Περί μουσικής

Στην εποχή μας, που τα καθημερινά μας ακούσματα είναι πολλά και διαφορετικής προέλευσης,  οι πιο πολλοί εξ ημών, ελλείψει ελεύθερου χρόνου, αρκούνται μόνο στο να ακούν μουσικά κομμάτια δίχως να μπορούν ή να επιδιώκουν να εμβαθύνουν τις γνώσεις τους σε θέματα που έχουν άμεση και ουσιαστική σχέση με τη μουσική, τη μουσική έρευνα και τη μουσική παιδεία δηλαδή.
Δεν είναι λίγες οι φορές που σκέφτομαι ότι ως άνθρωποι, στο πέρασμα των χρόνων και στη διάρκεια της ζωής μας ο καθένας, συνδεόμαστε και «ταυτιζόμαστε» με ό, τι μας «γεμίζει» ψυχικά – την οικογένεια,  τις μουσικές μας προτιμήσεις, την ομάδα που αγαπάμε, τη γειτονιά που μεγαλώσαμε λογουχάρη. Έτσι, προσπαθούμε πάντα να γνωρίζουμε όσο γίνεται περισσότερα για αυτά, γιατί νιώθουμε πως είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι τους. Ένα μουσικό κομμάτι πχ που μας αρέσει νιώθουμε ότι γράφηκε «αποκλειστικά» για εμάς.
Θυμάμαι τον πατέρα μου να λέει συχνά ότι, με την ανταλλαγή λογοτεχνικών έργων, μουσικής και χειροτεχνημάτων ή προϊόντων πολιτισμικής κληρονομιάς εν γένει, δύνανται να ανοιχθούν δίαυλοι κατανόησης και να δημιουργηθούν  γέφυρες ψυχοπνευματικής προσέγγισης μεταξύ των ανθρώπων και σιγά – σιγά παραμερίζονται όλα όσα πιθανόν αλλοτινά χρόνια τούς δίχαζαν. Η μουσική, όπως όλοι ξέρουμε, δεν γαληνεύει και δεν εξημερώνει τα ήθη των ανθρώπων μονάχα, αλλά και τους χαρίζει τέρψη στο νου και αγαλλίαση και «αποτοξίνωση» από όσα βασανίζουν καθημερινά την ψυχή τους.
Τέλος, ό,τι πιστεύω ολόψυχα ότι από τους καιρούς μας επιβάλλεται είναι η συστράτευση όλων των πολιτών για την προστασία και της πλούσιας πανανθρώπινης μουσικής κληρονομιάς, και την προώθηση της ελεύθερης πρόσβασης από τον καθένα στη μουσική, του διαπολιτισμικού διαλόγου, και του αμοιβαίου σεβασμού και της κατανόησης μέσω του πολιτισμού και των διαχρονικής αξίας δημιουργών και καλλιτεχνημάτων του.