«Ψηφίστηκε, με 145 ψήφους, επί της αρχής και επί των άρθρων, το ν/σ για την Παιδεία» (12-5-15)
ΠΟΛΛΑ τα ερωτηματικά σε μεγάλη μερίδα της κοινωνίας (εκπ/κούς, γονείς, απλούς πολίτες κ.ά.) σχετικά με τις αλλαγές που ψηφίστηκαν από την «αριστερή» κυβέρνηση και αφορούν στις τρεις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ, αυτές οι αλλαγές είναι μια σαφής «επιστροφή» στη δεκαετία του 1980 (ΠΑΣΟΚ). Αντί ενός εκπαιδευτικού άλματος προς το μέλλον με μοχλό την Παιδεία, αυτό που βλέπουμε είναι μια επιστροφή σε παλαιοπολιτικές τακτικές του παρελθόντος, με στόχο και πάλι την κομματική άλωσή της.
ΑΣ πούμε,
– H κατάργηση της αξιολόγησης στα σχολεία, δεν θυμίζει την πρώτη «καινοτομία» του ΠΑΣΟΚ (1982); (Αλλά τότε, η αξιολόγηση που γινόταν στα σχολεία είχε εμφανή τα κομματικά -ή και τα ηλικιακά κριτήρια- και έπρεπε να διορθωθεί. Δεν διορθώθηκε δυστυχώς ποτέ, καθιστώντας έτσι και μόνο τη λέξη «αξιολόγηση» ένα ταμπού, έναν αποφευκτέο «μπαμπούλα» για τους εκπ/κούς).
– H κατάργηση των Προτύπων και Πειραματικών σχολείων πού αλλού, άραγε, αποσκοπεί, αν όχι στην εξάλειψη της «μορφωτικής αριστείας»; (Αλλά, η ζωή δεν είναι μια συνεχής αξιολόγηση; Oλοι δεν προτιμούν να έχουν στη δουλειά τους άτομα με καλύτερη παιδεία, περισσότερα προσόντα και επιδόσεις; Είναι δημοκρατία η ισοπέδωση των πάντων προς τα κάτω;).
– H κατάργηση της τράπεζας θεμάτων, πριν καν δοκιμαστεί στην πράξη, δεν είναι λαϊκίστικο μέτρο; Δεν στερεί μια παράμετρο καλύτερης αξιολόγησης των γραπτών των μαθητών;
Η ΜΕΙΩΣΗ του βαθμού προαγωγής των μαθητών (στο 9 ½ από το καθαρό 10 σε κάθε μάθημα) δεν σημαίνει ότι «όλοι πρέπει να προάγονται στην επόμενη τάξη», διαβάζουν, δεν διαβάζουν; Το να επιλέγεται επίσης ο δ/ντής μιας σχολικής μονάδας από τους συναδέλφους του, δεν θα είναι ο πιο ακραίος κομματισμός στα σχολεία, όταν ξέρουμε ότι το κάθε κόμμα θα ρίχνει «γραμμή» στους Συλλόγους των καθηγητών; Και τι εκτίμηση θα απολαμβάνει ένας τέτοιος δ/ντής, όταν σε κάθε εκπ/κό σύλλογο θα δημιουργούνται ποικίλες κομματικές φατρίες;
…ΩΣ εκπαιδευτικοί ζήσαμε τα παραπάνω, τα καταγγείλαμε ως ανεπίτρεπτα, είδαμε πού οδήγησαν την Παιδεία, ευχηθήκαμε να διορθωθούν. Δυστυχώς, αντί να βελτιωθούν, μάλλον εδραιώνονται. Κατά την ταπεινή μας άποψη, θα έπρεπε αυτές οι καταστροφικές παθογένειες της Παιδείας να έχουν ξεριζωθεί υπέρ μιας καθαρά αξιοκρατικής Εκπ/σης.
ΟΣΟ για τις αλλαγές στα Πανεπιστήμια, αυτές κι αν αποτελούν «επιστροφή» στο εκπ/κό σύστημα του ΠΑΣΟΚ (1982)! Είδαμε τα θλιβερά αποτελέσματά του, σε όλη τη διαδρομή της Μεταπολίτευσης, με την πλήρη απαξίωση των Α.Ε.Ι. – Τ.Ε.Ι. και τις δυσλειτουργίες τους.
Ο ΝΕΟΣ «μαρξιστής» υπουργός Παιδείας, ο κ. Αριστείδης Μπαλτάς, επαναφέρει επίσης την κατά 70% φοιτητική συμμετοχή στη συνδιοίκηση των Πανεπιστημίων. Δε νομίζει ότι διαιωνίζεται έτσι ασύμμετρα ο ρόλος των φοιτητικών παρατάξεων που μεταπολιτευτικά αποτέλεσαν «κομματικά φυτώρια», αλλά και ρυθμιστές των πραγμάτων στα Α.Ε.Ι. – Τ.Ε.Ι.; Όσο για την «επιστροφή» στα φοιτητικά έδρανα πολλών εκ των κομματικοδίαιτων «αιώνιων» φοιτητών, τι άλλο εξυπηρετεί αυτή η επαναφορά, αν όχι τον στενότερο κομματικό έλεγχο των Πανεπιστημίων; Μα τόσο κακός ήταν ο «νόμος Διαμαντοπούλου – Παπάζογλου» (2011), έστω κι αν ψηφίστηκε από τα 2/3 της τότε Βουλής;
