικρούς μας φίλους με πολλαπλές δραστηριότητες, να μάθει στα παιδιά να συμπεριφέρονται, όπως οι ενήλικοι! Δεν είναι δυνατόν, οχτάχρονα και δεκάχρονα, με σοβαρό ύφος, με μεγαλίστικο λεξιλόγιο, να καταπιέζονται και να ανταγωνίζονται συνομήλικους τους, για να εκτελέσουν μια τέλεια συνταγή ή να στηθούν μπροστά σε κριτές για να κρίνουν το αποτέλεσμα της μαγειρικής ή ζαχαροπλαστικής τους!
Έχουμε ξανατονίσει ότι οι μαθητές είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι, στα δεδομένα της χώρας μας, αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι είναι στο Σχολείο έχουν 6 ώρες, 3 ώρες Ολοήμερο, 2 ώρες μελέτη μαθημάτων του Σχολείου, 2  – 3 ώρες άλλα μαθήματα ξένων γλωσσών και φροντιστηρίου ή άλλων δραστηριοτήτων. Μέσος όρος: 13- 14 ώρες εργασίας το 24ωρο! Πώς ένας, λοιπόν, μαθητής να αφομοιώσει τόση γνώση ή πληροφορία; Αν προσθέσουμε κι άλλες πληροφορίες από τα μέσα ενημέρωσης και τα άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, 2 – 3 ώρες, τότε χάθηκε ο ελεύθερος χρόνος των παιδιών, το παιχνίδι, η επικοινωνία με τους γονείς, αφού μετά από όλα αυτά το παιδί έχει καταρρεύσει!  Είναι θετικό το πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας: Η τσάντα στο Σχολείο μέχρι δύο Σαββατοκύριακα  το μήνα!
Αυτό μπορεί να αποσυμφορήσει τις δραστηριότητες του παιδιού, που συνήθως επιβάλλονται, να βρει ελεύθερο χρόνο για να «συναντήσει» την οικογένειά του, να παίξει, να δει μια έκθεση, να επισκεφτεί ένα μνημείο της περιοχής του, να πάει σε μια παιδική χαρά, να έχει επαφές με τη φύση, με το περιβάλλον, με το χωριό του κλπ!
Η χαμένη παιδική ηλικία, η ηλικία της ξενοιασιάς, του παιχνιδιού, του ελεύθερου χρόνου, θεωρούμε πως είναι το μεγάλο θέμα της εποχής μας, γιατί όταν ένα παιδί καταναγκάζεται να κάνει χίλια δυο πράγματα, όταν μεγαλώσει θα είναι το ίδιο καταπιεστικό με τα παιδιά του! Όταν δε, φτάσει στην ενηλικίωσή του, θα το κυριεύσει το άγχος και το στρες των σπουδών και των άλλων υποχρεώσεων που, ίσως, θα έχει (οικογένεια, εργασία, οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον)!
Τέλος, θα πρέπει να δώσουμε στα παιδιά χώρο στον ψυχικό τους κόσμο, ερεθίσματα για την καλλιέργεια και τον έλεγχο των συναισθημάτων τους και να βρούμε τρόπους επικοινωνίας μαζί τους! Κι όλα αυτά, στο χρόνο τους!