Κύριε διευθυντά,
η μόνη κριτική που ακούγεται για την κυβέρνηση είναι η κριτική πως αυτή τάχα ακολουθεί ακραίες φιλελεύθερες πολιτικές. Μια γενική και αόριστη κριτική. Για στήριξη της αριστερής ιδεολογίας. Τι νόημα έχουν όμως όλα αυτά, τα αριστερά και τα φιλελεύθερα; Ποια προβλήματα λύνονται, στην εποχή μας, μέσα από αυτές τις δύο κατηγορίες;
Στις σημερινές Δημοκρατίες, που δεν αμφισβητείται πλέον το σύστημα από τη βάση του, ισχύει: Το κάθε πράγμα στη θέση του και με το μέτρο του. Το κάθε πρόβλημα την ξεχωριστή του λύση, λαμβάνοντας υπόψη το σύνολο της κοινωνίας. Κρατικές υπηρεσίες έχουν το νόημα τους όπως και οι ιδιωτικές. Οχι το ένα αντί του άλλου. Οικονομική και κοινωνική πολιτική δεν είναι αυτομάτως αντικρουόμενες, γιατί ξέρουμε πως μια δυνατή οικονομία είναι προϋπόθεση για μια δίκαιη και αποτελεσματική κοινωνική πολιτική. Οπου ακολουθείται μια ιδεολογία, δεν υπάρχουν ισορροπίες. Ο αριστερός κρατισμός οδηγεί σε γενική μιζέρια και ο ανεξέλεγκτος φιλελευθερισμός σε μεγάλες ανισότητες και αδικίες. Στην Ελλάδα επί δεκαετίες κυριαρχούσε μια δυνατή τάση προς τον κρατισμό. Τι καταφέραμε; Απλά να χρεοκοπήσουμε. Αν γίνεται τώρα μια προσπάθεια να ξεφύγουμε από αυτόν τον κρατισμό, χωρίς όμως να πάμε στο άλλο άκρο, και να οργανωθεί ένα κράτος που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες και στους κανόνες της σύγχρονης εποχής, πρέπει να φωνάζουμε πως θα μας φάει ο καπιταλισμός;
Ο κόσμος μας είναι τόσο περίπλοκος που δεν αντιμετωπίζεται πια με συνταγές, τίποτε άλλο δεν είναι οι ιδεολογίες. Ο κόσμος δεν είναι μουσακάς. Ο κόσμος είναι κινούμενη άμμος και βρίσκουμε τις ισορροπίες μας μόνο όταν κινούμαστε οι ίδιοι. Κάποιες φορές θα πέφτουμε κιόλας. Αλλά αυτή είναι η ζωή.
Γιώργος Κιαγιάς
Αξιότιμε, κύριε Γ. Κιαγιά,
δεν γνωριζόμαστε [άλλωστε είμαι ξενομερίτης Βεροιώτης -Κρητικός πια γαμπρός], αλλά διαβάζω τακτικά τα θετικά, ώριμα και επίκαιρα σχόλιά σας που αποδείχνουν κοινωνική ωριμότητα, ρεαλισμό: είναι σίγουρο -εικασίες κάνω- ότι προς τούτο σάς βοηθούν οι πολλές – αμέτρητες εμπειρικές σας γνώσεις [Βιώματα δύσκολα, ποικίλα κ.λ.π] και υποψιάζομαι πως δεν είστε “φορτωμένος” με πανεπιστημιακούς τίτλους σπουδών [μακάρι να διαψευσθώ], κι αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω να εξάρω τα χαρίσματα και τις επιτηδειότητές σας, καθώς και τις ορθές απόψεις σας πάνω σε πολύ σημαντικά ζητήματα της κοινωνικής πολυπλοκότητας. Ωστόσο, οφείλουμε να σεβόμαστε το ελεύθερο, το μοναδικό και διαφορετικό πρόσωπο των συνανθρώπων μας, μερικοί των οποίων [για να μην πω όλοι μας] άπτονται της Επιλεκτικής Μνήμης. Πάνω στα θέματα αυτά και με αφορμή τα αίτια του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου [σαν νεαρό φτωχόπαιδο κι αγροτόπαιδο – όντας φοιτητής δεν μπορούσα να καταλάβω τους λόγους αυτού του εθνικού