Ως Eλληνες γνωρίσαμε την προσφυγιά σχεδόν σε κάθε γενιά. Ας υποδεχτούμε, λοιπόν, τους πρόσφυγες έτσι ώστε να μην βρουν έδαφος τα κηρύγματα μίσους των ακραίων κάθε είδους.
H μετανάστευση είναι φαινόμενο που συνδέεται με τον Ελλαδικό χώρο από τα βάθη των αιώνων. Στους αρχαίους χρόνους, οι Αχαιοί, οι Ιωνες, οι Αιολείς, οι Δωριείς μετακινήθηκαν σταδιακά ως μετανάστες, ρίζωσαν και δημιούργησαν τον ελληνικό πολιτισμό. Στη συνέχεια, μετανάστευσαν σε όλη τη Μεσόγειο ιδρύοντας αποικίες. Από την Ισπανία, τη Νότια Γαλλία, τη Σικελία και τη Νότια Ιταλία μέχρι το Βυζάντιο και τον Εύξεινο Πόντο – τη Μεγάλη Ελλάδα.
Και οι μετακινήσεις πληθυσμών στον Ελλαδικό χώρο δεν σταμάτησαν σε όλη τη διάρκεια της καταγεγραμμένης ιστορίας. Οι Ρωμαίοι και οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες επέβαλαν υποχρεωτικές μετακινήσεις (π.χ. στη Μακεδονία). Οι πόλεμοι και οι εισβολές προκάλεσαν άλλες μετακινήσεις (π.χ. κατά τους Βενετοτουρκικούς πολέμους). Μαζικές μεταναστεύσεις προκάλεσε η ανταλλαγή των πληθυσμών του 1923. Και πολλοί μετακινήθηκαν για οικονομικούς λόγους μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο προς Αμερική και Αυστραλία.
Κάθε οικογένεια και μία ιστορία. Η προγιαγιά μου γεννήθηκε στη Βάρνα της Βουλγαρίας, μεγάλωσε στη Χίο και παντρεύτηκε στην Κωνσταντινούπολη. Ο προπάππους καταγόταν από τα Μάλγαρα της Θράκης. Η γιαγιά μου παντρεύτηκε στην Πόλη τον παππού, ο οποίος καταγόταν από το Λεωνίδιο Κυνουρίας. Και τα παιδιά της αναγκάστηκαν ως απελαθέντες το 1963 να έρθουν πρόσφυγες στην Ελλάδα που ξαναέφτιαξαν με κόπο τη ζωή τους.
Αλλά και από την πλευρά του πατέρα μου οι ιστορίες δεν λείπουν. Υπήρχαν θείοι που μετανάστευσαν στην Αμερική. Ο πατέρας μου αναγκάστηκε τη δεκαετία του 1920 να μεταναστεύσει σε ηλικία 10 ετών από το πάμφτωχο χωριό του, τον Τυρό Κυνουρίας στην Αθήνα. Τρεις αδελφές της γυναίκας μου μετανάστευσαν από την Κρήτη στην Αυστραλία. Κι εγώ, έζησα 30 χρόνια στο Βέλγιο, όταν, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, διεπίστωσα ότι, χωρίς κομματική ταυτότητα δεν μπορούσα να σταδιοδρομήσω στη δημοσιογραφία.
Ολη αυτή η οικογενειακή ιστορία με κάνει να βλέπω με συμπάθεια τους μετανάστες από τη Μέση Ανατολή που διακινδυνεύουν τη ζωή τους για να ξεφύγουν από το δράμα του πολέμου και της εξόντωσης. Από τους βομβαρδισμούς, τις σφαγές, τους εξανδραποδισμούς. Είναι ένα δράμα που το έχω παρακολουθήσει από κοντά χάρη σε έναν πολύ καλό φίλο.
Γνώρισα τον καλό και ευγενικό Αμπντουλάχ λίγο καιρό μετά την άφιξή μου στο Βέλγιο. Ηταν γιατρός και έκανε ειδικότητα χειρουργικής. Ηταν Χριστιανός Ορθόδοξος, μέλος της σημαντικής χριστιανικής μειονότητας της Συρίας. Από το Ιντλίμπ, όπου θα γύριζε να αναλάβει τη διεύθυνση της οικογενειακής κλινικής. Ομως, ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε και εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Βέλγιο. Και αποφάσισε να χρησιμοποιήσει επίσημα το χριστιανικό του όνομα που ήταν Γεώργιος -στα γαλλικά Ζωρζ. «Για να μην έχουμε προβλήματα», μας εξήγησε, «έχουμε όλοι δύο ονόματα. Ενα χριστιανικό και ένα αραβικό». Πράγματι, έτσι έγραφε και το διαβατήριό του.
Ο Ζωρζ δεν θεωρούσε τον εαυτό του Άραβα αλλά απόγονο των Βυζαντινών. Μας έλεγε μάλιστα ότι ο πατέρας του που ήξερε μόνο το “Χριστός Ανέστη” στα ελληνικά, άνοιγε κάθε Κυριακή πρωί την τηλεόραση, έπιανε το δορυφορικό πρόγραμμα της ΕΡΤ και άκουγε με ευλάβεια τη Θεία Λειτουργία από τη Μητρόπολη Αθηνών. «Αυτή είναι η πραγματική Λειτουργία!» έλεγε. «Οχι αυτή που ακούμε στις δικές μας εκκλησίες, στα αραβικά…». Γλώσσα που από το τέλος του 19ου αιώνα έχει υιοθετήσει για τη Θεία Λειτουργία το Πατριαρχείο Αντιοχείας.
