Περί αξιών και αρχών

Το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ όσο και αν θέλουν Τσίπρας και Μητσοτάκης, να το παρουσιάζουν μετά “φανών και λαμπάδων” έχει επηρεάσει το εσωτερικό των κομμάτων. Το κρυφτούλι στα χαρακώματα παίζεται καθημερινά. Ο ένας υποβλέπει τον άλλον και το διακύβευμα είναι ποιός απ’ τους αρεστούς, θα είναι πιο αρεστός στον αρχηγό.
Ζούμε στην εποχή που χαρακτηρίζεται από χάσμα των ιδεών, απογοητευμένοι απ’ τα εκφυλιστικά φαινόμενα και την πολιτική αντιδικία. Κραυγές αγωνίας ηχούν από παντού, ως κατηγορίες εναντίον της πολιτικής υποκρισίας. Η μαστίγωση δημοσίως των άλλων για τις πεποιθήσεις των και ο χλευασμός των αξιών που οι μεν πιστεύουν και οι άλλοι απορρίπτουν, είναι αντιδημοκρατική συμπεριφορά.
Η ανοχή του “πιστεύω” των αντιπάλων και η διά της ευθείας οδού ανατροπή του, αποτελεί παράβαση των κανόνων της δημοκρατικής δεοντολογίας. Το να ξεσπάει κανείς εναντίον εκείνων, που διατείνονται ότι απρεπείς συμπεριφορές θα προσφέρουν περισσότερη δημοκρατία, είναι είδος μομφής και μια έμπρακτη απόδειξη της τεράστιας απόστασης, που υπάρχει ανάμεσα στις αρχές και στις πράξεις των πολιτικών μας.
Οι προεκλογικοί καυγάδες είναι η απόδειξη και η απομυθοποίηση των προσώπων, τα οποία ασκούν την εξουσία. Υπάρχει ένας εσμός κολάκων γύρω απ’ τους αρχηγούς, που προσπαθεί σε κρίσιμες ώρες να εξασφαλίσει εύνοια, να εκτοπίσει άλλα πρόσωπα, τυχοδιώκτες, οι οποίοι πηγαινοέρχονται ως διαδρομιστές και ιδεολόγοι, πρόθυμοι να εγκρίνουν κάθε πρότασή τους και τα τυχόν λανθασμένα εγχειρήματά τους.
Είναι οι λεγόμενοι κόλακες. Ενας Γάλλος της αναγέννησης έλεγε, ότι «κάθε κόλακας ζει σε βάρος αυτού που τον ακούει». Το κακό σήμερα είναι, ότι και οι πολιτικοί δεν θα επιζούσαν χωρίς τους κόλακες, οι οποίοι επωφελούμενοι της εμπιστοσύνης τους, τους εκμεταλλεύονται παρουσιάζοντας ανέφελη την κατάσταση. Και τότε οι υψηλά ιστάμενοι υποτάσσονται σ’ αυτούς, ενθαρρύνονται και επικυρώνουν με τη συμπεριφορά τους αυτές τις τάσεις. Αυτή η σχέση δεν υπηρετεί καθόλου το κύρος της εξουσίας και πάντοτε βλάπτει τα συμφέροντα της κοινωνίας.
Δεν επιβεβαιώνεται, ότι αυτός είναι μόνον ο ουσιώδης λόγος, που γκρεμίζονται οι αξίες. Είναι κάτι άλλο ουσιαστικότερο, ότι οι βραχυχρόνιοι πολιτικοί με τέτοιες αξίες ανετράφησαν και σ’ αυτές στήριξαν τη λάθος αισιοδοξία τους, ότι θ’ απαλλάξουν τον τόπο απ’ τα δεινά του.
Στις μέρες μας υπάρχει και ένας άλλος λόγος, που ισχυροποιεί μια διαπίστωση.
Οτι, «δυστυχώς αργά μαθαίνουμε πως το πιο χρήσιμο πράγμα σχετικά με μια αρχή είναι ότι η αρχή αυτή μπορεί να θυσιασθεί σε μια σκοπιμότητα». Τούτο σφραγίζει τα πολιτικά μας ήθη και διαπιστώνεται πόσο βαθειά συγκρούονται στη συνείδησή μας τα οράματα και η πραγματικότητα!