σπαραγμού των Ελλήνων] ασχολήθηκα πάνω από είκοσι χρόνια και συνέλεξα δύο βαλίτσες ντοκουμέντα -έγγραφα, Αρχεία και μαρτυρικές ουσιώδεις μαρτυρίες και το αποτέλεσμα είναι, ότι μακριά από εμφύλια πάθη και αντεκδικήσεις και ο λαός μας ταλανίστηκε και καταστρέφηκε τόσο πολλά χρόνια αναίτια κι αδικαιολόγητα και δεν είναι της παρούσης να εκθέσω τις απόψεις μου. ΜΟΛΑΤΑΥΤΑ, ο απόηχος της Επιλεκτικής Μνήμης από τον Εμφύλιο σπαραγμό απόμεινε και συνεχίζει ακόμη, με ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ευθύνη της εν γένει Αριστεράς. Ο σκοπός και στόχος της τότε Αριστεράς [τόσο στα Δεκεμβριανά, όσο και στον Εμφύλιο 1946-1949] ήταν η δια βίας [δια των όπλων] ΚΑΤΑΛΗΨΗ της εξουσίας και επιβολής Σοσιαλισμού, αντί της ειρηνοποιού και δια των εκλογών επίτευξης των στόχων της . Ποιός τα λέγει και τα γράφει όλα τα παραπάνω; Μα, δημοσιογράφοι και ιστορικοί της Αριστεράς, Ο αξέχαστος Λ. Κύρκος, ο Αρχικομμουνιστής Τάκης Λαζαρίδης [θανατοποινίτης με τον Μπελογιάννη], ο οποίος Τ. Λαζαρίδης ξεκαθαρίζει τα πράγματα και μέχρι σήμερα ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΕ κανένας ηγέτης ή άλλος της Αιστεράς να αντικορούσει έστω κάποιες από τις δηλώσεις του. ΩΣΤΟΣΟ, επειδή η δική μου έρευνα ήταν κοινωνική [δεν άντεχα τα αποτελέσματα αυτού του καταστρεπτικού πολέμου] και ακριβοδίκαιη, τολμώ να ισχυριστώ, ότι μην ψάχνουμε τα βαθύτερα αίτια, γιατί τίποτε καλό δεν προκύπτει από εμφύλιο σπαραγμό του ταλαίπωρου λαού μας κι ας μην ξεχνάμε ότι χιλιάδες δημοκρατικοί συνάνθρωποί μας εκείνην την επάρατο δεκαετία του 1940 εξαναγκάστηκαν να καταφύγουν στα βουνά με τον δημοκρατικό στρατό της ηττημένης Αριστεράς, εξαιτίας της απηνούς καταδίωξης, των απειλών, της προπηλάκισης, των αναίτιων ξυλοδαρμών από τους ανθρώπους του επίσημου τότε κράτους, της απάνθρωπης τότε χωροφυλακής [τα έζησα όλα πάνω στη Μακεδονία] και ο μόνος στόχος, το όνειρο αυτών των ανθρώπων ήταν η πρόοδος της πατρίδας μας, το κράτος Προνοίας και Δικαίου και η ατόφια δημοκρατική ζωή σ’ όλες τις εκφάνσεις, ανεξαρτήτως που προδόθηκαν αυτά τα όνειρα από τους ανεύθυνους και μεγαλομανείς ηγέτες της Αριστεράς. Όπως τονίζει με επιχειρήματα ο Τάκης Λαζαρίδης, ενώ η ενωμένη Αριστερά ηττήθηκε στον Πόλεμο, ωστόσο νίκησε κατά κράτος στον ιδεολογικό πόλεμο και κυριάρχησε πολιτικά σ’ όλη την επικράτεια, χάρη στην απίστευτη προπαγάνδα της, τους “ψευτοδιανοούμενους – κουλτουριάρηδες”, τον τύπο, το Ραδιόφωνο, και κυρίως, χάρη στην ΑΛΩΣΗ της Παιδείας [και σήμερα το βλέπουμε αυτό]. Συνακόλουθα, υπολογίζω κι εκτιμώ, πως οι εμπειρικές και λοιπές γνώσεις σας επιτρέπουν να έχετε μια αντικειμενική [όσο γίνεται αυτό] άποψη πολλών κοινωνικών θεμάτων και πολύ σωστά και ακριβοδίκαια [αυτό είναι σπάνιο χάρισμα που απαιτεί κοινωνικό θάρρος] επεμβαίνετε, όταν συνάνθρωποί μας παραχαράσσουν ή διαστρεβλώνου ΗΘΕΛΗΜΕΝΑ [βλ. επιλεκτική μνήμη – φανατισμό κ.