Περί ανθρώπων και ζώων, παιδείας και εκπαίδευσης

Πριν λίγες μέρες έγραφα για τις έντονες αντιδράσεις που προκάλεσε στο πανελλήνιο η κακοποίηση του σκύλου στο Ακρωτήρι Χανίων και τις γενικεύσεις που ακούστηκαν για την Κρήτη σαν τόπο που παράγει εγκληματίες.

Κατόπιν άκουσα Κρήτες δημοσιογράφους και πολίτες να συζητούν αυτό το πρόβλημα της δυσφήμισης της Κρήτης λόγω αυτών των περιστατικών. Και χάρηκα. Γιατί όταν κάτι αναγνωρίζεται και συζητιέται, τότε μπορεί να αντιμετωπιστεί σε επόμενο βήμα.
Και ξάφνου σε συνέχεια αυτής της κατάστασης ακούμε περιστατικά κακοποίησης στην Πάτρα (σφαγιασμός οχτώ γάτων), στη Νίκαια (κακοποίηση σκύλου) και στην Κοζάνη (κόψιμο ποδιών σε μικρά κουταβάκια). Αποτροπιασμός και φρίκη πάλι.
Πουθενά δεν γράφτηκε όμως: «Τί γίνεται με αυτήν την Πάτρα, τη Νίκαια ή την Κοζάνη;», όπως γράφτηκε για την Κρήτη.

Εδώ λοιπόν έχουμε δύο τινά: Πρώτον και σημαντικότερο το γεγονός της κακοποίησης ζώων πανελλήνια, περιστατικά που αναφέρονται κάθε μέρα σχεδόν, και δεύτερον το συμπέρασμα ότι κοίτα να δεις… τελικά δεν είναι μόνο πρόβλημα της Κρήτης αυτό, πρόκειται για κάτι που συμβαίνει παντού, όπως παντού συμβαίνουν εγκλήματα. Αδίκως καθώς φαίνεται στοχοποιήθηκε η Κρήτη και οι Κρητικοί. Και φυσικά δεν πρόκειται για κάποια δήθεν «ικανοποίηση». Η κατάσταση δεν αφήνει περιθώρια για τέτοιου είδους συναισθήματα. Πρόκειται για μια πραγματικότητα, μια αλήθεια, που πρέπει να αντιμετωπιστεί ακριβώς όπως είναι και φαίνεται.

Κι αν κάποιοι νομίζουν ότι τώρα βρίσκεται σε έξαρση αυτή η κατάσταση, αυτό δεν ισχύει. Απλώς τώρα-όπως έχω ξαναγράψει-ζούμε σ’ ένα παγκόσμιο χωριό. Η πληροφορία μεταδίδεται αυτόματα σε όλον τον κόσμο με το ίντερνετ, η τεχνολογία που κουβαλάμε μαζί μας (τηλέφωνα προηγμένης τεχνολογίας) μας διευκολύνει να καταγράφουμε όχι μόνο με εικόνα αλλά και με ήχο και βίντεο ό,τι μας τραβήξει την προσοχή. Έτσι τα πάντα μαθαίνονται και διαδίδονται παντού πολύ εύκολα. Και στο παρελθόν συνέβαιναν αυτά αλλά ελάχιστα ακούγονταν κυρίως λόγω αυτής της έλλειψης στην ευκολία παροχής και πρόσβασης στην πληροφορία.

Διαπιστώνουμε λοιπόν από τα δημοσιεύματα ότι η κακοποίηση των ζώων είναι πανελλήνιο φαινόμενο. Καταλαβαίνουμε ότι κάτι πρέπει να γίνει, προκειμένου να βελτιωθεί η συμπεριφορά μας απέναντι στα ζώα, να τα σεβόμαστε. Μία λύση είναι να ενταχθούν δράσεις φιλοζωίας στα σχολεία. Αναγνώσεις βιβλίων με κεντρικό θέμα αυτό (η υπογράφουσα πχ. έχει εκδώσει ένα τέτοιο βιβλίο, «Το Υπναρούδι») μπορούν να βοηθήσουν. Σε συνεργασία με φιλοζωικούς οργανισμούς μπορούν να γίνουν ενημερώσεις στα σχολεία από καταρτισμένους ανθρώπους, επίσης επισκέψεις σε φιλοζωικές οργανώσεις ή καταφύγια ζώων, όπως και επισκέψεις σε φάρμες ζώων για να έρθουν τα παιδιά σε επαφή με τα ζώα. Επίσης μπορούμε και να εισάγουμε το θεσμό του κατοικίδιου της τάξης στο σχολείο, όπως ένα ψαράκι, ένα χάμστερ ή ένα καναρίνι, ώστε τα παιδιά να έρθουν σε επαφή με το ζώο στο σχολείο, κάτι πολύ σημαντικό ειδικά εάν στο σπίτι δεν υπάρχει κατοικίδιο. Κι αν κάνει σε κάποιους εντύπωση το κατοικίδιο της τάξης, στο εξωτερικό χρησιμοποιείται ευρέως και είναι τόσο συγκινητικό το ενδιαφέρον που δείχνουν τα παιδιά για τα ζωάκια αυτά, ώστε καταλήγει να αποτελεί έναν τρόπο να συσφίξουν τις σχέσεις τους μεταξύ τους και να ενωθούν για να φροντίσουν το ζωάκι της τάξης τους.

Και θα μου πείτε: «Μα δεν είναι τα παιδιά που κάνουν τα εγκλήματα!». Σωστά! Δεν είναι τα παιδιά που κάνουν τα εγκλήματα. Όμως κι εκείνα θα μεγαλώσουν και θα πρέπει ως ενήλικες να έχουν λάβει μια φιλοζωική παιδεία για να μη βρεθούν κάποια από αυτά να κάνουν τέτοιες πράξεις ως ενήλικες. Όσον αφορά τους μεγάλους, που είναι πάντα οι θύτες αλλά δεν πηγαίνουν πια σχολείο για να ελπίζουμε σε μια καλλιέργεια μέσω αυτού, γι’ αυτούς καλό θα ήταν να αυστηροποιηθούν οι νόμοι ως πρώτη και άμεση λύση. Επιπλέον θα βοήθαγε αρκετά να πραγματοποιούνταν μία καμπάνια μέσω της αρκετά δημοφιλούς ως μέσο τηλεόρασης, αλλά και από το ραδιόφωνο, καθώς πολύς κόσμος ακούει ραδιόφωνο ακόμα και στη δουλειά του.

Αν όλα αυτά ακούγονται σε κάποιους υπερβολές, ας σκεφτούν ότι αν ένας άνθρωπος έχει τη δύναμη να κάνει τέτοια εγκλήματα σε ζώα, μπορεί να τολμήσει να κάνει και στους ανθρώπους τα ίδια και χειρότερα. Το κακό πρέπει να προληφθεί και να σταματήσει, όπου έχει ήδη ξεκινήσει. Ας ασχοληθούμε όλοι, κάθε ένας από το μετερίζι του και γι’ αυτόν τον στόχο, που σημαίνει βελτίωση της ασφάλειας ανθρώπων και ζώων στην κοινωνία μας.