Το λέει και το αγαπημένο τραγούδι, “Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία…”
Κάθε φορά, λοιπόν, που βγαίνω στην παρακείμενη του σπιτιού μου λεωφόρο πεζός, πολλές είναι οι διά συνειρμών σκέψεις μου για τους ανθρώπους και τους δρόμους.
Δρόμος εκ του αρχαίου έδραμον κι αυτό αόριστος β’ του τρέχω. Πρώτος συνειρμός, όποιος τρέχει σκοντάφτει και δεύτερος, μη προτρεχέτω η γλώσσα της σκέψης. Τρίτος, Όλα θα πάρουν το δρόμο τους σιγά – σιγά.
Όλα, ναι, παίρνουν το δρόμο τους και πάνε μπροστά. Ακόμη κι αν τινές εξ ημών στα δύσκολα παίρνουν λιγόψυχοι το δρόμο της υποχώρησης. Εξ ου, λοιπόν, και η προκοπή λέγεται και πρόοδος, γιατί αν προσπαθήσεις να προκόψεις κινούμενος με την όπισθεν, θα χάσεις τον κόπο σου.
Πάμε σε άλλους δρόμους τώρα. Χαμός γίνεται κάθε φορά που σκέφτονται οι Αρχές να ονοματίσουν ένα μικρό ή μεγάλο δρόμο της πόλης τους. Οι άνθρωποι ονοματίζουν τους δρόμους ή τις πλατείες για να μη χάνονται στις μεγάλες πόλεις. Για δικό τους συμφέρον, δηλαδή, οι πολίτες προχωρούν σε ονοματοδοσία και όχι για να αποδώσουν τιμές σε προγενέστερες γενιές όπως θέλουν να μας παραμυθιάσουν σε τέτοιες περιστάσεις…
Πείτε μου, λοιπόν, αφού γνωρίζετε τη διαφορά μεταξύ χρήσιμου και ωφέλιμου, ο δρόμος με βαρύγδουπο -πλην κενό για τους κατοπινούς του προσώπου ή του γεγονότος που έγινε οδωνύμιο! – όνομα ή ο καθαρός δρόμος είναι πιο ωφέλιμος για την ανθρώπινη υγεία αφενός και για να μεταβούμε στον προορισμό μας αφετέρου;
Να σας θυμίσω από την παραβολή του Χριστού για τον σποριά και ότι η σπορά που έπεσε σε δρόμο με πέτρες και αγκάθια δεν καρποφόρησε. Το ίδιο ισχύει θαρρώ και με τις συμβουλές γονιών και δασκάλων και με την αγάπη όσων μας νοιάζονται, όταν πέφτουν σε πετρώδη δρόμο χάνονται…
Κάποτε, στα παιδικά μου χρόνια, στους δρόμους των πόλεων και στις αλάνες έπαιζαν μπάλα τα παιδιά. Τώρα, οι δρόμοι γέμισαν αυτοκίνητα και οι αλάνες έγιναν πολυκατοικίες. Και τα παιδιά ως αγχωμένοι και βιαζόμενοι (εκ του βιάζομαι: επείγομαι) “μεγάλοι” στους δρόμους τρέχουν για τα προς το ζην.
Πέραν τούτων, όλοι γνωρίζουμε ότι οι δρόμοι γίνονται ευρείας κυκλοφορίας και κομβικής σημασίας ανάλογα με τους ανθρώπους που τους χρησιμοποιούν και με τους λόγους που χρησιμοποιούνται. Και γιαυτό, θα πρέπει οι άνθρωποι που τους χρησιμοποιούν για να βγάλουν το ψωμί τους, να συμβάλλουν με κάθε τρόπο για την ευπρέπειά τους και να μην τα περιμένουν όλα από τις Αρχές.
Οι δρόμοι στις πόλεις έχουν και σήματα κυκλοφορίας και στύλους ηλεκτρικού ρεύματος για να διευκολύνεται η ζωή όλων όσοι χρησιμοποιούν τους δρόμους, πεζών ή οδηγών. Τα μεν σήματα για να πραγματώσουν το σκοπό ύπαρξής τους και να αποτρέπουν τα πολύνεκρα τροχαία δυστυχήματα απαιτούν το σεβασμό όλων μας, οι δε φωτοδότες στύλοι την φροντίδα μας για να μη σβύσουν ποτέ γιατί η διέλευση σκοτεινών ή αφώτιστων δρόμων ελλοχεύει πολλούς κινδύνους…
Και καταλήγοντας, θα ήθελα να σας μεταφέρω κάτι που μου λένε από τα παιδικά μου χρόνια οι γονιοί μου. Η ζωή δεν είναι μονόδρομος ούτε ένας δρόμος που η μια του άκρη είναι γκρεμός και η άλλη ρέμα. Η ζωή είναι γεμάτη διασταυρώσεις και σταυροδρόμια και πρέπει να έχεις τα μάτια του σώματος και της ψυχής, μα και τα λοιπά αισθητήρια όργανά σου διαρκώς ανοιχτά και σε εγρήγορση, για να διαλέγεις κάθε φορά το δρόμο που σου ταιριάζει και που θα σε κάνει πραγματικά καλύτερο…
•Φιλόλογος, Ηράκλειο
