Περί αποδόμησης

Ήτανε μια φορά κι έναν καιρό πέντε άνδρες,
πολύ άνδρες κι αήττητοι όπως κι η μικρότητα.
Κει που πορευόντουσαν κάποια μέρα
συναντάνε μια νέα γυναίκα που καλλιεργούσε τη γής.
– Τι ωραία γυναίκα, συμφώνησαν κι οι πέντε.
Την άλλη μέρα αντάμωσαν για κρασί.
– Ναι αλλά φαινόταν  λίγο ταλαιπωρημένη, λέει ο ένας.
– Και λίγο χλωμή, προσθέτει ο άλλος.
– Σαν να είχε και λίγες ρυτίδες, συμπληρώνει ο τρίτος
– Κι… όταν γεράσει θα γίνει άσχημη, προέβλεψε ο τέταρτος.
Το ολίγον…της μεθόδου των  τριών και το πολύ…του προφητικού τέταρτου.
Και τελειωμό δεν είχανε, μέχρι τελικής αποδόμησης.
Τότε, παραδόξως, αντέδρασε ο τελευταίος.
Ηττημένος ίσως απ’ το ολίγιστον των παραπάνω.
– Καλά, ρε γοητρόνια, χθες δεν συμφωνήσαμε ότι είναι ωραία η γυναίκα;

Μετά από χρόνια μαθεύτηκε ότι η ωραία γυναίκα
παντρεύτηκε τον πρώτο τυχόντα ωραίο άντρα,
“φορώντας την ομορφιά της σαν πένθος”.

Πένθος, η λέξη που επινόησαν οι Έλληνες για να περιγράψουν τον έρωτα.

Ωραίος άντρας, εκείνος που γυρνάει στο σπίτι χωρίς κεφάλι αδειανό.

Ύστερη γραφή, σε απόσταση αναπνοής.
Καμιά φορά η δυσαντοχή των ανθρώπων στην ομορφιά του κόσμου είναι τόσο ακραία,
που εκδικούνται ακόμη και την Φύση καταστρέφοντάς την.
Και την εκδικούνται γιατί δεν αντέχουν την ομορφιά της.
Η ίδια δεν ανταποδίδει ποτέ το πλήγμα. Είναι στη φύση της…

Συχνά οι καταφάσεις μας παράγουν  αρνήσεις και το αντίστροφο.
Λέμε “ναι” και εννοούμε “όχι”, λέμε “όχι” και προκύπτει  “ναι”.
Κι όταν άλλα λέμε κι άλλα εννοούμε ή προκύπτουν,
τη χάσαμε τη γυναίκα και τη Χώρα πατριώτες.

Θεμελιώδης αρχή στην αναδόμηση-ανοικοδόμηση, μετά την αποδόμηση της Χώρας,
να μαζεύονται τα μπάζα.