Ηταν εκείνο το ψηλό, ευγενικό αγόρι…
Χαμηλών τόνων, άριστος χαρακτήρας, καλοπροαίρετος, συμπονετικός, πιστός φίλος σ’ όσους τον πλησίαζαν!
Ομως για «κακή» του τύχη είχε κι έναν πατέρα έξυπνο κι εργατικό, που είχε καταφέρει να ξεχωρίσει στη μικρή κοινωνία, που ζούσε η οικογένεια…
Κάτι που δεν μπορούν να του συγχωρέσουν κάποιοι συμμαθητές του…
Και το αγόρι μοιραίως γίνεται το εξιλαστήριο θύμα τους!
Σε πρώτη φάση εκβιάζονται όσα παιδιά κάνουν παρέα μαζί του, τ’ αναγκάζουν να τον διώξουν, τους απαγορεύουν να του μιλούν!
Σε μία δεύτερη, ξεχνούν ολότελα τ’ όνομά του!
Του βγάζουν παρανόμια και του απευθύνουν τον λόγο, μόνο για να τον κοροϊδέψουν…
Το αγόρι ανέχεται και… σιωπά!
Μα η κατάσταση χειροτερεύει, όχι μόνο στα διαλείμματα στο σχολείο, μα και στην πλατεία της πόλης, αλλά περισσότερο στα δρομάκια της γειτονιάς τους, όπου συχνά τον πετυχαίνει η ομάδα και τον κάνει να δεινοπαθεί…
Είναι αναθρεμμένος με αρχές, είναι και δυνατός, όμως υποχωρεί…
Σκύβει στο κεφάλι κι αλλάζει δρόμο.
Κι η ομάδα αποθρασύνεται…
Τώρα αρχίζουν να τον χτυπούν, τάχα μου παίζοντας…
Κανείς δεν καταλαβαίνει το παραμικρό, ούτε ο δάσκαλος, ούτε η οικογένεια!
Και το λεγόμενο “Bulling” του παιδιού -όπως λέγεται στις μέρες μας -συνεχίζεται, μέχρι που μια μέρα μαθαίνει ότι ο καλύτερος του φίλος- ένα απ’ τα παιδιά που είχαν μείνει στο πλάι του και του συμπαραστεκόταν- ήταν ο αρχηγός της κλίκας! Χάνει αυτοστιγμεί τη ψυχραιμία του, μπλέκει σε καβγά, παλεύει με δυο-τρείς στην αυλή, γίνεται φασαρία μεγάλη, δημοσιοποιείται το μαρτύριό του, επεμβαίνουν σχολείο και γονείς και σταματά εκεί η κατάσταση…
Κι όλ’ αυτά εξαιτίας του… φθόνου προς τον συνάνθρωπο!
Παλιά η ιστορία μας…
Το αγόρι το ξεπέρασε, έγινε ένας χρήσιμος και δοτικός άνθρωπος και η ζωή συνεχίστηκε…
Σε όλα τα παιδιά -αγόρια και κορίτσια- που γνώρισαν πολύ νωρίς το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας είναι αφιερωμένο ετούτο εδώ το κείμενο!
Με την ευχή να δείξουμε όλοι ευαισθησία στο πολύ σοβαρό αυτό θέμα -που φθείρει και ταλαιπωρεί άδικα τα παιδιά μας- και να κάνουμε ό,τι μπορούμε για ν’ απαλλαγούμε απ’ αυτό!!