Τι να κάνουμε κι εμείς οι κακόμοιροι, οι καταβασανισμένοι, που έπεσε η πρώτη νύξη τις προάλλες στα νέα της ημέρας, αλλά και στον τύπο, για επικείμενη αύξηση των πάντων!
Ξεκινώντας από το ρεύμα, το πρώτιστο αγαθό που κινεί τα πάντα, που μέσα στον περασμένο χειμώνας μας πήγε σχεδόν στο τρελάδικο με τους φουσκωμένους λογαριασμούς του, που κάποιοι έφθασαν και στο ύψος της σύνταξής μας;
Απίστευτο ακούγεται, αλλά έτσι έγινε! Να πρέπει, θέλει δε θέλει, ο μικροσυνταξιούχος να δώσει όλη του σχεδόν την σύνταξη για το αναγκαίο αγαθό; Ναι, αλλά τι θα τρώει; Πως θα πληρώσει τις επισκευές, τις εφορείες του, το νερό, τις συχνές επισκέψεις στο γιατρό, τα φάρμακά του, εκείνες τις αναπάντεχες κακοτυχίες της στιγμής του καθενός μας, που σου αδειάζουν την τσέπη στο λεπτό; Πόσο πιο ανεβασμένοι πια θα είναι, οι ήδη υπέρογκοι λογαριασμοί μας;
Και δεν φτάνει αυτό, μα την ίδια στιγμή μας ανακοίνωναν πως, λόγω της κατάστασης, θ’ ανέβουν οι τιμές και στα είδη πρώτης ανάγκης… Καταστρεφόμαστε λοιπόν! Γι’ αυτό κι εμείς, για να μην μας αποτρελάνουν οι αυπνίες κι οι κακές τους σκέψεις, το ρίξαμε στη παρακολούθηση του…νυχτερινού, ουράνιου θόλου!
Αναμένοντας βεβαίως τα… πεφταστέρια, που είχε δηλωθεί πως θα τα βλέπαμε κάποιες μέρες να προβάλλουν ολόφωτα στους ουρανούς μας… Ναι! Φτάσαμε στο σημείο να παρακαλούμε να πέσει ένα αστέρι για να κάνουμε μια ευχή!
Όχι για να μας αγαπήσει ο καλός μας, όπως κάναμε στα νιάτα μας, αλλά για να μας λυπηθούν οι δυνατοί του κόσμου ετούτου και να μας πετάξουν λίγα ψιχουλάκια ακόμα, για να πληρώσουμε τουλάχιστον το ρεύμα, μη μείνουμε χωρίς φως, ψυγείο, κουζίνα, ζέστη, χωρίς ασύρματο τηλέφωνο, και βεβαίως δίχως τη μέγιστη παρηγοριά μας, το λεγόμενο ελληνιστί «Βιβλίο των Προσώπων»!
Στηθήκαμε λοιπόν στην βεράντα, σβήσαμε όλα τα φώτα, βάλαμε το καλό γυαλί μας και περιμέναμε να πετύχουμε κανένα αστέρι να…πέφτει, για να μας λύσει ως δια μαγείας όλα μας τα προβλήματα! Εις μάτην βεβαίως, αλλά εμείς πολύ το θέλαμε, κι ας ξέρουμε πως πρόκειται μόνο για σωματίδια σκόνης μιας ουράς κομήτη, που φτάνουν στη γήινη ατμόσφαιρα, αναφλέγονται, μας στέλνουν τη μικρή τους λάμψη και ύστερα γίνονται καπνός και χάνονται στο σύμπαν…
Δεν είδαμε πεφταστέρια, μας πήρε όμως ένα βαθύς, γλυκός ύπνος στη καρέκλα επάνω -ο ύπνος της λησμονιάς!- κι είδαμε όνειρα καλά, αιθέρια και παρηγορητικά… Στην ανάγκη καλά είναι κι αυτά!
