Περί μετεκλογικής πολιτικής

1 από 3

«Αλλάζει κανείς οπτική (των πραγμάτων), όταν γίνεται πρωθυπουργός» [BLUM (Léon),
Γάλλος συγγραφέας και πολιτικός, 1872 – 1950]

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ, πρόεδρος ή αρχηγός της κυβέρνησης (1) ή καγκελάριος  όπως αποκαλείται σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, ορίζεται από τον αρχηγό του κράτους (ΠτΔ, Μονάρχη) αυτός που, μετά από τις εκλογές, συγκεντρώνει την πλειοψηφία. Αυτός, με τη σειρά του,  ορίζει τους υπουργούς (Υπουργικό Συμβούλιο) με τους οποίους καλείται να κυβερνήσει. Σύμφωνα με το Σύνταγμα (άρθρο 82, παραγρ. 2) βασικό καθήκον του πρωθυπουργού είναι «(να) εξασφαλίζει την ενότητα της Κυβέρνησης και (να) κατευθύνει τις ενέργειές της καθώς και των δημόσιων γενικά Υπηρεσιών για την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής μέσα στο πλαίσιο των νόμων».

ΑΠΟ τις 26 του Γενάρη 2015 έχουμε μια νέα ετερόκλητη συγκυβέρνηση, “αριστερής” απόκλισης (2), με νέο πρωθυπουργό. Ο ελληνικός λαός έχοντας βιώσει για πέντε χρόνια μια ανηλεή και καταστροφική οικονομική κρίση, ψήφισε -σε ποσοστό 36%- αυτή την κυβέρνηση ελπίζοντας, αν όχι στη λύτρωσή του, τουλάχιστον στο ξαλάφρωμα των επαχθών μνημονιακών βαρών. Επιτέλους, όπως μου λέει νεαρός αναγνώστης, φάνηκαν νέα πρόσωπα στα κανάλια!
ΤΟ ΡΙΨΟΚΙΝΔΥΝΟ παιχνίδι με την Ε.Ε. και τους δανειστές μας, άρχισε προεκλογικά και επιτείνεται μετά τις εκλογές με τους νέους “διαχειριστές” της κρίσης. Η ρήξη με το παρελθόν βασίζεται στη λογική που λέει πως μια κοινωνία που τα έχει σχεδόν χάσει όλα, τι άλλο έχει να φοβηθεί με μια ριζική αλλαγή; Το θέμα ήταν να ξεπεραστεί ο φόβος της επομένης. Ειδικά δε όταν το μέλλον καταστρέφεται (η ανεργία παραμένει γύρω στο 28% με ένα 60% στους νέους) πόση υπομονή πια να κάνει κανείς ή για ποιον λόγο να επιμένει σε παλιά “δοκιμασμένα” κόμματα;
ΕΤΣΙ, ζούμε μια περιδίνηση μέσα και έξω από τη χώρα. Ειδικά μέσα, όπου “δεν πάμε καθόλου καλά” εδώ και χρόνια, οι νέοι ποικίλων αποχρώσεων και ιδεών Υπουργοί εκφράζονται όχι μόνο προκλητικά σε σχέση με το παρελθόν, αλλά ετοιμάζονται και να εφαρμόσουν άμεσα ό,τι είχαν εξαγγείλει πριν από τις εκλογές! Καταντά τραγέλαφος η κατάσταση με τις δηλώσεις και τις αντιδηλώσεις τους καθώς και με την επιθετική ή ειρωνική διάθεση των πάντων απέναντι στο νέο κυβερνητικό σχήμα.
ΕΤΣΙ, ο νυν πρωθυπουργός βρίσκεται σε εμφανή δυσκολία να “εναρμονίσει” την κυβέρνηση στην οποία φυσικά πολλοί “νεόκοποι” πολιτευτές,  ενθουσιώδεις ή συνεπαρμένοι από την εξουσία, συμπεριφέρονται άστοχα, αψυχολόγητα, απροετοίμαστα: θα λέγαμε εν πολλοίς προκλητικά απέναντι στο 60% του λαού που δεν τους ψήφισε.
ΝΑ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ απειρία; Σίγουρα ναι. Αδεξιότητες, αυθορμητισμοί, “χοντράδες” διπλωματικές ή ενδυματολογικές, δικαιολογούνται στην αρχή κάθε νέας κυβέρνησης. Θυμηθείτε το ζιβάγκο του Ανδρέα, τα μουστάκια και τα γένια των Πασόκων (δεκαετία 1980). Όχι όμως και στη συνέχεια!
…ΠΟΙΑ εμπειρία χαρίζει μια πρωθυπουργική καρέκλα; Μας το λενε πρώην ξένοι πρωθυπουργοί που πέρασαν από τον “κολασμένο” θώκο:
– «Η πολιτική δεν μπορεί πια να υπόσχεται ευχάριστες μελοντικές μέρες ούτε να αναβάλλει πάντα τη λύση των καθημερινών προβλημάτων», λέει ο Ζαν-Πιερ Ραφαρέν, πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας. Ο ίδιος διαπιστώνει πως «οι εκλογές δεν εξαλείφουν τα προβλήματα».
– Ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς του 20ού αιώνα, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, συμπυκνώνει την πρωθυπουργική θητεία του λέγοντας πως «η ευθύνη είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσει η επιτυχία». Ο ίδιος  επισημαίνει πως ενώ «δεν σκοτώνεται κανείς παρά μόνο μια φορά στη μάχη, σκοτώνεται κανείς πολλές φορές στην πολιτική». Για να συμπεράνει ότι στην πολιτική «όταν παίρνει κανείς αυτό που περιμένει, δεν ζητάει πια άλλα».
– Στο πνεύμα της “αριστερής” πολιτικής είναι κι ο Νικολά Σαρκοζί, πρώην πρόεδρος της Γαλλίας. Λέει: «Προτιμώ να διακινδυνεύσω τολμώντας, παρά να μετανοιώνω που δεν εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία που μου παρουσιάστηκε».
– Όσο για την κλασική ρήση ότι «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού», έρχεται να προστεθεί ως επιστέγασμα των σύγχρονων μνημονιακών πολιτικών αυτό που αντιπαραθέτει ο γνωστός Αμερικανός οικονομολόγος Τζον Κ. Γκαλμπρέϊθ: «Η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού. Είναι η επιλογή μεταξύ του καταστροφικού και του δυσάρεστου»!
ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΙ, λοιπόν, πολλά στον ορίζοντά μας. Νομίζουμε όμως πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει για την ώρα σε τεντωμένο σχοινί κάτω από πολύ αρνητικές συνθήκες. Μακάρι να τα καταφέρει πρώτα να ισορροπήσει εσωτερικά και έπειτα να πείσει τους ξένους για την στρατηγική που επέλεξε για να μας “σώσει”. Οψόμεθα και ο Θεός βοηθός.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
-(1) premier ministre ή president (chef) du gouvernement (γαλλ.), prime minister (αγγλ.)|chancellier (=καγκελάριος, στις γερμανόφωνες χώρες).
-(2) Σύμφωνα με τον Γρηγ. Νικολόπουλο (http://www.reporter.gr/), «η “Αριστερά” στην Ελλάδα είναι ένα περίεργο μόρφωμα: δεν είναι Κουμουνιστές, δεν είναι Σοσιαλιστές, δεν είναι Αναρχικοί, είναι μια θολή ιδεολογία που συνδυάζει ευαισθησία, ρομαντισμό και ουτοπία με πρακτικές λύσεις, είναι μέσα και έξω από την Ευρώπη, μέσα και έξω από τις αγορές, μέσα και έξω από τον καθωσπρεπισμό και στα αλώνια και στα σαλόνια, μέσα στα καλά αμερικανικά και βρετανικά Πανεπιστήμια και έξω από το σύστημα, μέσα στις διακοπές στη Μύκονο και στο Γκστάαντ αλλά και στο ελεύθερο κάμπινγκ στη Γαύδο. Προσπαθεί να συνδυάσει το politically correct με το ριζοσπαστισμό και δημιουργεί ένα απόλυτο μπέρδεμα, έναν αχταρμά που μπορεί αν κινείται στα όρια του περιθωρίου και ταυτόχρονα να απολαμβάνει τη στήριξη των μεγαλύτερων επιχειρηματικών ομίλων και των πλουσιότερων ελληνικών οικογενειών, όπως συμβαίνει σήμερα».

PREMIER MINISTRE
Le Premier ministre est à la tête du pouvoir exécutif du système parlementaire, composé de l’ensemble des, parfois appelé cabinet. Parmi ces ministres, selon les pays, on trouve différentes catégories: des, des ministres avec ou sans portefeuille, des ministres délégués ou vice-m, inistres et des. Ils forment ensemble le.

La terminologie Premier ministre insiste sur la primauté de celui-ci sur les autres ministres. Mais cette appellation n’est pas employée partout:
• en et en, le chef du gouvernement est appelé
• en, président du conseil
• en, en, en ou en, président du Gouvernement
• en, au ou en, ministre d’État
• aux, l’expression «Premier ministre» (Eerste Minister ou Premier) est utilisée comme synonyme de ministre-président, le titre officiel du chef du gouvernement.
Dans la plupart des, le Premier ministre est soit désigné par le, soit élu par le, issu de la majorité politique ou d’une coalition, après avoir été nommé ou pressenti par le (ou). C’est ce qu’on appelle un. Il arrive qu’il soit parfois également le chef de l’État: comme aux  où le président de la République dirige le, mais peut être renversé par le Parlement dont il est issu.