Τα ρήματα ‘’δεσμεύομαι’’ και ‘’υπόσχομαι’’ κάποτε ισοδυναμούσαν με συμβόλαιο και όποιος τα ξεστόμιζε ένιωθε τον εαυτό του αλυσοδεμένο με αυτές τις λέξεις και με αλυσίδα, που το κλειδί της κλειδαριάς που ένωσε τις δύο άκρες της το κρατούσαν στα μύχια τους το φιλότιμο και η φωνή της συνείδησης.
Το παρέδιδαν δε στους αλυσοδεμένους, που δεν ήταν άλλοι από κείνους που είχαν δώσει τα χέρια υποσχόμενοι ο ένας στον άλλο ότι ποτέ δεν θα προδώσουν το λόγο τους και η όποια συμφωνία τους έπαιρνε σάρκα και οστά.
Σήμερα δυστυχώς η έννοια πολλών λέξεων έχει ξεθωριάσει κι έχουν χάσει την βαρύτητα που τις διέκρινε κάποτε. Το ‘’σ’ ορκίζομαι’’, το ‘’σ’ αγαπώ’’, ‘’λόγω τιμής’’ και άλλα πολλά τέτοιου είδους ρήματα και εκφράσεις έχουν πάρει την χροιά του ψέματος, της απατεωνιάς και πολύ εύκολα ξεστομίζονται από τους ανθρώπους τον καιρό που διανύουμε.
‘’Τάξε του βρε του κερατά και μην του τα δώσεις όσα του τάζεις, έως ότου τον δέσεις για τα καλά’’, ή παντρεύοντας την κόρη του ή του έπαιρνε το χωράφι που ήθελε κ.τ.λ. και αυτή η μέθοδος γινότανε σωτηρία για τον ένα και ζημιογόνα για τον άλλο.
Βέβαια, όταν έβγαινε στο φως η απατεωνιά ήταν πλέον αργά. Π.χ. ‘’που είναι οι τόσες μέλισσες που μου έταξες;’’ έλεγε ο γαμπρός στον πεθερό, ‘’πάμε να μου τις δείξεις’’ κι απαντούσε ο απατεώνας πεθερός, ‘’να παιδί μου, όλες οι μέλισσες που τριγυρίζουν γύρω από το σπίτι και πάνω στην κληματαριά, όλες είναι δικές σου’’ και κρυφογελούσε κάτω από το δασύ, ακόμα, άσπρο μουστάκι του.
Χιλιάδες είναι τα θύματα από αδίστακτους απατεώνες. Εντοπίζουν οι αετονύχιδες τα εύκολα θύματά τους, τα πλησιάζουν, τους τάζουν λαγούς με πετραχήλια και τους κλέβουν ότι έχουν και δεν έχουν. Πολλούς αφελής συνανθρώπους μας τους αποσπούν χρήματα, κι αυτό δεν είναι κάτι το καινούργιο, δίχως να τους έχουν δει ούτε μια φορά. Όλα γίνονται, ειδικότερα σήμερα, με τα σύγχρονα σύνεργα του διαβόλου, έτσι τα ονομάζω εγώ, όπως τα κινητά τηλέφωνα τα μέιλ κι ένα σωρό άλλα που κυκλοφορούν ανά την υφήλιο.
Το ‘’δεσμεύομαι’’ σήμερα ακούγεται πολύ περισσότερο από ποτέ άλλοτε από τους πολιτικούς. ‘’Άμα με ψηφίσεις, λέει ο τάδε υποψήφιος βουλευτής, δεσμεύομαι ότι θα βάλω το παιδί σου στο Δημόσιο, σε όποια υπηρεσία μπορέσω, αρκεί να κυβερνήσει το κόμμα μας στην πολύπαθη πατρίδα μας’’.
