Κύριε διευθυντά,
όσοι ασχολούνται με το θέμα των κτηρίων στον λόφο “Καστέλι” θα έχουν πολλά να ωφεληθούν αν διαβάσουν τη νομική ανάλυση του διακεκριμένου επ. προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Χανίων κ. Αντώνη Γκαζή στα “Χανιώτικα νέα” 9-10-2020 σελίδα 24 με τίτλο “Τέσσερις + 1 λύσεις”.
Από τις λύσεις αυτές βγαίνει το συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει σύννομη λύση πέραν από την πρόταση του Πολυτεχνείου. Ούτε ο Δήμος ούτε η Περιφέρεια ούτε τα Υπουργεία π.χ. Παιδείας έχουν την εξουσία να αλλάξουν την απόφαση εκτός και αν θέλουν να εμπλακούν σε αχαρτογράφητα νερά. Το Πολυτεχνείο ως αυτοδιοικούμενο Ίδρυμα και μόνο αυτό ως νόμιμος ιδιοκτήτης θα μπορούσε να αλλάξει την απόφασή του. Αλλά ούτε το Πολυτεχνείο μπορεί να την αλλάξει στην πράξη, διότι θα κληθεί να πληρώσει στον ανάδοχο χρηματικά ποσά τα οποία δεν διαθέτει. Άλλωστε το όλο σκεπτικό της απόφασης της Συγκλήτου του Πολυτεχνείου συνοψίζεται στην άρση της ετοιμορροπίας και στην απόκτηση χρημάτων τα οποία χρειάζεται το Ίδρυμα αυτή την χρονική περίοδο για την ομαλή λειτουργία του και την επιπλέον ανάπτυξή του.
Οπότε καλόν είναι να θάψουμε το τσεκούρι του πολέμου και να συμπορευτούμε με το νομικό μας πολιτισμό.
Δεν νομίζω ότι η πέντε χιλιάδων ετών ιστορία της περιοχής θα μειωθεί με τον προσωρινό τρόπο χρήσης που προτείνει το Πολυτεχνείο ενώ δεν είναι μειωτική η κατάσταση που επικρατεί σήμερα με τα κτήρια υπό κατάρρευση και την κατάληψή τους από περιθωριακές ομάδες.
Αν η λύση που προτείνει το Πολυτεχνείο δεν προχωρήσει τελικά μπορούμε μετά σχετικής βεβαιότητας να προβλέψουμε ότι για τα επόμενα είκοσι τουλάχιστον χρόνια τίποτα δε θα γίνει από αυτά που προτείνουν όσοι εναντιώνονται στη λύση του Πολυτεχνείου και κάποια μέρη των κτηρίων θα έχουν αρχίσει να καταρρέουν όπως συμβαίνει με πολλές παρόμοιες περιπτώσεις κτηρίων της πόλης. Θα είναι επίσης και μια διαρκής εστία δημιουργίας πολλών παράπλευρων προβλημάτων.
Προσωπικά πιστεύω ότι οι μόνοι οι οποίοι θα έπρεπε να παραπονούνται είναι οι μόνιμοι κάτοικοι της παλιάς πόλης για την επιπλέον όχληση που θα δημιουργηθεί με τη διαμονή μερικών δεκάδων τουριστών ακόμη στην περιοχή.
Σε όλους τους άλλους τομείς θα υπάρξει πολλαπλό όφελος. Αισθητικό, οικονομικό δηλαδή οικονομικά οφέλη και θέσεις εργασίας, αλλά και κοινωνικό λόγω της ελεύθερης πρόσβασης στον χώρο σε όλους ντόπιους και ξένους που επί των ημερών της κατάληψης για να γίνει κάποια εκδήλωση στο “μπαλκόνι” χρειαζόταν η άδεια των καταληψιών.
Μουντάκης Κώστας
ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Πελοποννήσου
Οι Χανιώτες,προς τιμήν τους,δεν θέλουν ξενοδοχείο αλλά δραστηριότητες συμβατές με την ιστορικότητα του μνημείου!
Δε γνωρίζω πως εβγαλε το συμπέρασμα ο κ Πατσουράκης ανωτέρω, οτι “οι Χανιώτες δε θελουν ξενοδοχείο”.: ηδη υπάρχουν 1.000 συγκεντρωμένες υπογραφές υπέρ της αξιοποιήσης απο τον ιδιοκτήτη (Πολυτεχνείο Κρήτης) και πλήθος άλλων φωνών που φροντίζουν μεθοδικά ο τόπος μας να σταματήσει να ρημάζει ελέω λογικών και πρακτικών του προπροηγούμενου αιώνα (που υποκινούνται απο επαγγελματίες μαρξιστές, νεοκοπους αντάρτες πόλεων και αργόσχολων με τα λεφτά του μπαμπά, κλπ).
Κύριε Δασκαλάκη, υπάρχουν χρήσεις όπως Ιστορικό Αρχείου Κρήτης, Διεθνές Κέντρο Καινοτομίας που ταιριάζουν με την ιστορία του μνημείου αλλά και τους σκοπούς του Πολυτεχνείου!
