Σε κάθε ανθυποστιγµή της ζωής γίνεται και κάτι. Ίδιο ή διαφορετικό κάθε φορά. Από εµάς ή άλλους. Κοντά ή µακριά µας. Ευχάριστο ή δυσάρεστο. Που σχετίζεται µε εµάς και τη ζωή µας άµεσα ή έµµεσα.
Και περνούν οι στιγµές, οι ώρες, οι µέρες, τα χρόνια. Έρχονται άλλοι ή παρόµοιοι καιροί. Ίδιων ή αλλιώτικων ηθών και τρόπων συµπεριφοράς καταφτάνουν συνάνθρωποι. Με ή παρά τη θέλησή µας.
Κι αυτά τα πολλά «κάτι» δε χάνονται, δε σβήνουν ξεθωριασµένα· µα συναθροίζονται στο χρονοντούλαπο της µνήµης εντός µας ζωντανά και ακµαία. Αψηφούν τον καθηµερινό ψυχοσωµατικό κόπο ή/και τη σωµατική καταπόνηση και γίνονται αναµνήσεις, οι αναµνήσεις µας.
Αναµνήσεις δυνατές από ανθρώπους που συναναστραφήκαµε και στάθηκαν πλάι µας ως στοργικοί γονείς, σωστοί δάσκαλοι, αληθινοί φίλοι, αγαπηµένοι συγγενείς· αναµνήσεις ακόµη και από ξένους που βρέθηκαν εκεί κοντά µας για µια µόνο στιγµή και µετά χάθηκαν· αναµνήσεις και από ανθυποστιγµές µιας ολάκερης ζωής τις οποίες, εκόντες ή άκοντες, ζήσαµε, µε έντονα συναισθήµατα, χαρά, λύπη, αγωνία, µα πάνω από όλα µε διάθεση για προσφορά προς τον πλησίον, παρά τους διάφορους υφάλους και σκοπέλους που η τριήρης συναντούσε στους καθηµερινούς πλόες της.
Και καθώς προχωράµε προς το άγνωστης διάρκειας µέλλον και για την αδιάκοπη δηµιουργία νέων αναµνήσεων, πάντα, λοιπόν, η σηµαία του άδολου και ανιδιοτελούς αγώνα µας ας στέκει ακλόνητη ψηλά. Μα στη θέση του «εν τούτω Νίκα» χαραγµένο ακατάλυτο ας είναι – θυµάµαι τον πατέρα µου να λέει- στο πανί της: «Αξιοπρέπεια, Γλυκός Λόγος και Σεβασµός προς όλους»…
Και κάπως έτσι, δόξα τω Θεώ, η ζωή όλων µας συνεχίζεται…