Και η αυλαία του θεάτρου κλείνει στο ‘’θα’’ αφήνοντας στα κρύα του λουτρού τον εξαπατημένο ψηφοφόρο και μη μπορώντας να κάνει τίποτε άλλο ελπίζει ότι θα βοηθήσει τον άνεργο γιο του. Βλέπετε η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ. Πεθαίνει όταν κλείσει τα μάτια του εκείνος που κρατάει αναμμένη την φλόγα από το κερί της στα μύχια της ψυχής του.
Εκείνο το ‘’δεσμεύομαι’’ που κρατάει ξέχωρη θέση στην λίστα των δεσμεύσεων για την Μεγαλόνησο την Κρήτη είναι η κατασκευή του Β.Ο.Α. Πόσες φορές και πόσοι βουλευτές, πρωθυπουργοί, τοπικοί άρχοντες κ.α. δεν έχουν δεσμευτεί εδώ και 40 περίπου χρόνια για την κατασκευή του! ‘’Δεσμεύομαι’’ λένε με τόση υποκριτική σοβαρότητα που όταν τους ακούς ψιθυρίζεις ενδόμυχα: ‘’λες να γίνει κάτι; Σαν πολύ σοβαρά το λέει τούτος ο άνθρωπος’’.
Πολλοί δε από τους παραπάνω παρουσίασαν στον τοπικό τύπο και την διαδρομή που θα ακολουθήσει η κατασκευή του. Ανέξοδα μοιράζουν ψεύτικες ελπίδες, μάλλον για να κρατάνε τους ανθρώπους χαλαρούς γιατί ίσως με τα πολλά ‘’θα’’ που τους τάζουνε ξεσηκωθούν και τους πάρουν στο κυνήγι κάποια μέρα.
Ξέρουν οι ‘’κύριοι’’ να διαχειρίζονται το ψέμα και να το ντύνουν με τη στολή της αλήθειας κι αυτή τη μέθοδο εδώ και πολλά χρόνια χρησιμοποιούν… αλάνθαστη μέθοδος. Το οξύμωρο είναι, για να μαζέψουν ψήφους ορισμένοι από δαύτους, πριν τις εκλογές δεν δίσταζαν να ξεστομίσουν ότι θα φτιάξουν και σιδηρόδρομο. Το Β.Ο.Α. θα αφήσουν που κοστίζει πιο λίγα χρήματα. ‘’Σίγουρα θα τον φτιάξουμε…’’ έλεγαν. Είχαν υπολογίσει και πόσα χρήματα θα στοιχίσει, 2 δις ευρώ, έλεγαν, αλλά συμπλήρωναν: ‘’ήρθε η ώρα το όνειρο των Κρητικών να πάρει σάρκα και οστά’’.
Πολλοί τους πίστεψαν και καλά κάνουν και το πιστεύουν, πρέπει όμως να τους το θυμίζουν συχνά πυκνά ότι τα μεγάλα έργα μοιάζουν με τα μεγάλα λόγια που εύκολα λέγονται αλλά πολύ δύσκολα εφαρμόζονται. Για να γίνουν έργα, αυτό πιστεύω εγώ, πρέπει να τα διεκδικούμε με σθένος πως θα γίνει αυτό. Να βγούμε στους δρόμους, ειρηνικά βέβαια, όχι να καταστρέφουμε τις περιουσίες των συνανθρώπων μας, και να απαιτήσουμε να προγραμματίσουν τουλάχιστον τα μισά απ’ όσα μας έταξαν. Άλλος τρόπος είναι , λέω εγώ τώρα, εμείς που κρατάμε τους κονδυλοφόρους στα χέρια, όχι γιατί είμαστε καλύτεροι από τους άλλους συνανθρώπους μας αλλά επειδή ξέρουμε κάπως πως να διεκδικήσουμε αυτό που μας ανήκει με τον τρόπο του γραψίματος, δεν έχουμε το δικαίωμα να σιωπούμε και δόξα το Θεό η Κρήτη έχει πολλούς που ξέρουν να γράφουν.
