«Εκείνο που οι άνθρωποι ονομάζουν μοίρα, στην ουσία είναι ένα σύνολο ανοησιών που έκαναν».
Σοπενχάουερ
Η ελευθερία της βούλησης είναι ένας από τους θεμελιώδεις και σημαντικότερους νόμους του σύμπαντος. Είναι ο στόχος του Θεού για την ανάπτυξη και την ολοκλήρωση του ανθρώπου. Άρα η αγάπη προς τον πλησίον, μας υπαγορεύει πρώτα από όλα, να αφήνουμε στον κάθε άνθρωπο την ελευθερία του στο μέγιστο βαθμό, τόσο σωματικά όσο και πνευματικά. Ούτε ο Θεός, ούτε οι απεσταλμένοι του, μπορούν να επέμβουν στην βούληση των ανθρώπων. Ακόμα κι όταν έρθει η ώρα της καθοδήγησης, θα διαπιστώσουμε ότι, η καθοδήγηση του Θεού στην ζωή μας γίνεται σχεδόν ανεπαίσθητα. Πρέπει να μπορούμε να κάνουμε μεγάλη ησυχία για να την ακούσουμε. Γιατί η καθοδήγηση αυτή δεν έρχεται ούτε με φωτιές, ούτε με καταιγίδες, ούτε με καταστροφές, αλλά με ένα ‘’απαλό ψίθυρο’’. Και ακριβώς επειδή η προστασία της ελεύθερης βούλησης είναι το ιερό καθήκον του Θεού προς τον άνθρωπο, και εμείς οι άνθρωποι θα πρέπει να αποκτήσουμε ανεκτικότητα προς τους συνανθρώπους μας. Στο χώρο της θρησκείας αυτό λείπει περισσότερο από οπουδήποτε αλλού. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν, ότι πρέπει να υπηρετούν αυτό που αναγνωρίζουν ως αλήθεια, με το να αντιμάχονται όσους σκέφτονται διαφορετικά, αν χρειαστεί μάλιστα, χρησιμοποιώντας βία ή σκοτώνοντας τους. Δεν προκύπτει όμως έτσι καμία βοήθεια, καμία εξέλιξη αλλά και κανένα αποτέλεσμα.
Γιατί αν δεν μπορείς να διορθώσεις έναν ανόητο με την αγάπη, την υπομονή και την ανεκτικότητα, τότε δεν θα το κατορθώσεις ποτέ, ούτε με το θυμό, ούτε με την οργή. Κάποτε βέβαια είναι αναγκαία η αντίδραση, η οποία όμως, εάν δεν υποκινείται από καλή θέληση και αγάπη, καταλήγει να βλάπτει και τις δύο πλευρές. Όταν όμως πια διαπιστωθεί, ότι ένας άνθρωπος είναι υπερβολικά προσκολλημένος στον υλικό κόσμο, μη ακούγοντας και μη νοιώθοντας ούτε τη φωνή των ανθρώπων ούτε τη φωνή του Θεού, τότε το καλύτερο είναι η απομάκρυνση και η μη συναναστροφή μαζί του. Γιατί εώς ότου παραδεχτεί την ανοησία του, δεν θα μπορέσει να δεχτεί καμία βοήθεια. Και σήμερα στις περίεργες εποχές που ζούμε, διαπιστώνουμε ότι οι άμυνες των ανθρώπων κάμπτονται, οι δυνάμεις περιορίζονται και ο υλικός κόσμος δηλώνει την τεράστια αδυναμία να υπηρετήσει και να σώσει τον άνθρωπο. Όποιος αρνείται να το δει αυτό, είναι τόσο τυφλός που δεν μπορεί να δεχτεί καμιά βοήθεια από κανέναν, πιθανόν ούτε από τον ίδιο του τον εαυτό. Κανένας δεν έχει τη δύναμη να ελευθερώσει έναν άνθρωπο από το πεπρωμένο του. Αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να τον βοηθήσει, είναι μόνο αυτός ο ίδιος. Με ποιο τρόπο? Αλλάζοντας τη σκέψη του, αλλάζοντας τα συναισθήματα του, αλλάζοντας τις πράξεις του. Μόλις αλλάξουν αυτά, ο θεός θα αλλάξει ταυτόχρονα και τις αποφάσεις του απέναντι του. Είναι μεγάλο ρίσκο και δεν είναι βέβαια ανάγκη να περιμένει κάποιος την έσχατη στιγμή.
