Στη χώρα μας η Δημοκρατία σχεδόν πάντοτε αντιμετωπίζει προβλήματα. Στην προδικτατορική περίοδο οι επεμβάσεις στην δημοκρατική πορεία της χώρας ήσαν συχνές. Είτε από το παλάτι, είτε από τις παραστρατιωτικές οργανώσεις, είτε από τον ξένο παράγοντα. Αυτές όμως ήσαν οι “ορατές” επεμβάσεις. Γιατί υπήρχαν και “αόρατες” επεμβάσεις.
Αυτές που “έστηναν” στο παρασκήνιο τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα. Οι τρεις μεγαλοεκδότες της εποχής εκείνης Λαμπράκης, Βλάχου και Κόκκας ήσαν οι ισχυροί παράγοντες που επηρέαζαν ή κατεύθυναν την δημόσια ζωή της χώρας. Μάλιστα σύμφωνα με ομολογία του τέως βασιλιά, ο Κόκκας ήταν εκείνος που έγραψε τις κατάπτυστες επιστολές του προς τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου και άνοιξε ο δρόμος για τα τραγικά γεγονότα στις 15/7/1965!
Η δύναμη λοιπόν των μεγαλοεκδοτών ήταν καταλυτική. Ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις, προωθούσαν πολιτικούς ή εξαφάνιζαν πολιτικούς. Αυτή την δύναμη την απέκτησαν λόγω της τεράστιας επίδρασης και επιρροής του τύπου στις μάζες.
Αυτό το γεγονός το γνώριζαν οι πολιτικοί και η προσοχή τους ήταν στραμμένη στην ευνοϊκή μεταχείρισή τους απ’ αυτόν, αν ήθελαν να εξελιχθούν στην πολιτική ζωή της χώρας. Δημιουργήθηκε δηλαδή ένα είδος διαπλοκής μεταξύ του πολιτικού συστήματος και των ισχυρών εκδοτικών συγκροτημάτων.
Ο τύπος λοιπόν επηρέαζε σε μεγάλο ποσοστό την πολιτική ζωή της χώρας. Και πολύ σωστά ονομάσθηκε τέταρτη εξουσία. Γιατί αυτός διαμόρφωνε το πολιτικό κλίμα, τις πολιτικές εξελίξεις, αλλά και τις αρνητικές ή θετικές διαθέσεις της κοινής γνώμης για ένα πολιτικό ή για μια πολιτική δύναμη.
Στα τελευταία 30 χρόνια από την τέταρτη εξουσία του τύπου, περάσαμε στην παντοδυναμία της ιδιωτικής τηλεόρασης. Η πολιτική δύναμη του τύπου σε μεγάλο ποσοστό πέρασε στη δύναμη του τηλεοπτικού συγκροτήματος. Φαίνεται ότι πάλι αυτή δύναμη θα περάσει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μάλιστα πολύ σύντομα!
Η δύναμη λοιπόν τη ιδιωτικής τηλεόρασης έγινε ένα πανίσχυρο όπλο προπαγάνδας τα “χέρια” των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Μια προπαγάνδα που μπαίνει στο σπίτι μας… απρόσκλητα! Δυστυχώς το πολιτικό σύστημα δεν νομοθέτησε κανόνες προστασίας του δημοσίου συμφέροντος, κανόνες για την υπεύθυνη και σωστή ενημέρωση και αυτός ο “θεσμός” εξελίχθηκε σε πρόβλημα για την σωστή λειτουργία της Δημοκρατίας.
Βρήκαν την ευκαιρία τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα (π.χ. το εφοπλιστικό κεφάλαιο) να αλώσουν τον χώρο συγκεκριμένων ΜΜΕ και να παίζουν σήμερα πρωταγωνιστικό ρόλο στην δημόσια ζωή. Γιατί ο στόχος τους είναι κυρίως πολιτικός και λιγότερο ενημερωτικός. Αυτό το γεγονός όμως “έριξε” την ποιότητα της ενημέρωσης και του δημόσιου βίου, αλλά ιδιαίτερα δημιούργησε ένα τεράστιο οικονομικό λογαριασμό που τον πληρώνουν οι φορολογούμενοι. Η διαπλοκή αυτών των συγκεκριμένων μέσων επικοινωνίας με το πολιτικό σύστημα, δημιούργησε ένα “αλισιβερίσι” που δεν έγινε με το… αζημίωτο!
