Κύριε διευθυντά,
ένας γονιός δεν θα πήγαινε ποτέ το παιδί του στο φαρμακείο για να κάνει εμβόλιο. Ενας ασθενής δεν θα εμπιστευόταν ποτέ την θεραπεία του σε έναν φίλο του. Μία γυναίκα δεν θα γεννούσε από επιλογή σε ένα τυχαίο δωμάτιο… Πολλά αντίστοιχα παραδείγματα μπορεί κανείς να σκεφτεί που για τον εαυτό του, το παιδί του, τον γνωστό του θα του προκαλέσουν, αν όχι θυμό, τουλάχιστον απέχθεια. Τι γίνεται, όμως, με το κατοικίδιό του;
Τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και της μείωσης του εισοδήματος δεν είναι λίγοι εκείνοι που προσπαθώντας να μειώσουν το κόστος καταφεύγουν σε λύσεις ανάγκης, όπως τις ονομάζουν, επιλέγοντας χωρίς πολλή σκέψη, την τέλεση κτηνιατρικών πράξεων όχι από τους κτηνιάτρους, αλλά από άτομα στην καλύτερη συναφών ειδικοτήτων, στην χειρότερη παντελώς άσχετα με την κτηνιατρική επιστήμη. Επιτήδειοι όλων των ειδών, εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση, παρανομούν, προσφέροντας ασυνείδητα κτηνιατρικές υπηρεσίες και συμβουλές ακόμα και μέσω διαδικτύου. Και τελικά, η κατάσταση τείνει να παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις τόσο για την υγεία και ευζωία των ζώων όσο και για την δημόσια υγεία. Και μέσα σε όλο αυτό το κλίμα ο κτηνίατρος, που σπούδασε και αποφοίτησε από πανεπιστημιακές σχολές, άνοιξε ιατρείο ή βρήκε δουλειά ως μισθωτός, διάλεξε ένα επάγγελμα εξίσου σημαντικό και δύσκολο με του γιατρού, αντιμετωπίζεται ως ο τελευταίος τροχός της αμάξης, ως «φραγκοφονιάς», ως άκαρδος κ.ά.
Θα ήταν χρήσιμο να αναζητήσει κανείς τις αιτίες και τις ευθύνες κάθε πλευράς.
Κυρίαρχη ευθύνη, κατά την γνώμη μου, έχει η ίδια η πολιτεία. Το κανονιστικό και νομοθετικό πλαίσιο, παρόλη την σοβαρή πρόοδο των τελευταίων χρόνων, είναι ακόμα πίσω, ενώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι αλλάζει κάθε φορά ανάλογα με τις πιέσεις που δέχεται η εκάστοτε ηγεσία. Επιπλέον, η υποστελέχωση των δημόσιων υπηρεσιών, η απροθυμία εφαρμογής της νομοθεσίας και η γραφειοκρατία όχι μόνο αφήνουν ατιμώρητα τα όποια περιστατικά αντιποίησης του κτηνιατρικού επαγγέλματος, αλλά θα τολμούσα να πω ότι κάνουν και τα «στραβά» μάτια, μη θέλοντας να αποκαλυφθούν οι αδυναμίες τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η διαχείριση των αδέσποτων ζώων από τους Δήμους. Εδώ και αρκετά χρόνια υπάρχει συγκεκριμένη νομοθεσία που ορίζει τους Δήμους της χώρας ως μόνους υπεύθυνους, περιγράφει επιτροπές λειτουργίας προγραμμάτων, ορίζει συγκεκριμένα τον τρόπο εξυπηρέτησης άπορων πολιτών. Παρόλα αυτά, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα οι Δήμοι που πραγματικά εφαρμόζουν την νομοθεσία σε αντίθεση με όσους παρανομούν επιλέγοντας «λύσεις» αρπαχτής. Και έπειτα βρίσκεται ο Π.Κ.Σ. ή μεμονωμένοι συνάδελφοι αντιμέτωποι με κατηγορίες, δυσφήμιση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, διασυρμό στις τοπικές κοινωνίες γιατί έπραξαν το αυτονόητο. Αρνήθηκαν να συμμετέχουν και κατήγγειλαν την παρανομία… Για να μην πούμε για την άγνοια των αστυνομικών και δημοτικών αρχών σχετικά με την νομοθεσία περί καταχώρησης των ηλεκτρονικών σημάνσεων των ζώων, δήλωσης απώλειας, καταγγελία εγκατάλειψης κ.ο.κ.
