Περί κοσμημάτων

Θέλουν, λένε, να δηλώσουμε και όλα μας τα κοσμήματα! Και κατόπιν, προτίθενται ή σκέφτονται να μας φορολογήσουν επί της αντικειμενικής αξίας τους! Τόσο το διαμάντι, τόσο ο χρυσός, τόσο το ασήμι και πάει λέγοντας… Λες; Ανάλογα με το πόσο αξίζουν, τόσος να είναι ίσως και ο φόρος που θα μας αναλογεί να πληρώνουμε…
Και σκέφτομαι πόσο άτυχοι ήσαν οι Φαραώ! Θα είχαν αυξήσει τα κρατικά εισοδήματα της αρχαίας Αιγύπτου, εάν είχαν σκεφτεί κι αυτοί τούτον εδώ το φόρο, αφού οι πολίτες τους αλλά και οι άρχοντες του τόπου απέδιδαν τόσο μεγάλη σημασία στα κοσμήματα ώστε θάβονταν, θυμίζω, μαζί τους…
Υποθέτω, όμως, πως και η Μέριλυν Μονρόε θα έχανε σημαντικό μέρος της εν ζωή και της μεταθανάτιας φήμης της εάν τα διαμάντια έπαυαν -ως φορολογήσιμο είδος- να είναι ο καλύτερος φίλος των γυναικών, όπως τραγουδούσε στα μέσα του 20ου αιώνα λάγνα η εν λόγω Αμερικανίδα καλλιτέχνιδα…
Ξαναφέρνω στο νου μου, λοιπόν, τώρα δά και τα δαχτυλίδια των γονιών μου. Από την παιδική μου ηλικία, τα αντικρίζω με σεβασμό. Στα μάτια μου αντικαθρεφτίζουν την αγάπη των γονέων μου, που τους ενδυναμώνει και τους ενθαρρύνει, ακόμα και τώρα που έχουν περάσει πια τα χρόνια, να μην παύουν ούτε στιγμή τον αγώνα που ενωμένοι σαν μιαν ψυχή καταβάλλουν, καθημερινά από χρόνια και άοκνα, για το σπιτικό τους…
Μα δεν ξέρω, δεν έχω ακούσει ακόμα εάν ο φόρος αυτός αφορά τα αληθινά κοσμήματα μόνον ή και τα “φο”!  Εσείς μάθατε τίποτα σχετικά;
Και μόλις έγραψα “φο”, συνειρμικά ξαναθυμήθηκα το διαχρονικής αξίας έργο “Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω!” του Ντάριο Φο, του γνωστού Ιταλού θεατρικού συγγραφέα…
Και έπεται συνέχεια, στις Δ.Ο.Υ…