Περί απλότητας

Ακόμα κι οι καιροί τελειώνουν κάποτε. Μα αρχίζουν άλλοι. Χωρίς να κοιτάζουν. Την ανυπαρξία τους. Και τη θνητότητά τους.

Μα, το πάντα, είναι εφεύρημα του προσωρινού. Και μη ξεχνάς. Ότι το σύμπαν, κλείνει μιά πόρτα, για ν’ ανοίξει μιά άλλη. Πιο ταιριαστή.

Όπως είναι γνωστό, η απλότητα, κερδίζει στο τέλος. Το σύνθετο, αποτελείται από πολλά απλά. Χώρισε το σύνθετο στα απλά του. Και έχεις την απάντηση. Αλλά, πρώτα, πρέπει να ρωτήσεις τον εαυτό σου. Αν είσαι έτοιμος για αυτό το χώρισμα.

Κάθε ερώτηση, κρύβει μέσα της, την απάντησή της. Όταν ρωτήσεις, πάει να πει, ότι έχεις αναρωτηθεί πριν. Πάει να πει, ότι έχεις απορίες. Και ο καλύτερος μελετητής, είναι ο απορημένος.

Πάντα μου άρεσε το σκάψιμο. Δεν μπορείς να φανταστείς, με τι τρόπους αρχίζει η δημιουργία. Κάποιος κάποτε είπε: Μπορείς να ξεγελάσεις πολλούς, για λίγο χρονικό διάστημα. Μπορείς να ξεγελάσεις λίγους, για πολύ χρονικό διάστημα. Αλλά δεν μπορείς να τους ξεγελάσεις όλους, για πάντα.

Η αλήθεια κρύβεται εκεί που μπορείς να τη δεις. Και για αυτό δεν την βλέπεις. Όλα αρχίζουν από την υποτίμηση του απλού. Το απλό δεν είναι βαρύγδουπο. Δεν έχει μπαρόκ διάκοσμο. Αλλά μιά ασκητική λακωνικότητα. Η αληθινή σοφία, βρίσκεται στο απλό. Αυτό που δεν έχει μπερδευτεί, από τα περιττά. Περιέργως πως, τα περιττά, είναι η βάση του σύνθετου.

Έτσι το μπερδεμένο απλό με τα περιττά, γίνεται σύνθετο. Ο άνεμος, είναι ένα καλό αντίδοτο στο σύνθετο. Ασε τον δυνατό άνεμο, να καθαρίσει το νου. Να ξαστερώσει το εντός. Ζηλεύω τους βοσκούς. Είναι οι καλύτεροι ποιητές. Ακριβώς γιατί, στην αρχέγονη γνώση που διαθέτουν, κρύβεται η απάντηση. Κι είναι αυτή η αρχέγονη γνώση, δωρικά απλή. Γιατί έχει την καθαρότητα, αυτού, που ενδόμυχα, όλοι, ψυχανεμίζονται.

Είναι όλα πάντα καινούργια και πάντα νέα για το απλό. Που δεν έχουν προλάβει οι καιροί ακόμα, να του φορέσουν τα φτιασίδια τους. Το σύνθετο, έχει τον φόβο του άγνωστου. Το απλό δεν φοβάται το άγνωστο. Γιατί δεν υπάρχει άγνωστο για εκείνο. Οι πολυδαίδαλοι δρόμοι των πόλεων, μπερδεύουν την ύπαρξη. Κοίταξε τα μικρά, χωματένια μονοπάτια. Και σύ, χωματένιος είσαι.

Μπορεί να είναι κακοτράχαλα. Αλλά είναι καθαρά. Και αληθινά. Πίστεψε στο χώμα σου και θ’ αγγίξεις τους ουρανούς.