Από την άλλη, όσα ελαφρυντικά μπορεί να δώσει κανείς στους πολίτες δεν είναι δυνατό να τους αφήσει στο απυρόβλητο. Η επιλογή να υιοθετήσει ή να αγοράσει κάποιος ένα ζώο συντροφιάς δεν μπορεί να γίνεται ελαφρά τη καρδία. Ο ιδιοκτήτης ζώου έχει δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις απέναντι τόσο στο ζώο όσο και στον ίδιο του τον εαυτό, την οικογένειά του, την κοινωνία. Ζώα υποσιτισμένα ή κακώς σιτιζόμενα, ζώα για τα οποία δεν τηρούνται βασικοί κανόνες σχετικά με την υγεία και υγιεινή τους, ανεμβολίαστα κ.λπ. είναι ζώα δυστυχισμένα, κακοποιημένα και κατ’ επέκταση επικίνδυνα για τη δημόσια υγεία. Και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σημειώσω κάτι ακόμα. Το πειθαρχικό συμβούλιο του ΠΚΣ έρχεται αντιμέτωπο με πάρα πολλές καταγγελίες που σύμφωνα με τους καταγγέλλοντες υπάρχει ιατρικό λάθος. Καλώς κάνουν οι πολίτες και εμπιστεύονται την κρίση ενός θεσμικού οργάνου. Όμως, είναι ιδιαίτερα δυσάρεστα και αρκετές φορές παίρνουν διαστάσεις ποινικές φαινόμενα διασυρμού συναδέλφων που βασίζονται σε τυχαίες γνώμες ανθρώπων στο facebook, αυθαίρετες κρίσεις πολιτών κ.ο.κ. Έχει μεγάλη απόσταση η ελευθερία του λόγου από την ασυδοσία και την σπίλωση επαγγελματιών.
Τέλος, ως ενεργή κτηνίατρος δεν θα μπορούσα να μην κάνω λόγο και για τις ευθύνες τους κλάδου μας. Η συναδελφικότητα και η υγιής επιχειρηματικότητα ουδεμία σχέση έχουν με τον αθέμιτο ανταγωνισμό. Διότι αν δεν σεβόμαστε εμείς την επιστήμη, την δουλειά και τον κόπο μας δεν θα το κάνει κανείς. Και αυτό αφορά την επιλογή των συνεργατών μας, την συμπεριφορά μας, την κοστολόγηση των υπηρεσιών μας. Οι επιθετικές οικονομικές πολιτικές των τελευταίων χρόνων έχουν πλήξει το επάγγελμά μας. Αν κάτι μας μένει για να το διαφυλάξουμε είναι η μεταξύ μας συνεργασία και αλληλεγγύη.
Ο Πανελλήνιος Κτηνιατρικός Σύλλογος έχει αποδείξει στην πράξη ότι δεν ανέχεται την παρανομία. Όσο και αν βαλλόμαστε, όσο και αν κάποιοι επιλέγουν την ανήθικη επίθεση στο συλλογικό μας όργανο και τα μέλη του δεν θα κάνουμε πίσω. Αποδείξαμε ότι θα καταδεικνύομε το λάθος, θα κυνηγούμε την απάτη και ταυτόχρονα, θα υποδεικνύουμε σε κάθε αρμόδιο και με κάθε τρόπο το ορθό και νόμιμο.
Αθηνά Τραχήλη
πρόεδρος του Πανελλήνιου
Κτηνιατρικού Συλλόγου
