Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να αναδείξεις τα “θετικά” στοιχεία της ελληνικής Παιδείας. Ενας απ’ αυτούς είναι η… λούφα και η παραλλαγή. Μπορείς δηλαδή κάλλιστα να εμφανίζεσαι σαν προοδευτικός, όπως ο κ. Μπαλτάς και να εισάγεις προς διαβούλευση νομοσχέδιο που λέει όχι στην αριστεία, όχι στην αξιολόγηση, όχι στον ανταγωνισμό των ελληνικών Πανεπιστημίων.
Η Παιδεία σε ένα αστικό κράτος πρωτίστως διαφυλάσσει την κοινωνική κινητικότητα. Τη δυνατότητα, δηλαδή, παιδιά από χαμηλά εισοδηματικά στρώματα να διαπρέπουν σε εξαιρετικές επιστημονικές θέσεις. Αυτό εξάλλου από τη δεκαετία του ’80 είναι και το φυσιολογικό όνειρο κάθε Ελληνα γονιού. Η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας επιστρέφει την Ελληνική Παιδεία στο αλγεινό τοπίο των “φοιτητοπατέρων”, του μίζερου συνδικαλισμού. Ετσι δεν φτιάχνεις στελέχη για την καινοτομία, την τεχνολογία και τον ανταγωνισμό, αλλά επίλεκτα στελέχη για το κομματικό κράτος…