Από τις πολλές διαβεβαιώσεις, τις χιλιάδες δεσμεύσεις και τα αμέτρητα ‘’θα’’ έχουμε φθάσει στο σημείο που δεν λειτουργεί τίποτα. Οι μάχες κερδίζονται στο μέτωπο του πολέμου κι όχι από καθισμένους σε μια καρέκλα κάποιου γραφείου. Όλοι το διαπιστώνουμε κάθε μέρα ότι κανένας τομέας του Δημοσίου δεν λειτουργεί κανονικά στο νησί μας. Τα νοσοκομεία μας όλα υπολειτουργούν και δεν το λέω εγώ, κάθε μέρα τι διατυμπανίζουν και ο τοπικός τύπος και όλα τα Μ.Μ.Ε. Γιατροί δεν υπάρχουν, όσοι πρέπει να είναι, αυτό λένε. Νοσηλευτικό προσωπικό δεν είναι επαρκές, καθαρίστριες κι αυτές είναι λίγες και άλλες ειδικότητες καθώς και πολλά μηχανήματα απαραίτητα για την υγεία, που έπρεπε να υπάρχουν για να λειτουργήσουν σωστά τα νοσοκομεία και ή δεν υπάρχουν κι αν υπάρχουν σκουριάζουν στα υπόγεια.
Πολλές φορές δεν επαρκούν τα φάρμακα και ψάχνουμε από φαρμακείο σε φαρμακείο να τα προμηθευτούμε κι αν γράφω ψέματα καταδικάστε με, με την εσχάτη των πεινών.
Σε πολλά δε από τα σχολεία μας η φθορά τους είναι τόσο πολύ εμφανής που απαγορεύεται η συνέχιση των μαθημάτων στο χώρο τους γιατί υπάρχει ο κίνδυνος σοβαρού ατυχήματος. Πολλά παιδιά έχουν για αίθουσα μαθημάτων κοντέινερ.
Θα μπορούσα βέβαια να γράψω πολλά, π.χ. για την ακαταλληλότητα των δρόμων μας κ.α. έργα που πρέπει να γίνουν, αλλά ο χώρος της εφημερίδας δεν μου το επιτρέπει. Άλλωστε πολλοί άλλοι πριν από εμένα έχουν γράψει για την μη σωστή λειτουργιά σε διάφορους τομείς.
Τελειώνοντας το σημερινό μου άρθρο θέλω να επισημάνω στους αρμόδιους όλων των Δημοσίων υπηρεσιών να ελέγξουν, π.χ. τα πάρκα και τις παιδικές χαρές, γιατί σε ορισμένα απ’ αυτά έχουν προγραμματιστεί να γίνουν διάφορες εργασίες εδώ και πάρα πολύ καιρό και έχουν παραμείνει στάσιμα. Εγώ βέβαια δεν γνωρίζω τους λόγους που γίνεται αυτό. Εσείς όμως ξέρετε ποιοι είναι και τι χρειάζονται ακόμα να γίνει.
Αλήθεια κ. Δήμαρχε, τι μέλλει γενέσθαι με τις δημοτικές τουαλέτες; Το γνωρίζετε βέβαια ότι έχει καθυστερήσει πάρα πολύ η ανακαίνισή του. Θα σας επισημάνω όμως ότι υπάρχουν και άστεγοι στην υπέροχη πόλη μας κι έχουν κι αυτοί δικαιώματα. Πηγαίνουν οι άνθρωποι να κάνουν την ανάγκη τους στα γύρω καταστήματα και οι μαγαζάτορες τους διώχνουν κακήν κακώς. Πέστε μου εσείς ποιοι έχουν δίκιο, οι άστεγοι ή οι μαγαζάτορες!
* Ο Δημήτρης Κ. Τυραϊδής είναι συγγραφέας – ποιητής, μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
