Δεν θέλω να με κατατάξετε στον κατάλογο των απαισιόδοξων ανθρώπων. Αντίθετα είμαι πολύ αισιόδοξος και πιστεύω, ότι ο άνθρωπος ό,τι θέλει μπορεί να πετύχει στα πλαίσια όμως του εφικτού.
Δεν μπορεί βέβαια να δώσει ζωή σε κάποιον συνάνθρωπό του όταν εκείνος είναι νεκρός και δεν λειτουργεί κανένα ζωτικό του όργανο ή δεν μπορεί να κολλήσει ένα μέλος του σώματός του π.χ. ένα χέρι που το έκοψε μια κορδέλα. Αυτό είναι αδύνατο, τελείως αδύνατο να επιτευχθεί.
Θλίβομαι όμως για την κατάντια, γιατί περί κατάντιας πρόκειται, που έχουμε φέρει τον πλανήτη μας με τις άσκοπες ενέργειες μας και την απληστία που μας κατέχει για την απόκτηση υλικών αγαθών. Έναν πλανήτη, που σε ομορφιά, κατά τα λεγόμενα των ειδικών, τουλάχιστον στο δικό μας ηλιακό σύστημα, που δεν έχει ταίρι. Αιώνες τώρα τον βομβαρδίζουμε, τον δηλητηριάζουμε, του ανοίγουμε πληγές που συνέχεια αιμορραγούν, με υλικά βέβαια παρμένα από τον ίδιο, με τελικό αποτέλεσμα να τον φέρουμε στην σημερινή θλιβερή θέση.
Εδώ μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί, εφόσον ο Μέγας Ταξιθέτης της Δημιουργίας του Σύμπαντος δεν πρόβλεψε, δημιουργώντας τον άνθρωπο με αυτές τις δομές, ότι αυτό το δημιούργημα του κάποτε θα καταστρέψει με τις ενέργειες του και τον ίδιο του τον εαυτό αλλά κι ότι υλικό μπορεί να διαχειριστεί στον πλανήτη Γη, Εκείνος φταίει κι όχι ο άνθρωπος. Σε τέτοια ερωτήματα βέβαια δεν μπορεί κανένας άνθρωπος να δώσει μια ικανοποιητική απάντηση. Την φώλιασε όμως ο ίδιος ο Δημιουργός μέσα στο μυαλό του ξέχωρου όντος του σε τούτη τη Γη. Πριν του δώσει την τελική μορφή, του φύτεψε την λογική, που αν την χρησιμοποιήσει σωστά – πιστεύω ότι αυτό του είπε – θα περάσει μια χαρισάμενη ζωή. Αυτό πρέπει να του είπε και τον απόθεσε ελεύθερο, να ζήσει σε όποιο μέρος εκείνος ήθελε, να πάει να ζήσει πάνω στον δικό του πλανήτη.
Ο άνθρωπος όμως ποτέ δεν χρησιμοποίησε την λογική σωστά, με μόνο σκοπό την διαιώνιση του είδους του και την ευχάριστη, σύντομη όμως, παραμονή του. Την χρησιμοποιεί την λογική όπως εκείνον τον συμφέρει. Όλα τα δεινά που πέρασε ο άνθρωπος – αυτό πιστεύω εγώ – πόλεμοι, πείνα, αρρώστιες κι ένα σωρό άλλα, όλα έχουν τη ρίζα τους στην βάση της λογικής. Αν ο εμπρηστής π.χ. αφουγκραστεί την φωνή της λογικής την στιγμή που ακόμα σχεδιάζει πως θα πάει να βάλει φωτιά στο δάσος για λογής – λογής δικά του ατομικά συμφέροντα, δεν θα προβεί ποτέ στην καταστροφική αυτή πράξη του, γιατί η φωνή της λογικής θα του πει πόσα δεινά θα επακολουθήσουν στην συνέχεια, που η δύναμή τους θα είναι ικανή να του καταστρέψει τα όσα οφέλη ευελπιστεί ότι θα αποκομίσει.
Και φτάνουμε στην σημερινή μάστιγα του ύπουλου κι ανελέητου κορωνοϊού. Θα είμαστε αφελής αν πούμε, ότι έτσι, επειδή της κάπνισε της φύσης, τον έστειλε για να ικανοποιήσει ένα της ακόμα καπρίτσιο. Δημιούργημα δικό μας είναι, και ο κορωνοϊός και μύριες άλλες αρρώστιες που μας ταλανίζουν αιώνες τώρα. Η αλόγιστη κατανάλωση των αγαθών, η απληστία που μας έχει κυριεύσει και μύρια άλλα «θέλω» μας έφεραν εδώ που μας έχουν φέρει. Και τώρα προσπαθούμε να αμυνθούμε με διάφορα πρόχειρα μέσα. Όχι στο συνωστισμό, να φοράμε μάσκες σαν τις ανατολίτισσες γυναίκες κι ένα σωρό άλλα «μη» για να προφυλαχθούμε από τον ύπουλο κορωνοϊό. Σε λίγες μέρες ανοίγουν τα σχολεία κι απ’ ότι άκουσα στα Μ.Μ.Ε. αποφάσισαν να φοράνε και τα μικρά παιδιά μάσκες. Δεν είμαι εγώ εκείνος που θα πω τι πρέπει να γίνει για την μη παραπέρα εξάπλωση του θανατηφόρου ιού. Θα πω όμως ότι πρέπει να μεριμνήσουμε ώστε να βρούμε τρόπους να πείσουμε τα παιδιά, ότι η λογική είναι η ασπίδα της αποτροπής των μύριων κακών που μας ταλανίζουν. Τα παιδιά είναι πολύ καλοί μιμητές. Ότι βλέπουν το αποτυπώνουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους και σε κατάλληλες στιγμές το επαναλαμβάνουν. Όταν π.χ. βλέπει το παιδί ότι ο πατέρας δέρνει την μητέρα του, τι περιμένουμε από αυτό το παιδί να κάνει; Το ίδιο δεν θα πράξει και κείνο όταν του δοθεί η ευκαιρία;
«Με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις» λέει μια σοφή παροιμία του λαού μας. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις. Αυτές όμως είναι πολύ λίγες περιπτώσεις. Κι εμείς οι μεγαλύτεροι πρέπει να γίνουμε τα πρότυπα για μια καλύτερη ζωή των παιδιών μας, για τα εγγόνια μας και για τις ερχόμενες γενιές γενικότερα. Οφείλουμε να τους μάθουμε να χτίζουν πιο στέρεες βάσεις κι όχι σαθρές όπως είναι οι δικές μας.
