Κύριε διευθυντά,
διάβασα στα “Χανιώτικα Νέα” το Σάββατο 6-2-2021, άρθρο του Γ. Λυβ. που μεταξύ άλλων γράφει:
«Για ποια Αυτοδιοίκηση μπορούμε να κάνουμε λόγο όταν κάποιες αποφάσεις δημοτικών συμβουλίων απαιτούν σειρά εγκρίσεων από κρατικές υπηρεσίες για να υλοποιηθούν; Φυσικά πρέπει να ελέγχονται οι αποφάσεις για να αποφεύγονται τυχόν αυθαιρεσίες».
Αγαπητέ Γιάννη,
μου δίνεις την ευκαιρία να γράψω πάλι:
ΧΩΡΙΣ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.
Η παρατήρησή σου, αγαπητέ Γιάννη, είναι πολύ σωστή και μου δίνει την ευκαιρία να το πω κι εγώ με τον δικό μου τρόπο. Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι σήμερα ένας όχλος και τίποτα άλλο.
Γιατί όμως γίνεται αυτό;
Γιατί δεν υπάρχει κώδικας να προσδιορίζει τα δικαιώματα και τις ευθύνες των δημάρχων και των δημοτικών συμβούλων.
Έτσι, βλέπουμε δημάρχους και δημοτικούς συμβούλους να κινούνται σε χώρους εκτός των αρμοδιοτήτων τους και να αγνοούν τα προβλήματα των αρμοδιοτήτων τους.
Τι είναι όμως ο Κώδικας;
Ό,τι το Σύνταγμα είναι για το κράτος, έτσι είναι και ο Δημοτικός και Κοινοτικός Κώδικας για την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Έναν τέτοιο Δ.Κ.Κ. είχε φτιάξει ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1928 γιατί είχε βρει Δήμους αλλά υπήρχε δυσλειτουργία και σκέφτηκε να σπάσει τους Δήμους και να δημιουργήσει μικρότερους οργανισμούς που ελέγχονται πιο εύκολα.
Με τον νέο Δ.Κ.Κ. που έφτιαξε ο Ελευθέριος Βενιζέλος την εξουσία την έκανε δύο κομμάτια:
Την Κεντρική εξουσία που ήταν η Κυβερνηση και την Περιφερειακή εξουσία που ήταν η Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Η Τ.Α. χωριζόταν στα δύο, οι Δήμοι που έπρεπε να είναι από δύο χιλιάδες (2.000) κατοίκους και πάνω και οι Κοινότητες που έπρεπε να είναι από πεντακόσιους (500) κατοίκους και πάνω.
Η Τ.Α. διοικούνταν από τα Δημοτικά ή Κοινοτικά Συμβούλια.
Παράλληλα, έφτιαξε και τον Δημοτικό και Κοινοτικό Κώδικα (Δ.Κ.Κ).
Με βάση αυτόν τον Κώδικα το Δημοτικό ή Κοινοτικό Συμβούλιο, που έπρεπε να αποτελείται από μόνιμους κατοίκους του Δήμου ή της Κοινότητας αποφασίζει και οι αποφάσεις ήταν νόμος του Κράτους εφ’ όσον άπτονται στον Δ.Κ.Κ. Ο μόνος έλεγχος της απόφασης ήταν από την Νομαρχία, η οποία εξέφραζε την Κυβέρνηση, για το αν η απόφαση ήταν σύννομη με τον Κώδικα.
Αφού η νομαρχία έλεγε ότι η απόφαση είναι σύννομη με τον Κώδικα, ήταν νόμος του Κράτους.
Με βάση τον Κώδικα το Δημοτικό ή Κοινοτικό Συμβούλιο φρόντιζε για την ευημερία των πολιτών, κανόνιζε για τις υπηρεσίες και διόριζε τους υπαλλήλους ανάλογα και ανάλογα έβαζε φόρους για να διατηρεί τις υπηρεσίες, γιατί ο Κώδικας έγραφε ότι η Τ.Α. που δεν μπορεί να πληρώνει τις υποχρεώσεις της διαλύεται και οι υπάλληλοι έχαναν τις θέσεις τους.
Τότε κάθε αρχή της Τ.Α. φρόντιζε να έχει υπηρεσίες για την ανάπτυξη της περιοχής.
Έτσι, η Τ.Α. γνώρισε ραγδαία ανάπτυξη από το 1960 ως το 1980.
Ήταν βέβαια και η πολιτική της Κυβέρνησης να υποστηρίξει την επαρχία γιατί η επαρχία προσφέρει πολλά στο κράτος γιατί στηριζόταν στην ευημερία της επαρχίας.
Τότε βέβαια η λέξη “Αποκέντρωση” εννοούσε παίρνουμε υπηρεσίες από το κέντρο και τις πάμε στην Επαρχία.
Με βάση το πρόγραμμα “Αποκέντρωση” έγιναν έργα στην επαρχία, σχολεία, υδραγωγεία, δρόμοι κ.τ.λ. αλλά και τα πανεπιστήμια έγιναν με βάση την Αποκέντρωση.
Ξαφνικά όμως η λέξη “αποκέντρωση” πήρε τούμπα – αποκέντρωση: παίρνουμε τις υπηρεσίες από την επαρχία και τις πάμε στο κέντρο. Πρώτα με τον Καποδίστρια και ολοκληρώνει ο Καλλικράτης.
Το αποτέλεσμα είναι γνωστό, δεν είναι ανάγκη να το πούμε. Μια λύση υπάρχει:
Ένας Δημοτικός Κοινοτικός Κώδικας, όπως αυτός που είχε φτιάξει ο Ελευθέριος Βενιζέλος για να ξαναβρει η επαρχία την ηρεμία της, αλλά και το Κράτος, και η κατάργηση του Καποδίστρια και του Καλλικράτη. Η Επαρχία πρέπει να ξαναβρεί τον δρόμο της.
Ο συντάξας
Χανταμπάκης Γεώργιος
