… Πένθος…

Βαρύ πένθος για την πατρίδα…
Ο ελεγειακός λόγος λοιπόν, ανεβαίνει αυθόρμητα κι από τη δική μου σκέψη, για τις ψυχές που έσβησαν απανθρακωμένες, για τα πολλές δεκάδες άτομα που χαροπαλεύουν, για τους αλαφιασμένους συγγενείς…
Άλλοι 26 άνθρωποι βρέθηκαν λέει, αγκαλιασμένοι, νεκροί, σήμερα που γράφω… Κι όταν θα διαβάζονται αυτές οι γραμμές ποιός ξέρει πόσο θα ’χει ανέβει ο αριθμός των αφανισθέντων!…
Πρόσωπα, που, προφανώς, προφανέστατα, είχαν δει προηγουμένως το βιός τους, “θλιβερό όμηρο” του πυρός, να χάνεται από τα μάτια τους… Τις εστίες, τα δέντρα, τις καλλιέργιες…
Όλες τις δομικές ωραιότητες της μιας πέτρας απάνω στην άλλη, με τους αρμούς της ευλογίας και της χαράς!
Έζησαν δηλαδή, μια προθανάτια “τραγική διασάλευση” ενεοί κι ανίσχυροι στο “μακάβριο μεταίχμιο” το οριακό…
Πριν από την μετάβασή τους βιαίως, σε μια νέκυια όπου “συνωστίζονται” ασθμαίνοντας οι καταγγελτικοί λόγοι για το δράμα…
Ζήσαμε το χαμό… Όλεθρο, θάνατο, φωτιά, φωτιά, φωτιά!!..
Οι δικοί μας… Τα παιδιά μας! Τα παιδιά μας! ΔΕΝ μπορέσαμε… ΔΕΝ προλάβαμε…
… Κινέτα… Ραφήνα… Τόποι γυμνοί…
Πολλές δεκάδες οι δυνάμεις καταστολής του πύρινου πολέμου του ακήρυχτου!
Η “πολυεγκαυματίας” πατρίδα, όπως μπορούσε. Και λοιπόν; Ο άνεμος, οι ανέμοι, ΔΕΝ βοηθούν… “Εκτραχηλισμένοι” ως φθονεροί εχθροί, ενισχύουν τη φωτιά, να εκσφενδονίζει συνεχώς, τα καιόμενα φυτίλια της συμφοράς!…
Η βροχή, αναμενόμενη με “δεητική λαχτάρα”, δεν ήρθε να κατασβέσει την πύρινη απειλή, και ν’ αποβεί θριαμβεύτρια εξ ουρανού, το ίδιο το χέρι του Θεού, το ίδιο το Πρόσωπο του Θεού!… ΔΕΝ ήρθε, τι κρίμα…
… Τα γεγονότα του 2007, αναβίωσαν με την πληθώρα των δεκάδων επίσης ενταφιασμών, να κατακλύζουν τα όμματα και το θυμικό μας, όταν η Ελληνική tv μαύρισε με το πένθος το δάκρυ και το μοιρολόι των ανθρώπων μας…, όπως τώρα, όπως και σήμερα… Πικρό το μοιρολόι και το παράπονο… Άφθονο το δάκρυ, ξεπλένει τα καρβουνιασμένα των παιδιών κορμάκια, των γονιών, όλων…
Ήδη μετέχουν στις “μεταθανάτιες ορχήσεις” φόρο βαρύτατο για τη Ζωή που τους δόθηκε, την οποία η Μοίρα αφήρπασε “αγενώς” αφήνοντας αγωνία και πόνο… Όσων έφυγαν και όσων έμειναν… Που ένδακρεις, θ’ αγωνίζονται πλέον, εν μέσω θρήνου και ολοφυρομάτων…
Να καταπαύσουν την αιματορροή, και την δακρυορροή και την πικρορροή στο “καμένο πρόσωπο” της Ελληνισμοσύνης…
Το Πρόσωπο το Ιερό… Μέρος του Είδους του, καταστράφηκε ολοσχερώς!
ΔΥΣΤΥΧΩΣ!