λ.π] την ιστορική και κοινωνική πραγματικότητα. Όμως, πρέπει να σεβόμαστε και να αγαπάμε αληθινά κι αυτούς τους συνανθρώπους μας που έχουν διαφορετική άποψη ή θεώρηση της κοινωνικής ζωής. Μόνο με τη σύζευξη των δύο απόλυτων μεγεθών, δηλ. της Αγάπης και της Ελευθερίας επιτυγχάνεται η ένωση των ανθρώπων απανταχού της γης, ανεξαρτήτων των όποιων διαφορετικών τους υπαγωγών – καταβολών. Πάντως, χαίρομαι τη γενναιότητα [καμιά φορά σας συλλαμβάνω να κάνετε και κάποιες αστοχίες, αλλά μην τα λαμβάνετε υπόψη γιατί όλοι μας κάνομε τα λάθη και τις κακοτοπιές] και το ρεαλιστικό των σχολίων σας και το ανωτέρω άρθρο έρχεται να επιβεβαιώσει το αληθινό ανθρώπινο πρόσωπό σας. Με τις καλύτερες ευχές για καλό Πάσχα και να είστε οικογενειακώς όλοι σας δυνατοί στην υγεία. Αν έχουμε ίχνος έμπονης ή αυτοθυσιαστικής αγάπης όλα γίνονται και τα προβλήματα, ένα – ένα- φεύγουν από το καθημερινό “ταμείο” της κοινωνικής ζωής μας. Τον κόσμο δεν τον κάνουν άνω κάτω οι πόλεμοι, αλλά οι συνειδήσεις [Γαλλορουμάνος κληρικός και μέγας συγγραφέας “25η ώρα” Βιργκίλ Γκεοργκίου]. Φιλικά Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος, οικονομολόγος ΧΑΝΙΑ.
Υ.Γ. Λόγω ταχύτητας της γραφής, παρακαλώ, διορθώστε τα λαθάκια μου και δεν φταίει κανένας… δαίμονας!
Για παράδειγμα: Διορθώστε: αντί του λανθασμένου ” ανεξαρτήτων”, διαβάστε το ορθό: Ανεξαρτήτως [επίρρημα] Γ.Κ.
Προς το τέλος του σχολίου – κειμένου μου.
Εξαιρετικά εύστοχο άρθρο, κε Καγιά.
Με εκτίμηση,
Μάρκος Δασκαλάκης
Αξιότιμε Κ. Καραγεωργίου, η μέθοδος μου είναι απλή: Για να καταλάβω τον κόσμο στο σύνολο του κάνω πρώτα ανάγνωση του εαυτού μου και των ανθρώπων γύρω μου. Ο κόσμος δεν είναι τίποτε άλλο από ένα άθροισμα τέτοιων μικρών κόσμων.
Τι να πει κανείς για τους αριστερούς αντάρτες; Έζησα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου στο εξωτερικό και δεν γνωρίζω καλά τα γεγονότα. Αλλά κάπως έτσι πρέπει να ήταν: Σίγουρα δεν ήταν όλοι ίδιοι. Οι πολλοί πίστευαν πως πολεμούν για το ηθικά καλό, έτσι γενικά και αόριστα, δεν είχαν τις προϋποθέσεις να καταλάβουν πως ο κομουνισμός ήταν μια θεωρία που στην πράξη θα οδηγούσε αναπόφευκτα στην βαρβαρότητα μιας δικτατορίας. Αλλά ήταν και αρκετοί που έδειχναν μέσα στις καταστάσεις την δικιά τους προσωπική βαρβαρότητα, άσχετα από το αν πίστευαν ή δεν πίστευαν στην υπόθεση για την οποία πολεμούσαν.
Και η άλλη μεριά; Πόσοι ήταν πραγματικοί δημοκράτες που ήξεραν τι σημαίνει κομουνισμός και ήθελαν να προστατέψουν από αυτόν; Και πόσοι ήταν απλά φασίστες;
Δεν ξέρω τις αναλογίες σε αυτόν τον εμφύλιο πόλεμο, αλλά δεν νομίζω να έχει πια σημασία. Τώρα ξέρουμε πως δημοκρατία και ιδεολογίες είναι αντίθετες έννοιες. Από εδώ και πέρα πρέπει να προστατεύουμε την δημοκρατία, και το παρελθόν είναι απλά ιστορία.