Συνοδεύεται από το αντάλλαγμα της οικονομικής ενίσχυσης της ιδιοκτησίας συγκεκριμένων ΜΜΕ με πολιτικές αποφάσεις, που δημιουργούν το λεγόμενο πολιτικό χρήμα. Οι αποφάσεις αυτές είναι χρηματιστηριακές διευκολύνσεις από τις Τράπεζες, είναι η ψήφιση ειδικών διατάξεων με τις οποίες νομιμοποιούνται παρανομίες, είναι η επιδότηση με δημόσιο χρήμα της πραγματοποίησης κάποιου “οράματος” κάποιου “βαρώνου” των ΜΜΕ, είναι η ευνοϊκή έως προκλητική ρύθμιση ασφαλιστικών εισφορών. Είναι βέβαια και η χορήγηση δανείων με εγγύηση “αέρα κοπανιστό” όπως “χωρίς αιδώ” μας είπε ιδιοκτήτης μεγάλου ιδιωτικού καναλιού!
Αλλά το σημαντικότερο είναι ένας άλλος στόχος αυτών των συμφερόντων των ΜΜΕ. Ο οικονομικός στόχος, αφού θέλουν να συμμετέχουν στο μοίρασμα της οικονομικής “πίτας”, στη βάση βέβαια των επιχειρηματικών τους επιδιώξεων.
Μιλάμε δηλαδή για μια άλωση της πολιτικής και οικονομικής ζωής της χώρας, απ’ αυτά τα συμφέροντα. Ο μόνος πολιτικός που πρόβλεψε τα αποτελέσματα μιας τέτοιας κατάστασης ήταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Στεφανόπουλος, όταν το 1989 ήταν και ο μοναδικός βουλευτής που δεν ψήφισε το νόμο για την ιδιωτική τηλεόραση, όπως αυτός ήλθε στη Βουλή. Δηλαδή χωρίς θέσπιση κανόνων και πλαίσιο σωστής λειτουργίας που να καλύπτει τις ανάγκες ενημέρωσης της κοινωνίας.
Διακήρυξε από το βήμα της Βουλής, ότι η Δημοκρατία θα “παραμορφωθεί”. Και δυστυχώς δικαιώθηκε.
ΣΤΑΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
Δυστυχώς για τον τόπο οι πολιτικές δυνάμεις άφησαν την πολιτική εξουσία απροστάτευτη, μπροστά στην λαίλαπα των επιχειρηματικών συμφερόντων στα ΜΜΕ.
Μια ευθύνη που βαρύνει το πολιτικό σύστημα. Αποτέλεσμα να σύρεται πίσω απ’ αυτά τα συμφέροντα, γιατί έχουν στα “χέρια” τους το πανίσχυρο όπλο της προπαγάνδας. Οι κυβερνήσεις έπαιρναν αποφάσεις υπέρ αυτών των συμφερόντων και η αντιπολίτευση σιωπούσε. Και έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε ένα “παραπολιτικό” σύστημα που επηρεάζει καταλυτικά την δημοκρατική πορεία της χώρας. Έχει επιβάλει μια μεθοδευμένη και μονοσήμαντη ενημέρωση που θα ζήλευαν τα αυταρχικά καθεστώτα. Δεν υπάρχει σφαιρική ενημέρωση που προσιδιάζει σε μια πολυκομματική Δημοκρατία. Δεν υπήρξαν κανόνες για την αντικειμενική ενημέρωση αυτών των συγκεκριμένων ισχυρών ΜΜΕ, αλλ’ ούτε μια “αντιδιαπλεκόμενη” νομοθεσία που να κρατά τους πολιτικούς μακριά από τα μεγάλα και διαπλεκόμενα συμφέροντα. Το πολιτικό σύστημα έμεινε ανοχύρωτο και ουσιαστικά “μεταβίβασε” τις εξουσίες του σε “παραπολιτικό” σύστημα με αιχμή του δόρατος τα ισχυρά ΜΜΕ.
