Ξεκίνησε η ανηφόρα, που αφορά στις διαπραγµατεύσεις ώστε οι εργαζόµενοι να αποκοµίσουν κάτι καλύτερο ή ακόµα και το καλύτερο, σχετικά µε τον κατώτατο µισθό, µε την κυβέρνηση να διαβεβαιώνει ότι υπάρχει δίχτυ προστασίας, τόσο για τον ιδιωτικό όσο και τον δηµόσιο τοµέα.
Τα κόµµατα του Αριστερού Πολιτικά Τόξου λένε ένα µεγάλο ΟΧΙ στο νοµοσχέδιο της κυβέρνησης, ΠΑΣΟΚ και ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ έχουν σχέδιο το οποίο κατέθεσαν, ενώ γίνεται σοβαρή παρέµβαση µε προτάσεις ώστε, να ισχύει ο καθορισµός του Βασικού Μισθού και του Ηµεροµισθίου µέσα από υπογραφή της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύµβασης Εργασίας. Παράλληλα έχει κατατεθεί στο τραπέζι της συζήτησης και το ποσό των 1.000 ευρώ ως κατώτατος µισθός από πλευράς της Νέας Αριστεράς.
Κάθε κουβέντα που γίνεται πάντα είναι θετική συνθήκη για την κοινωνία, κάθε κατανόηση της πραγµατικότητας και ανάδειξης της, δείχνει διάθεση για σοβαρή αντιµετώπιση των ανθρώπων και κάθε προβληµατισµός υγιής και ουσιαστικός για ζητήµατα που πληγώνουν τα µέλη των κοινωνιών, υπερασπίζει επί της ουσίας δικαιώµατα και αξίες που άπτονται της δηµοκρατίας, της αξιοπρέπειας των ανθρώπων και της προάσπισης των δικαιωµάτων… στη συγκεκριµένη περίπτωση των εργαζοµένων.
Επί της ουσίας, αυτό που οφείλουν να µελετήσουν σε βάθος και πέρα από κάθε διάθεση αποπροσανατολισµού της πραγµατικότητας οι κυβερνώντες και µετέχοντες στα στρογγυλά τραπέζια των αποφάσεων, είναι, πως κάθε πολίτης, κάθε άνθρωπος, εργαζόµενος και δη ο έχων την ευθύνη µιας οικογένειας, έρχεται αντιµέτωπος µε την ευθύνη, του να ζήσει.
∆ιότι καµία ανευθυνότητα δε συνάδει µε την υγεία, το χαµόγελο, την καλή διάθεση, την υποστήριξη µιας οικογένειας, την ασφάλεια και την προοπτική κάθε ανθρώπου ειδικά σε χρονικές περιόδους και εποχές που η οικονοµική ανασφάλεια, η αγοραστική δυνατότητα κι οι συνθήκες που επικρατούν στην αγορά και στις τιµές, δε βοηθούν στην οµαλότητα και την ατοµική ή οικογενειακή γαλήνη.
Οι πολίτες δεν είναι ζητιάνοι της αξιοπρέπειας, ούτε θεµατοφύλακες των λογιστηρίων και των οικονοµικών στοχεύσεων επιχειρήσεων, ∆ΕΚΟ, ιδιωτών ή τραπεζικών οργανισµών. Είναι όµως “κρίκοι” ενός µηχανισµού που πρέπει να σηκώνει τις βαριές άγκυρες οι οποίες όποτε χρειαστεί, θα κρατήσουν το καράβι µιας χώρας και δε θα το αφήσουν να πελαγοδροµεί.
Αυτούς του κρίκους δεν επιτρέπεται να αφήσουν οι αρµόδιοι να σκουριάσουν, να σπάσουν, να χαθούν. ∆ιότι τότε το καράβι θα χαθεί στους αέναους κυµατισµούς ενός κόσµου που ταλανίζεται από την έλλειψη ταυτότητας, πολιτισµού και υπερβολής.
