«Το πρωί ο Φαέθων έζευξε το άρμα του ήλιου/ και το παρέδωσε στη Chevron, στη BP, στη Shell/ και όταν η γη πυρπολήθηκε/ και η στάθμη της θάλασσας ανήλθε/ ο Ζευς αδυνατούσε να κατανοήσει τον νέο μύθο/ από μακριά αγναντεύοντας/ την παραλία που φάνηκε σαν έκπληξη/ στην τελευταία στροφή/ με το εκκλησάκι μετέωρο πάνω απ’ το λευκό νερό/ έτοιμο να φύγει νότια/ έτοιμο να βυθιστεί μαζί με τους ευκαλύπτους αύτανδρα/ στις θρυμματισμένες λέξεις που έχω καταφύγει». Το ποίημα “Η κλιματική αλλαγή βυθίζει την παραλία της Καραθώνας” του Γιάννη Φίλη (από την ποιητική συλλογή “Μεταφορές του απογεύματος”). «Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα./ Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί,/ πλήρεις και μόνοι κάτοχοι πάντων των φώτων./ Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα/ αντιλαμβάνονται. Η ακοή// αυτών κάποτ’ εν ώραις σοβαρών σπουδών/ ταράττεται. Η μυστική βοή τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων./ Και την προσέχουν ευλαβείς./ Ενώ εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί». Το ποίημα “Σοφοί δε Προσιόντων” του Κ.Π. Καβάφη. Σαν συνέχεια του προηγούμενου. Για να πω ότι ένας απ’ τους σοφούς που “τα προσερχόμενα” εκ των μελλόντων “αντιλαμβάνονται” είναι και ο εξ Ασίνης Αργολίδος ορμώμενος και κατ’ επιλογή Χανιώτης, πρώην πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης, συγγραφέας και ποιητής Γιάννης Φίλης. Με αφορμή την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής του ΟΗΕ για το κλίμα, που άνοιξε τις εργασίες της με μια γεμάτη πάθος και ένταση ομιλία απ’ την έφηβη ακτιβίστρια Γκρέτα Τούνμπεργκ… «Πώς τολμάτε; Μου κλέψατε τα όνειρά μου και τη παιδική ηλικία μου με τα κενά λόγια σας. Ο κόσμος υποφέρει, πεθαίνει. Ολόκληρα οικοσυστήματα καταρρέουν, βρισκόμαστε στις αρχές ενός μαζικού αφανισμού κι εσείς για το μόνο που μιλάτε είναι για τα χρήματα, για παραμύθια μιας αέναης οικονομικής ανάπτυξης; Πώς τολμάτε;» Τα που είπε, μεταξύ των άλλων, στη σύντομη ομιλία της η περί ης ο λόγος ακτιβίστρια για την κλιματική αλλαγή. «Το θυελλώδες χειροκρότημα που ακολούθησε ήταν ασύμμετρο με τη διάθεση για ανάληψη ουσιαστικής και άμεσης δράσης». Το σχόλιο που έκανε ο Γιάννης Φίλης στο άρθρο του με τίτλο “Ο χρόνος έχει λήξει για το κλίμα” που δημοσιεύθηκε προχθές (Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου) στην εφημερίδα μας. Εκτός από σοφό και από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια… «Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα/ κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο/ τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα/ και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.// Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες/ ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο/ τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες/ και το καινούργιο παν να δουν διυλιστήριο.// Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία/ κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα/ τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία/ άδεια κορμιά, σιδερικά, παιδιά κι ελάσματα». Τα που επιμένoυν να μας λένε στο τραγούδι τους “Ο εφιάλτης της Περσεφόνης”, από το 1979, εδώ και 40 χρόνια δηλαδή, ο Νίκος Γκάτσος (στίχοι), ο Μάνος Χατζηδάκης (μουσική) και η Μαρία Φαραντούρη (πρώτη εκτέλεση). Με επωδό και στις τρεις στροφές τους στίχους: «Κοιμήσου Περσεφόνη/ στην αγκαλιά της γης/ στου κόσμου το μπαλκόνι/ ποτέ μην ξαναβγείς». Όνειρο φθινοπωρινής νύχτας ν’ αρχίσει να παίρνει την άγουσα για τον… αγύριστο ο εφιάλτης της Περσεφόνης;
Τα “έρημα όνειρα” του Νίκου Μαρκάκη
«Ενας ακόμα ποιητής στη μικρή μας πόλη… Για τον 27χρονο Νίκο Μ. Μαρκάκη, που “έβγαλε” απ’ τις εκδόσεις “Πηγή” την πρώτη ποιητική του συλλογή, “Ερημα όνειρα” ο τίτλος της, ο λόγος. Για μια ιδιαίτερα επιμελημένη έκδοση, που περιλαμβάνει 26 ποιήματα (ποιητικά, πεζά), πρόκειται. Τα διάβασα απνευστί, με το που έφτασε στα χέρια μου και καταχάρηκα. Και γιατί ξέρω τον Νίκο από τότε που γεννήθηκε -φίλοι μου οι γονείς του, ο δάσκαλος Μάρκος Μαρκάκης και η γνωστή συνιδρύτρια του “Κρητικού Σπιτιού” (μαζί με την αξέχαστη Ασπασία Μπικάκη) Ειρήνη Κουμανδράκη. Και ευχαριστήθηκα που “προσέφυγε” στην “τέχνη της ποιήσεως” για να εκφράσει τις “εσωτερικές περιπέτειές” του. «Ξυπνάς το πρωί και πιστεύεις ότι είσαι μοναδικός/ ή ο τελευταίος αξίας αγάπης άνθρωπος./ Κοιμάσαι το βράδυ και πιστεύεις ότι κατάφερες πολλά/ ή ότι ήταν άλλη μια μέρα που σου πικράνανε την καρδιά./ Τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας./ Ψάχνουμε τα χνάρια στη ζωή μας./ Μέσα σε καρφίτσες στα άχυρα στον σταύλο της ύπαρξής μας./ Ποιος δεν θέλει να αγαπηθεί./ Ποιος δεν θέλει να μισηθεί./ Σαν μια μπάλα που αλλάζει χρώματα της ντίσκο./ Σαν ένα μεταλλαγμένο με χίλια τραγούδια δίσκο./ Η ψυχοδιάθεση όταν η γλώσσα αγγίζει τον ουρανίσκο». Το ποίημα (ποιητικό πεζό) “Πολύχρωμο” του Νίκου Μαρκάκη. Σαν δείγμα της γραφής του.