Δεν ξέρω πόσοι από τους Σύρους πρόσφυγες που θα υποδεχτούμε στην Κρήτη, μπορούν να ταυτιστούν με τον φίλο μου τον Ζωρζ. Του οποίου, δυστυχώς, η οικογένεια έχει διαμοιραστεί στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα αφού το Ιντλίμπ, ως επίκεντρο σκληρών μαχών, έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά… Ενας φαρμακοποιός στην Αυστρία, ένας γεωπόνος κι ένας οικονομολόγος στο Βέλγιο, ένας γιατρός στην Αμερική και πάει λέγοντας.
Μετά την πρόσφατη απόφαση της Περιφέρειας και ορισμένων δημάρχων η Κρήτη θα υποδεχτεί πολλούς -μουσουλμάνους κυρίως- από τη Συρία και από άλλες μπαρουτοκαπνισμένες χώρες της Μέσης Ανατολής. Μερικοί αντιτίθενται σε αυτή την απόφαση προβάλλοντας γνωστά και αβάσιμα ξενοφοβικά και ρατσιστικά επιχειρήματα. Κατά τη γνώμη μου και η Κρήτη θα πρέπει να βάλει πλάτη για την αντιμετώπιση αυτού του τόσο σοβαρού προβλήματος που ταλανίζει τους συμπατριώτες μας στη βόρεια Ελλάδα και στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου.
Κινδυνεύουμε άραγε από αυτούς τους πρόσφυγες στην Κρήτη; Μερικοί θα ισχυριστούν ότι υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να διεισδύσουν μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία κατατρεγμένων και ειρηνόφιλων προσφύγων και κάποια επικίνδυνα στοιχεία.
Το σενάριο αυτό ίσως έχει κάποια βάση. Μερικοί τρομοκράτες φαίνεται πως πέρασαν πέρυσι ως πρόσφυγες από τα ελληνικά νησιά με κατεύθυνση τη Γαλλία. Στην Ιταλία συνελήφθη ένας Τυνήσιος που πιθανολογείται ότι ήθελε να ανατινάξει τον πύργο της Πίζας. Και οι Αρχές της Λιβύης εντόπισαν σε κρησφύγετο ισλαμιστών στη Σύρτη της Λιβύης έγγραφα που αποδείκνυαν την ύπαρξη τρομοκρατικού πυρήνα στο Μιλάνο. Ο οποίος είχε στόχο να διευκολύνει την εκ νέου διείσδυση στην Ιταλία μαζί με πρόσφυγες, διακεκριμένων στελεχών του Ισλαμικού Κράτους που είχαν απελαθεί από την Ιταλία στο παρελθόν.
Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι όσοι συμμετείχαν στις τρομοκρατικές επιθέσεις σε Γαλλία, Βέλγιο και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ήταν όλοι γεννημένοι και μεγαλωμένοι στην Ευρώπη. Θα μπορούσε μάλιστα να ισχυριστεί κάποιος ότι μέχρι σήμερα εξαγωγή τρομοκρατών και μαχητών στη Μέση Ανατολή έκανε η Ευρώπη και όχι το αντίθετο. Κι αυτό γιατί οι νέοι μουσουλμάνοι που ζουν στις φτωχογειτονιές του Παρισιού, των Βρυξελλών και άλλων μεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων έχουν περιθωριοποιηθεί λόγω της ανεργίας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Με αποτέλεσμα το κήρυγμα των ακραίων ισλαμιστών να βρίσκει πρόσφορο έδαφος και να στρατολογεί “μαχητές” έτοιμους να θυσιαστούν για έναν μυθικό “παράδεισο”.
Αντί, λοιπόν, να περιθωριοποιούμε τους πρόσφυγες και να τους αντιμετωπίζουμε ως απόκληρους και επικίνδυνους, θα πρέπει να φροντίσουμε για την όσο το δυνατόν καλύτερη φιλοξενία τους, την περίθαλψή τους και την εκπαίδευσή των ιδίων και των παιδιών τους. Μακροπρόθεσμα η αρνητική στάση, η απόρριψη και ο κοινωνικός αποκλεισμός θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει οι Αρχές να επαγρυπνούν όπως κάνουν στην Ιταλία. Εκεί εφαρμόζουν πολιτική μηδενικής ανοχής σε όσους κηρύττουν τον θρησκευτικό ιερό πόλεμο -με αποτέλεσμα, από τις αρχές του 2015 μέχρι τον Αύγουστο του 2016 να έχουν απελάσει 109 άτομα από τα οποία τα 49 εντός του τρέχοντος έτους.
Η Κρήτη θα πρέπει οπωσδήποτε να υποδεχτεί πρόσφυγες στο πλαίσιο της αλληλεγγύης προς τους δυστυχισμένους που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους για να σωθούν από βέβαιο θάνατο. Αλλά και στο πλαίσιο της αλληλεγγύης προς την υπόλοιπη Ελλάδα, ιδίως προς τα νησιά του Αιγαίου, που στενάζουν υπό το βάρος των προσφυγικών ροών. Φροντίζοντας παράλληλα και για την ασφάλεια των πολιτών και των επισκεπτών του νησιού.
* Φυσικός, στέλεχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Οι απόψεις είναι προσωπικές και δεν εκφράζουν κατ’ ανάγκη την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. http://alevantis.blogspot.com
