Η Παιδεία -η οποία πάντα απασχολούσε και θα απασχολεί τους Ελληνες- το τελευταίο διάστημα βρίσκεται στην επικαιρότητα και όχι απαραίτητα για θετικούς λόγους.
Οι αλλαγές που προωθεί η Κυβέρνηση και όλη η συζήτηση που έχει γίνει γύρω από αυτές, τα φαινόμενα ανομίας που επικρατούν σε κάποια ελληνικά πανεπιστήμια και έχουν δει το φως της δημοσιότητας , οι ανεπαρκείς υποδομές σε όλες τις βαθμίδες, αποτελούσαν και αποτελούν τροχοπέδη για την εύρυθμη λειτουργία των σχολείων και των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.
Ακόμα και σε τοπικό επίπεδο η μη έγκριση ολιγομελών τμημάτων του Εσπερινού ΕΠΑΛ Πλατανιά και ο αγώνας, μαθητών και εκπαιδευτικών για τη συνέχισή τους δείχνουν μία γενικότερη…. “αναταραχή”στον χώρο της Παιδείας.
Μέσα σε αυτό το κλίμα όταν έρχονται οι λεγόμενες “καλές ειδήσεις”, όπως η εκλογή του καθηγητή του Πολυτεχνείου Κρήτης Γιάννη Φίλη, ως εταίρος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών EurASc, αλλά και η εκλογή του επίσης καθηγητή του Πολυτεχνείου Κρήτης Ευάγγελου Γιδαράκου ως πρόεδρου του Διεθνούς Οργανισμού IWWG, πέρα από τη χαρά που προσφέρουν, σε κάνουν να αναρωτηθείς.
Να αναρωτηθείς, αν με όλα τα παραπάνω (υποχρηματοδοτήσεις, ελλείψεις, ανομία κ.ο.κ) έρχονται τέτοιες διακρίσεις, τι θα γινόταν αν η Παιδεία δεν ήταν πολύπαθη και πληγωμένη; Γιατί οι καλές ειδήσεις να αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα;
Πώς θα ήταν αν ουσιαστικά και όχι στα λόγια η Παιδεία, αποτελούσε πρώτη προτεραιότητα για τις εκάστοτε κυβερνήσεις;
