Πέντε χρόνια χωρίς την Aϊλιν Χόγκαν

Ηταν μεσημέρι Σαββάτου (21/9/2013), όταν στο Νοσοκομείο Χανίων, άφησε την τελευταία της πνοή η Aϊλιν Χόγκαν. Το νέο διαδόθηκε αστραπιαία – και όχι μόνο στα Χανιά και την Ελλάδα.
Γεννημένη στην Ιρλανδία το 1935, βρέθηκε στα Χανιά για διακοπές, αρχές του’60. Από τότε δεν τα εγκατέλειψε.  Γοητεύθηκε και λάτρεψε την πόλη μας, όσο λίγοι από τους μόνιμους κατοίκους.  Τον ίδιο χρόνο, γνωρίζεται με τον, από τότε και παντοτινό της, σύντροφο Χόγκαν- που κι αυτός περνά δύσκολες ώρες, αυτό τον καιρό.
Κοντά 50 χρόνια Χανιώτισσα, σκορπούσε απλόχερα την μεγάλη της καρδιά, την ευαισθησία και το χρόνο της, στην πόλη που τόσο αγάπησε, στους κατοίκους της -ντόπιους και ξένους- αλλά και σε όσους περαστικούς τουρίστες, αντιμετώπιζαν προβλήματα και δυσκολίες.
Καθημερινά διάβαζε τα αγαπημένα της “Χανιώτικα νέα”, για να ενημερωθεί για ότι συμβαίνει στην πόλη της.  ‘Όχι από περιέργεια, αλλά για να δραστηριοποιηθεί άμεσα και αθόρυβα (κυρίως αθόρυβα), προσφέροντας ότι μπορούσε- πέρα από την έμφυτη ευγένεια και το ζεστό της χαμόγελο- σε όποιον είχε ανάγκη και βρισκόταν σε δύσκολη θέση.
Ρώτησε, πριν πολλά χρόνια, μια φίλη της, τι μπορεί να προσφέρει εθελοντικά στα Χανιά. Της πρότεινε να διδάξει Αγγλικά στα παιδάκια του Ορφανοτροφείου. Το έκανε με ευχαρίστηση, προσφέροντας δυο φορές την εβδομάδα τις γνώσεις και την αγάπη της. Πολλά από τα παιδάκια αυτά- οικογενειάρχες πια- της έγραφαν, μέχρι και σήμερα, τα νέα τους και της έστελναν ευχές.
Επισκεπτόταν συχνά τις φυλακές στην Αγιά, προσφέροντας αγγλόφωνες εφημερίδες και καλούδια, στους φυλακισμένους, που δεν μιλούσαν τη γλώσσα μας και δεν είχαν εδώ συγγενείς.
Δημιούργημά της και το “BAZARΙ” στην οδό Δασκαλογιάννη, με χρήσιμα ρούχα, αντικείμενα και βιβλία, όλα από “δεύτερο χέρι”. Δεν της άρεσε να πετιούνται στα σκουπίδια πράγματα σε καλή κατάσταση, που κάποιος άλλος ίσως τα χρειάζεται.
Ιδρυτικό μέλος της ομάδας Χανίων της ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑΣ, θα τη θυμούνται πολλοί να μοιράζει φυλλάδια στο κιόσκι της οργάνωσης, έξω από την Αγορά – ή σε διάφορα φεστιβάλ- και να συλλέγει υπογραφές για την απελευθέρωση κρατουμένων συνείδησης σε διάφορες χώρες του κόσμου.
Μελέτησε πολύ, αγάπησε και έγινε βαθύς γνώστης της Κρητικής χλωρίδας. Δεν κουραζόταν να κάνει πεζοπορίες με φίλους, σε βουνά και φαράγγια και να εξηγεί τα πάντα για κάθε βότανο και αγριολούλουδο. Τουλάχιστον δύο ξένοι συγγραφείς ξενόγλωσσων τουριστικών οδηγών, ζήτησαν τη συνδρομή της και την ανέφεραν στους οδηγούς τους.
Με βαθιά καθολική πίστη- χωρίς ίχνος φανατισμού και μισαλλοδοξίας- προσέφερε, μέσα από την τοπική Καθολική εκκλησία, πρόσθετο και πλούσιο κοινωνικό έργο.
Λίγες μέρες αφού κατάφερε να αγοράσει καινούργιο ποδήλατο – μοναδικό μεταφορικό της μέσο- της το έκλεψαν (με γεμάτο τρόφιμα το καλαθάκι του) έξω από ένα σούπερ-μάρκετ.
-Θα το πήρε κάποιος που είχε ανάγκη τα τρόφιμα, απαντούσε χαμογελώντας, στους φίλους που της εκφράζανε τη στεναχώρια και το θυμό τους.
Ποτέ δεν παραπονιόταν για τίποτα- προφανώς, δεν ήθελε να στεναχωρεί τους άλλους με τα δικά της προβλήματα.
Λίγες μέρες πριν φύγει, υποδεχόταν τους πολυάριθμους φίλους της στο κρεββάτι του Νοσοκομείου, σκελετωμένη πια και χωρίς δυνάμεις, αλλά με το ζεστό της χαμόγελο να μην έχει χάσει τίποτα από τη φωτεινότητά του.
Βασικό χαρακτηριστικό της Aϊλιν ήταν η έγνοια. Eγνοια για τα αγαπημένα της Χανιά και τους Χανιώτες, για τους γειτόνους της στην οδό Λιθινών, έγνοια για τις γενοκτονίες και την καταπίεση σε μακρινές χώρες, έγνοια για τον ανθρώπινο πόνο και βαθιά στεναχώρια αν δεν μπορούσε να προσφέρει κάτι για να τον απαλύνει.
Μας λείπεις πολύ Αϊλιν. Και τώρα που δεν μπορείς να μας εμποδίσεις, θα σου πούμε το Μεγάλο Ευχαριστώ  που μας έκανες καλλίτερους και την πόλη μας πιο όμορφη.