Και κάτι ακόμα Κ. Καραγεωργίου: Φορτωμένος δεν είμαι από τίτλους αλλά είμαι αρκετά φορτωμένος από γνώσεις και μόρφωση. Το πρώτο που κάνω όταν ασχολούμαι με ένα θέμα ( που δεν χρειάζεται τεχνικές οι άλλες ειδικές γνώσεις), είναι να αποβάλω από την σκέψη μου τα πάντα που λένε ή πιστεύουν οι άλλοι, όσο επώνυμοι και να είναι αυτοί. Στην Βαβέλ των θεωριών και των απόψεων, έχει μόνο αυτός που θα εμπιστευτεί την δικιά του εμπειρία και σκέψη ελπίδα για μια αξιόλογη άποψη. Οδηγός μου είναι η αντικειμενική παρατήρηση (πιστεύω πως κάτι τέτοιο υπάρχει) και η λογική σκέψη. Λάθη βέβαια θα κάνω, αλλά λάθη αποφεύγουν μόνο αυτοί που δεν έχουν το θάρρος να εκφραστούν δημόσια, όποιος μιλάει δημόσια ρισκάρει το λάθος.
Αγαπητέ κ. Γ. Κιαγιά,
χάρηκα για την απάντησή σας που επιβεβαιώνει τα όσα λέτε και γράφετε και βέβαια δικαιώνει την εκτίμησή μου: χωρίς να θεωρηθεί κομπασμός κι έπαρση από μέρους μου, γεννημένος στην κατοχή [Γερμανική] στον πανέμορφο Ημαθιώτικο κάμπο, σε μια φτωχή κι αγροτική οικογένεια της συλλογικότητας, της σύμπνοιας, της αλληλεγγύης και της αληθινής αγάπης και ζώντας από παιδί ακόμη μέσα στην αγαπητική κοινωνία της Εκκλησίας του Χριστού και οριοθετούμενος σωστά από την αγράμματη μάνα μας και τελώντας σε αλληλεξάρτηση με τη φυσική ομορφιά ήταν επόμενο [όλα τα αγροτόπαιδα] να διαμορφώσουμε έναν χαρακτήρα απλό, αγνό κι άδολο και με αγάπη στους συγχωριανούς μας και τους άλλους χωρικούς, με συνέπεια τα βιώματά μας [εμπειρικές γνώσεις] μάς πλούτισαν με εφόδια πολλά, αποφασιστική δύναμη και με τη συνείδηση ότι η ζωή είναι πολλή δύσκολη. Βέβαια, αργότερα, στην κοινωνική ζούγκλα τα πράγματα δυσκόλεψαν και συχνά δοκίμαζα πίκρα και θλίψη από τη συμπεριφορά των συνανθρώπων μας, που αδυνατούσα να δικαιολογήσω: ΩΣΤΟΣΟ, με τη σοφία των χρόνων και την δύσκολη κοινωνική μου ζωή διαπίστωσα, ότι οφείλομε να είμαστε συγκαταβατικοί, να μην πικραινόμαστε από τους συνανθρώπους μας, γιατί κι εμείς κάνομε λάθη, κακοτοπιές κι αστοχίες, υπάρχουν έξω πολλά προβλήματα. Επειδή είμαστε υποχρεωμένοι να συνυπάρχουμε και να συμβιώνουμε για τη συνέχεια της ζωής στον πλανήτη μας εκείνο που προέχει είναι να σεβόμαστε και να εκτιμάμε το ελεύθερο, το μοναδικό και το διαφορετικό πρόσωπο των άλλων, των έτερων, των συνανθρώπων μας που κι αυτοί έχουν χαρίσματα, ικανότητες, προσόντα κι αρετές που ενώνουν την ανθρωπότητα. Είναι αλήθεια ότι στενοχωρούμαι που ακόμη και τώρα μερικοί συμπατριώτες μας είναι έρμαια της Επιλεκτικής Μνήμης και φανατικοί των ιδεολογιών της, ενώ ο κόσμος ολάκερος χάνεται στον κυκεώνα της ερημιάς και μοναξιάς. Και τον εγωκεντρισμό τον σπάει μόνο η αληθινή, η αυτοθυσιακή αγάπη. Αλλά, ας σταματήσω, γιατί τελειωμό δεν έχουν αυτά τα κοινωνικά ζητήματα. Φιλικά Γ. Καραγεωργίου ΧΑΝΙΑ.