OTAN σπουδάζαμε στα Πανεπιστήμια, δεν υπήρχε η έννοια άσυλο. Όλοι οι αγώνες μας διεξάγονταν στους δρόμους και τα πεζοδρόμια: με πορείες ή καθιστικές διαμαρτυρίες, με συγκρούσεις με την αστυνομία, με συλλήψεις και δίκες… Κι όμως, εκείνοι οι αγώνες (“1-1-4”) απέδωσαν πολύ θετικούς καρπούς στις επόμενες γενιές (δωρεάν Παιδεία), εμείς σπουδάσαμε κανονικά και τα Πανεπιστήμια δεν έχασαν ποτέ το κύρος τους.
ΥΠΗΡΧΕ τότε η διάκριση ανάμεσα στον σεβασμό της έννοιας μόρφωση και στην αγωνία μας για “Ψωμί, Παιδεία, Δημοκρατία”-το βασικό μας αίτημα. Η διακίνηση των ιδεών ήταν ελεύθερη στις έδρες των Σχολών, ενώ τα κόμματα ήταν εκτός του πανεπιστημιακού χώρου…
ΕΤΣΙ, σήμερα το αίτημα της κοινωνίας για ποιοτική πανεπιστημιακή εκπαίδευση, για χώρους όπου η διακίνηση ιδεών θα διεξάγεται πραγματικά ελεύθερα και στους οποίους θα ακούγονται οι απόψεις χωρίς αποκλεισμούς και βίαιες συμπεριφορές, χωρίς “κτισίματα” γραφείων και προπηλακισμούς καθηγητών, είναι αναγκαίο όσο ποτέ.
ΑΝΕΚΑΘΕΝ πιστεύαμε πως μια κοινωνία πάει μπροστά, όταν οι πολίτες της εκφράζουν ελεύθερα τις θέσεις και αντιθέσεις τους, χωρίς να επεμβαίνουν κάποιες “δυναμικές μειοψηφίες” για να παρεμποδίσουν κάποιες μη αρεστές σ’ αυτές “άλλες” απόψεις. Κυρίαρχο επίσης παραμένει το αίτημα για καθαρούς πανεπιστημιακούς χώρους που θα εμπνέουν σεβασμό (“ναοί της γνώσης”) στους εισερχόμενους. Ας ξεφύγουμε, επιτέλους, από τους “χώρους” όπου γίνεται ελεύθερη η “διακίνηση” των ναρκωτικών ή τελούνται “ελεύθερα” εγκληματικές πράξεις.
ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ θα πρέπει να είναι αυτόνομες μονάδες στις οποίες πρωτεύουσα θέση θα έχει η γνώση, όχι ο κομματισμός. Στους χώρους τους δεν θα πρέπει να έχει λόγο η αστυνομία παρά σε σπάνιες περιπτώσεις και αυτεπάγγελτα (εγκλήματα ή έκτροπα). Δεν θα πρέπει δηλαδή, ένα Πανεπιστήμιο να είναι πεδίο αντιπαράθεσης κομματικών ιδεολογιών, αλλά και στράτευσης κομματικών “νεοσυλλέκτων”. Ας μείνουν χώροι γνώσης, έρευνας και προόδου.
