Πενήντα χρόνια και… οι μνήμες ακόμη νωπές

Και πώς να μην είναι νωπές σε ολάκερη την Κρήτη αφού 250 και πλέον συνάνθρωποί μας χάθηκαν και ορισμένοι εξ αυτών δεν βρέθηκαν ποτέ!
Βλέπεις ο χάρος και ο χρόνος που δεν μας λογαριάζουν και δεν μας λογάριασαν ποτέ, τους πήραν σε μεγάλο βάθος θαλάσσης ή τους σκόρπισαν κομμάτια στα άγρια μέρη κάποιων βουνών ώστε να τους χαίρονται αυτά και όχι οι δικοί τους άνθρωποι.
Νεοδιορισμένος τότε δάσκαλος στην πόλη των Χανίων, βρέθηκα εκείνες τις μουντές, αποφράδες ημέρες, Παρασκευή 1966 και Δευτέρα 1969 στο κέντρο της πόλης για να πληροφορηθώ περισσότερα για το ναυάγιο του πλοίου ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ και την πτώση του αεροσκάφους, της τότε ΟΛΥΜΙΑΚΗΣ, αντίστοιχα.
Η επικρατούσα κατάσταση δεν μπορεί να περιγραφεί  με λόγια .
Μονάχα πίνακας του Ευγ. Ντελακρουά (Eugène Delacroiχ) μπορεί να αποτυπώσει την τότε επικρατούσα κατάσταση με τον χάροντα να περιδιαβαίνει την πόλη και τα χωριά στο ένα μέρος και στο άλλο την αγωνία, την απελπισία, τη λύπη, το μίσος, τον θυμό, τη θλίψη, ζωγραφισμένα στα πρόσωπα των ανθρώπων του Νομού Χανίων.
Τούτο μόνο μπορώ να περιγράψω: Δεν υπήρξε ούτε ένας άνθρωπος, παιδιά γυναίκες, άνδρες, μεσήλικοι, γέροι να μην κλαίνε και να μην μοιρολογούνται.
Ενας θρήνος όλος ο νομός Χανίων. Και αυτό γιατί εν τω μεταξύ είχαν κατέβει από όλα τα χωριά στην πόλη των Χανίων. Οι δρόμοι απροσπέλαστοι, οι φωνές, οι κραυγές -ιδιαίτερα των γυναικών- τόσο δυνατές, γοερές και κραυγαλέες που ακόμη και σήμερα αντηχούν στα αυτιά μου.
Αλήθεια και οι πέτρες κι αυτές -αν ήταν δυνατόν- θα δάκρυζαν! Ολη δε η κατάσταση αυτή κράτησε τέσσερις και πλέον ημέρες ώσπου να μάθουν νέα για τους δικούς τους ανθρώπους.
Η 8η Δεκεμβρίου ημέρα διπλού πένθους, όχι μόνο για τα Χανιά, αλλά για ολόκληρη την Κρήτη μας!!!
Και σήμερα ακόμη, μετά από 50 χρόνια, οι δύστυχοι εκείνοι άνθρωποι που ζουν ακόμη και που έχασαν στα δύο αυτά δυστυχήματα δικούς τους ανθρώπους, είναι βυθισμένοι στο πένθος και στη θλίψη και από τότε δεν έζησαν ούτε μία ημέρα ευτυχίας, παρόλες τις χαρές που μπήκαν στο σπιτικό τους.
Σήμερα νέες και νέοι, 50 ετών, αναζητούν ακόμη τον πατέρα ή τη μάνα, που δεν γνώρισαν ποτέ, παρά μόνο από φωτογραφίες, που τους έδειξαν οι γιαγιάδες ή οι παππούδες τους .
Στα παιδιά αυτά υπάρχει πάντα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους η θλίψη, το παράπονο και η στεναχώρια, άσχετα με την εξέλιξή τους στη ζωή.
Γιατί η έλλειψη γονέων -ιδιαίτερα της μάνας- δεν αναπληρώνονται ποτέ και με τίποτε και είναι πληγές, που δεν γιατρεύονται, δεν ξεπερνιούνται και πάντα κουβαλιούνται στους ώμους μέχρι το τέλος της ζωής.
Σήμερα (σ.σ. χθες), όπως και κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ο Κώστας, μόνος πλέον γιατί και ο πατέρας έφυγε, πηγαίνει στη θάλασσα και ρίχνει ένα γράμμα μαζί με ένα μπουκέτο λουλούδια στο οποίο γράφει μονάχα μια μικρούλα πρόταση:
«ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΤΟΥΜΕ»
Ας κάνουμε όλοι εμείς μια προσευχή ως αναμνηστικό μνημόσυνο, για τις ψυχούλες αυτών των συνανθρώπων μας και μεταξύ των άλλων ας τους πούμε ότι «κάποτε θα συναντηθούμε όλοι για να γνωριστούμε»!