Γιατί δεν μπορεί να ισχυρισθεί κανείς ότι είναι ενημέρωση, όταν αυτό το σύστημα θέλει να κατευθύνει τις πολιτικές εξελίξεις, να υποκαθιστά τον πολιτικό λόγο των πολιτικών μας δυνάμεων, να θέλει νάχει λόγο στον καταρτισμό των κυβερνήσεων, να στήνει τηλεδικεία για να “εξαφανίσει” αυτούς που τον ενοχλούν δημιουργώντας έτσι ένα κλίμα φοβίας στους λειτουργούς της πολιτείας. Εκεί δυστυχώς μας οδήγησε η πολιτική απέναντι σ’ αυτά τα πανίσχυρα μέσα προπαγάνδας. Η φιλοδοξία των πολιτικών να ανελιχθούν στην πολιτική, έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης απ’ αυτά τα μέσα και οι πολιτικοί είναι “όμηροί” τους!
Η συμπεριφορά των πολιτικών να επικεντρώνεται στην χάραξη μιας επικοινωνιακής στρατηγικής, περνά αναγκαστικά από την διαπλεκόμενη συνεννόηση, σε βάρος όμως του δημόσιου συμφέροντος. Αυτό το αναπόφευκτο “αλισιβερίσι” δημιούργησε το λεγόμενο πολιτικό χρήμα. Γιγάντωσε το φαινόμενο της διαπλοκής, που είναι το σημαντικότερο πρόβλημα της Δημοκρατίας. Έγιναν κάποιες προσπάθειες περιορισμού τουλάχιστον αυτού του καταστρεπτικού φαινομένου. Ο νεώτερος Καραμανλής χαρακτήρισε τους βαρόνους των ΜΜΕ “νταβατζήδες” της πολιτικής, αλλά δεν μπόρεσε να προχωρήσει στην “αντιδιαπλεκόμενη” νομοθεσία.
Η προηγούμενη κυβέρνηση προσπάθησε να βάλει ορισμένους κανόνες για να περιορίσει την ασυδοσία αυτών των ισχυρών ΜΜΕ, όπως π.χ. να πληρώνουν στο Δημόσιο, όπως συμβαίνει με όλες τις επιχειρήσεις που εκμεταλλεύονται την δημόσια περιουσία. Και έπεσε κατά πάνω της ένα οργανωμένο σύστημα με αιχμή του δόρατος βέβαια τα ιδιωτικά κανάλια, τα κόμματα που είχαν την εύνοιά τους, αλλά δυστυχώς και μέρος της δικαιοσύνης!
ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ
Τα παραπάνω που ανέφερα και ιδιαίτερα αυτά που αφορούν την στάση των πολιτικών απέναντι στους παράγοντες, έρχεται να επιβεβαιώσουν οι προχθεσινές δηλώσεις ενός κυβερνητικού στελέχους. Συνήθως οι διαπλεκόμενες σχέσεις μεταξύ πολιτικών και ισχυρών παραγόντων στα ΜΜΕ είναι κρυφές. Δεν δημοσιοποιούνται. Γιατί γνωρίζουν οι πολιτικοί την αντικανονικότητα αυτών των σχέσεων και που εντάσσονται στο “βεβαρημένο” φαινόμενο της διαπλοκής. Αυτές οι σχέσεις γίνονται στα “μουλωχτά”.