Αυτά θεωρώ ότι είναι πολύ πιο σημαντικά από ένα ξενοδοχείο στην προκειμένη περίπτωση!
Δεν είμαι οπαδός της αδράνειας ούτε της κατασπατάλησης χρημάτων.
Διαβάζοντας το παραπάνω σχόλιο σας θα έλεγα ότι είναι λάθος να μονοπωλούμε την κοινωνική ευθύνη!
Κε Πατσουράκη, αν δεχθούμε οτι το Πολυτεχνείο διοικείται απο τη “βούληση του λαού”, δηλαδη τη γνώμη μου και τη γνώμη σας, αντί της Συγκλήτου του, γιατί να μην έχουμε επίσης γνώμη για κάθε πάγιο που του ανήκει, ή για το διδακτικο του έργο κλπ? γιατί οχι να μην εχουμε και λόγο στη ΔΕΗ, στο ΔΕΔΔΗΕ κλπ? Πού σταματάει η μπίλια πριν καταλήξουμε ΕΣΣΔ (που πολλοί συμπολίτες μας απο άγνοια ή πονηράδα ονειρεύονται για τον τόπο μας) και αρχίσουμε να τρώμε φαγητό με τα κουπόνια; Δεν πρέπει να υπάρξει λογική και Αρχές σε αυτόν τον Τόπο;
Κύριε Δασκαλάκη,αν με το σχόλιο σας υπονοείτε να μην έχουμε γνώμη για τον λόφο Καστέλι(ελέω ιδιοκτησίας)νομίζω κάνετε λάθος.
.Κάθε κοινωνία πρέπει να λαμβάνει σωστές αποφάσεις και προς τούτο υποχρεούται να ακούει τους πολίτες της!
Ιδιαίτερα τώρα που αντιμετωπίζουμε την επιθετικότητα της Τουρκίας,τον κορονοΐό την οικονομική κρίση, εσείς τι νομίζετε;
Να μας διχάζει ένα τοπικό πρόβλημα (δίκην βορείων και νοτίων στην Αμερική)!
Είμαι πεπεισμένος ότι μετά από εξαντλητικό διάλογο επί του θέματος, ένα δημοψήφισμα θα ήταν μία ενάρετη επιλογή!
Κύριε Πατσουράκη, προτείνω να κάνουμε ένα δημοψήφισμα με το παρακάτω ερώτημα:
“Συμφωνείτε να ΔΩΡΙΣΕΙ η Ελληνική Δημοκρατία σε κάθε Πολίτη της, από ΕΚΑΤΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ (€100.000) ΕΥΡΩ, δίχως όρους και προϋποθέσεις, για κάλυψη των αναγκών του; ΝΑΙ η ΟΧΙ”
Εσείς τι λετε;
Δεν νομίζω ότι πρέπει να απαξιώνεται η ιδέα ενός τοπικού δημοψηφίσματος.
Άλλωστε δεν θα γίνει για υλικούς λόγους.Το αντίθετο μάλιστα!
Κύριε Δασκαλάκη παρακολουθώ τα σχόλια σας. Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα!
Κύριε Πατσουράκη, αυτό που πρεσβεύω ειναι οτι οπως σε κάθε παιχνίδι, έτσι και στη ζωή, πρέπει να υπάρχουν κανονες που ισχύουν για όλους. διαφορετικά παύει να ειναι παιχνίδι και μετατρέπεται σε πολύ ασχημότερες (κατά τη γνώμη μου) καταστάσεις. Αν οι κανόνες δε μας αρέσουν, ας τους αλλάξουμε. Αλλα αν δεν ισχύουν για όλους, τότε θα συνεχίσουμε να βλέπουμε ο,τι βλέπουμε στην ταλαίπωρη χώρα μας.
Στην ουσία της προτάσεώς σας: Ενα δημοψήφισμα για να έχει νόημα, πρέπει να ισχύουν οι παρακάτω προϋποθέσεις:
1. το ερώτημα να ειναι σαφές και συγκεκριμένο, με πλήρη δέσμευση αυτού που το θέτει, οτι θα ακολουθήσει το όποιο αποτέλεσμα
Αυτός/ή που ψηφίζει,
2. θα πρέπει να ειναι έτοιμος/η να αναλάβει τις ευθύνες / υποχρεώσεις για ο,τι ψηφίζει – διαφορετικά ψηφίζει ελαφρά την καρδία η εκδικητικά
3. θα πρέπει να γνωρίζει το ζήτημα σε βάθος, και οχι επιφανειακά
4. θα πρέπει να δεσμευεται οτι θα στηρίξει το αποτέλεσμα, όποιο και να ειναι αυτό.
Οι παραπάνω προϋποθέσεις, πέραν ώριμων χωρών όπως η Ελβετία, είναι δύσκολο να ισχύσουν και συγκεκριμένα για τη χώρα μας (με ευθύνη οχι αποκλειστική των ψηφοφόρων) μάλλον δεν ισχύει καμία. Για το λόγο αυτό οφείλουμε να εμπιστευόμαστε το Νομοθέτη, αλλά και το Δικαστή.
Με εκτίμηση, Μάρκος Δασκαλάκης
Διάβασα το σχόλιο σας.Θα τα ξαναπούμε!