Παιδική ωριμότητα

H “ξύλινη γλώσσα” των σημερινών νέων και η ασύστολη προπαγάνδα μερικών προοδευτικών με παρωπίδες, που θέλουν να αλλοιώσουν τον χαρακτήρα της γλώσσας μας, περιφέρονται με κάποιες ιδέες νεωτερικότητας λες και ανακάλυψαν τώρα την πυρά εναντίον εννοιών, ευθυγραμμιζόμενοι με τον κώδικα της “νέας εποχής” και της “νέας τάξης πραγμάτων”. Δεν βρίσκουν, όμως, πάντα ευήκοα ώτα σε πολλούς νέους και τούτο είναι παρήγορο, διότι αυτοί μπορεί να αποτελέσουν το κύτταρο, που θα πολλαπλασιάσει την αντίδρασή τους ξεκάθαρα και συνειδητά στην υπεροψία μερικών της “υψηλής κοινωνίας”, που έχουν κατακλύσει την πολιτική και τα πανεπιστήμια.
Μπορεί να κατηγορούν τα σημερινά παιδιά για αδιαφορία, ασέβεια και ωχαδερφισμό, αλλά υπάρχουν και παιδιά στην πλειονότητα, που διαφέρον “παρασάγγας” απ’ την κατηγορία των “greeklish”. Αυτοί οι εκκολαπτόμενοι φερέλπιδες νέοι, οι ευρισκόμενοι στο στάδιο της διαμόρφωσης του χαρακτήρα των, διακρίνουν την υπονόμευση των εννοιών, ευθυγραμμίζονται με τις πραγματικές αξίες και όχι μ’ αυτές της “νέας τάξης”, αντιμάχονται τα ψεύτικα μηδενιστικά ευφυολογήματα και αυξάνουν το ποσοστό της εμπιστοσύνης τους στους θεσμούς. Βέβαια υπό την καθοδήγηση των καθηγητών τους, που δεν αυταπατώνται απ’ τον εξόχως εκπαιδευθέντα εκσυγχρονιστικό “θίασο” των πολιτικών.
Αφορμή γι’ αυτό το σημείωμα μου ‘δωσε ο Ραφαήλ, μαθητής της Β’ τάξεως ενός Γυμνασίου των Χανίων, που διάβασε το κείμενο “Γλωσσικές εκτροπές” (“Χ.Ν.” 30/12/17) διαψεύδοντας τις “σειρήνες”, που λένε, ότι οι νέοι δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα. Εξεφράσθη μέσω e-mail με λόγια, που δείχνουν, ότι το παιδί έχει αποκτήσει την αντίστοιχη σχολική ωρίμανση, περισσότερο ίσως από όσο σηκώνει η ηλικία του. Τούτο δηλώνει σωστή οικογενειακή καθοδήγηση, αφ’ ενός και αφ’ ετέρου την αξιακή κατάρτιση της καθηγήτριάς του των Ελληνικών, η οποία, πιθανόν, να έγινε δέκτης των ευαισθησιών του μαθητή της και θα το κουβέντιασε μαζί του. Θεωρώ, ότι την ανακάλυψή του θα την έκανε ο Ραφαήλ στον οικογενειακό του περίγυρο και τη μετέφερε όχι στο προαύλιο του σχολείου, εκεί που τα παιδιά εκφράζονται με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι ενώπιον των μεγαλυτέρων των, αλλά στην τάξη, όπου η καθηγήτριά του για να μην απορρίψει την παρατηρητικότητα του μαθητή της, θα πει ότι ανήκει στους ανθρώπους του πνεύματος. Υπάρχουν ευτυχώς τέτοιοι, που δεν αδιαφορούν για την ωρίμανση της νεολαίας και δεν στραγγαλίζουν την έφεσή τους προς μάθηση.
Οι αρμόδιοι δεν σκύβουν, να βρουν την αιτία της αδιαφορίας, που συνέχει μέρος του μαθητόκοσμου, να επιμερίσουν τις ευθύνες σ’ εκείνους, που τάχθηκαν να πλουτίσουν με γλώσσα και αρετές τη νέα γενιά, αλλά ολιγωρούν. Να συνετίσουν όσους πήραν τα μυαλά του αέρα και παρεξήγησαν την έννοια της μετάδοσης της συστηματικής παιδείας. Εχει μολυνθεί το μορφωτικό σύστημα. Ο καθ’ ένας πράττει κατά βούληση, πώς να διαπρέψει μόνο αυτός. Πώς θα μπορέσει η οργανωμένη κοινωνία να αμυνθεί, ώστε τα παιδιά του σήμερα, να μην γίνονται θύματα των ανομολόγητων ορέξεων του ανθρώπινου -υποσυνείδητου, δίχως ηθικές αναστολές;
Και τα παιδιά, που απαλλάσσονται πολύ νωρίς απ’ τη γονική εποπτεία, να μπορούν ν’ αποκτήσουν εμπιστοσύνη στην αυτοπεποίθησή τους και να δείχνουν στους ενήλικες, ότι έχουν μεστώσει αποκτώντας την κατάλληλη θωράκιση για ν’ αντεπεξέλθουν στα όσα τους επιφυλάσσει η εφηβεία και ο αγώνας της σκληρής ενήλικης ζωής.