Το κυβερνητικό στέλεχος με τις δηλώσεις του, μάς έστειλε το μήνυμα ότι αυτές οι σχέσεις όχι μόνο θα πρέπει να μη δημοσιοποιούνται, αλλά ότι είναι θεμιτές και αναγκαίες στην πολιτική! Αφού σου λέει η διαπλοκή έγινε “θεσμός” γιατί να κρυβόμαστε. Και έτρεξε να την… νομιμοποιήσει! Είναι γνωστό ότι ζητήθηκε από το κυβερνητικό κόμμα η άρση της ασυλίας του βουλευτή Χανίων Π. Πολάκη, ύστερα από μήνυση ενός εκδότη. Η Βουλή απέρριψε την άρση της ασυλίας του βουλευτή. Αυτό συνέβη γιατί οι μισοί κυβερνητικοί βουλευτές απουσίαζαν επιδεικτικά. Όχι τυχαία! Μακάρι να πρόκειται για μια φωνή διαμαρτυρίας κατά της διαπλοκής. Θάναι κέρδος για την Δημοκρατία. Μετά την απόρριψη, είχαμε μια πρωτοφανή δήλωση του αντιπροέδρου της ΝΔ και υπουργού της κυβέρνησης. Δυστυχώς την υιοθέτησε και ο πρωθυπουργός της χώρας!!
Ας θαυμάσουμε την δήλωση: «Το σημερινό Γιάννη μου (είναι ο εκδότης) ήταν μια αστοχία στην οποία δεν χωρούν δικαιολογίες. Σου ζητώ ΔΗΜΟΣΙΩΣ ΣΥΓΓΝΩΜΗ για το γεγονός ότι από δική μου αδράνεια, το δικαίωμα ενός πολίτη να αντιμετωπίζει τον υβριστή του ισότιμα στο δικαστήριο καταπατήθηκε. Δεν θα επαναληφθεί».
Πιστεύω ότι τέτοια πολιτική έκπτωση και τέτοια αλαζονική συμπεριφορά δεν έχουν ξανασυμβεί στην κοινοβουλευτική ιστορία της χώρας. Τέτοια δουλικότητα και τέτοια πολιτική στάση ανήκουν στις χειρότερες στιγμές του κοινοβουλευτισμού. Να απολογείται ο “θεματοφύλακας” της τήρησης των κανόνων του Συντάγματος και να μέμφεται την απόφαση των βουλευτών στο αναφαίρετο δικαίωμά τους στην κατά συνείδηση ψήφο και γνώμη! Να απολογείται ένας υπουργός δημόσια και να ζητά δημόσια συγνώμη από ένα ιδιώτη – εκδότη! Λες και είναι ο τοποτηρητής της διαπλοκής.
Να λοιπόν γιατί οι πολίτες χάνουν την εμπιστοσύνη τους στους εκπροσώπους τους, όταν με τις πράξεις τους γίνονται “απολογητές” συμφερόντων διαπλοκής.
Γιατί δεν μπορεί να ισχυρισθεί κανείς ότι θα υπήρχε δημόσια συγνώμη προς τον εκδότη, αν πίσω του δεν λειτουργούσε ένα τεράστιο εκδοτικό και ραδιοτηλεοπτικό συγκρότημα. Αν ήταν κάποιος άλλος πολίτης! Σε τέτοιες προκλητικές ενέργειες οδηγούνται οι πολιτικοί όταν γίνονται δέσμιοι αυτών των συμφερόντων και όταν η επικοινωνιακή τους στρατηγική περνά απ’ αυτά! Δεν κρατιούνται ούτε τα προσχήματα!
Να ζητά η πολιτική ηγεσία της χώρας δημόσια συγνώμη από ένα ιδιώτη, γιατί η βουλή έτσι αποφάσισε. Να απολογείται σ’ ένα ιδιώτη “κλαψουρίζοντας” σαν το μικρό παιδάκι, που ζητά συγνώμη λέγοντας ότι δεν θα το ξανακάνει.
Δεν θα ξανασυμβεί Γιάννη μου!!
Έχουμε ξεπεσμό της πολιτικής.
Έχουμε αμφισβήτηση της δημοκρατικής λειτουργίας της Βουλής, όπως επιτάσσει το Σύνταγμα της χώρας.
Η διαπλοκή λοιπόν με την απροκάλυπτη επιρροή της στο πολιτικό σύστημα είναι παρούσα.
Ζει και βασιλεύει!
