Περί και υπέρ της Ειρήνης

Κάθε χρόνο, εδώ και πολλά χρόνια, θεωρώ μεγάλο χρέος μου ν’ αφιερώνω λίγες γραμμές, μ’ αφορμή τα εγκλήματα στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι υπέρ της πανανθρώπινης ειρήνης και εις βάρος του λαομίσητου πολέμου. Χρέος προς τις ψυχές των ανθρώπων που διακρίθηκαν στους αγώνες για την παγκόσμια ειρήνη αφενός και προς όσους έχασαν τις ζωές τους από τα μισάνθρωπα παιχνίδια των φιλοπόλεμων αφετέρου.
Στο φετινό μου, λοιπόν, σημείωμα, θα ήθελα να καταγράψω κάποιες από τις αντιπολεμικές σκέψεις που έρχονται διαρκώς στο νου μου. Και με βασανίζουν πιο πολύ κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω ότι, ασυγκίνητοι θαρρείς από τις κτηνωδίες του πολέμου, κάποιοι ετοιμάζουν, προς ίδιον συμφέρον, μυστικά ή φανερά, τα όπλα τους εναντίον συνανθρώπων τους.
Η χρήση της βίας προς το συνάνθρωπο δεν ωφελεί τον άνθρωπο. Τον απομακρύνει από το Θεό και από τους άλλους ανθρώπους. Υποκινούμενη από την αλαζονεία και την πλεονεξία και την εγωπάθεια, τον οδηγεί σε αδιέξοδα τόσο στη δημόσια , όσο και στην ιδιωτική του ζωή και, παρά τις πρόσκαιρες και φαινομενικές επιτυχίες, αντί να του λύνει τα υπάρχοντα προβλήματα, του προξενεί ακόμα περισσότερα ή του τα καθιστά δυσεπίλυτα, εφόσον κανείς δε θέλει να τον βοηθά ώστε να τα λύσουν μαζύ. Και όταν πέφτει να κοιμηθεί, του γεμίζει τον ύπνο με εφιάλτες, μα και οσάκις προσπαθεί να σκεφτεί λογικά, του θολώνει το μυαλό…
Στον αντίποδα, η ειρήνη είναι πραγματική ευλογία για έναν άνθρωπο και μιαν κοινωνία. Χαρίζει στο ανθρωπολόι γλυκύ και αμέριμνο ύπνο και νηφάλιες σκέψεις. Τον βοηθά να καλλιεργεί στις αγροτικές κοινωνίες τη γη του ή/και να εξασφαλίζει στις πόλεις τα προς το ζην και το ευ ζην χάρη στην πνευματική ή χειρωνακτική κοπιαστική εργασία του, συχνά έχοντας την αρωγή του κοινωνικού του περίγυρου. Του παραστέκεται όταν χτίζει π.χ. σχολεία και νοσοκομεία ή/και όταν φοιτά στο σχολείο, τον βοηθά να φτάνει στην αληθινή γνώση και του δείχνει τον τρόπο να γεύεται τα αγαθά της παιδείας και της σωφροσύνης και της αυτογνωσίας που μαζυ με την αγάπη και την ψυχοσωματική υγεία είναι εκείνα που προσφέρουν στον άνθρωπο την αληθινή και ισόβια ευτυχία. Τον μαθαίνει, όπως λένε και διδάσκουν στα παιδέγγονά τους οι γονιοί μου,  να αγαπά, να σέβεται και να τιμά όλα τα μέλη της οικογένειάς του και να αγωνίζεται, άδολα και ανιδιοτελώς, με τους άλλους για το κοινό καλό παραμερίζοντας το ατομικό του συμφέρον.
Τα έργα των ανθρώπων και των κοινωνιών στις ειρηνικές περιόδους, όπως με έχουν δασκαλέψει από την παιδική μου ηλικία οι γονείς μου,  είναι πραγματικά αξιόλογα , και γιατί είναι δημιουργήματα πολλών και επειδή απευθύνονται όχι σε λίγους ή πολλούς αλλά σε όλους. Τα σχολεία και τα νοσοκομεία π.χ., όντας τα μεν για τα παιδιά όλου του κόσμου και τα δε για καθένα που έχει λαβωθεί η υγεία του, αλλά και οι νόμοι μιας ευνομούμενης κοινωνίας έχουν μοναδικό σκοπό να βελτιώσουν πολύπλευρα τις ζωές όλων των ανθρώπων και, συνάμα, να προστατέψουν τα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά τους, τα ατομικά και τα κοινωνικά τους δικαιώματα.
Εάν η ειρήνη δεν ήταν το πολυτιμότερο εφόδιο της ανθρωπότητας στον καθημερινό αγώνα για υλική ευημερία και πνευματική πρόοδο, εσείς, αλήθεια, πιστεύετε ότι ο μέγας μας κωμωδιογράφος, Αριστοφάνης, θα έγραφε ποτέ την “Ειρήνη” και τη “Λυσιστράτη” του για να κληροδοτήσει την αγάπη του για την ειρήνη στις μεταγενέστερες γενιές; Προσωπικά πιστεύω πως αυτή ακριβώς η μεγάλη του αγάπη έσπρωξε τη γραφίδα του να μας χαρίσει αυτά τα ανυπέρβλητης και διαχρονικής αξίας και ισχύος φιλειρηνικά “αριστουργήματα” , τα οποία, μολονότι δεν έχουμε πάψει ποτέ να περιβαλλόμαστε από αρχομανείς, φίλαυτους, κενόδοξους και πολεμοχαρείς, απευθυνόμενα σε όλες τις εποχές, τις κοινωνίες και τις γενιές δύνανται να μας δείχνουν την αθάνατη και σημαντικότατη συμβολή, στο διηνεκές του χρόνου, της παγκόσμιας ειρήνης στην ανάπτυξη του τεχνολογικού και του πνευματικού πολιτισμού των ανθρωπωκοινωνιών και πώς ν’ αγωνιζόμαστε λόγω τε και έργω υπέρ της, και ως μεμονωμένα άτομα και ως μέλη της κοινωνίας που ζούμε και εργαζόμαστε…